Op weg naar huis, na de wedstrijd tegen FC Utrecht, kreeg m’n fiets een lekke band. Ja hoor, eerst een kansloze nederlaag en dan dit. Een ouderwetse NEC dag. Een dag zoals we er zoveel hebben meegemaakt. Kansloze nederlaag en thuis ontdek je een nieuwe kras op je auto. Kansloze nederlaag en je voelt een verkoudheid opkomen. Kansloze nederlaag en je vrouw is chagrijnig. Etcetera.
Al snel voel ik me een aansteller. Die oude reflex slaat natuurlijk nergens op, we beleven een fantastisch seizoen.
En dit seizoen blijft mooi, ook als we aan het einde van de rit met lege handen staan: dat we de bekerfinale hebben verloren, de vijfde plaats niet hebben gehaald en de playoffs niet gewonnen. Er is een reeële mogelijkheid dat het zo gaat lopen. Al denken we daar nu liever niet over na, het is goed om daar even bij stil te staan. Juist om het seizoen niet achteraf te verpesten met boze teleurstelling.
Ook als we met lege handen staan hebben we namelijk een geweldige reeks wedstrijden gespeeld, hebben we heel goed voetbal gezien en hebben we genoten van spelers van ongekend niveau. Het is allemaal ontzettend goed voor een club die na de promotie nog volop in opbouw is.