De eerste stemronde van de DTH Awards is voor “De Gouden Retriever”
(De meest gewaardeerde NEC speler)
De genomineerden zijn:
Marcel Appiah
De club mag hem dan (nog) geen nieuw contract aangeboden hebben, aan zijn populariteit onder de fans zal dat in elk geval niet liggen. Al vanaf de aanvang van het seizoen schalt zijn naam van de tribunes. In Nijmegen houden we wel van spelers als Appiah: groot en sterk, en altijd hard werkend voor de ploeg. Een echte bikkelaar. Bovendien is hij altijd vriendelijk richting de fans, een jongen zonder kapsones. Helaas gooide een nare knieblessure, opgelopen in de bekerwedstrijd tegen De Treffers, roet in het eten voor Marcel. Gravenbeek nam zijn positie over en mocht daar van Brood blijven staan, ook nadat Appiah volledig hersteld was. Hoe dat binnenskamers gevallen is weten wij uiteraard niet, maar naar buiten toe bleef Marcel bescheiden en vriendelijk. Een echte teamspeler. Niks ten nadele van Gravenbeek, maar wij hopen toch nog altijd stiekem dat we volgend seizoen Appiah weer mogen bewonderen op rechtsachter. Appiah mot blieve!
Alireeza Jahanbakhsh
Het zal je maar gebeuren: op relatief jonge leeftijd verkassen naar een vreemd land, met een geheel nieuwe cultuur; veel bankzitten terwijl je nieuwe club aan alle kanten om je heen langzaam in elkaar aan het storten is; woedende fans achter je aan; collega’s die er met de pet naar gooien. Narigheid en negativisme troef. En dan uiteindelijk, ondanks jouw twee fraaie goals tegen Ajax, de degradatie. Mindere spelers zouden er spontaan het bijltje bij hebben neergegooid. Alireeza bleef echter de vriendelijkheid en bescheidenheid zelve. De eerste beelden van Ali op YouTube: zijn poging om ons clublied te zingen. Bij de meeste andere spelers zouden we gehoond hebben over valse slijmerij. Bij Ali was het vertederend, het voelde spontaan en eerlijk. Na de degradatie hield NEC onze Iraniër aan zijn contract. Ali bleef. Geen onvertogen woord, maar gewoon keihard werken voor zichzelf, voor de club, en voor promotie. Altijd bescheiden, altijd vriendelijk, altijd hard werkend. Een topgozer.
Jeffrey Leiwakabessy
We hebben in onze clubhistorie een zeer select aantal spelers gehad die met recht aanspraak mochten maken op de titel ‘Mister NEC’. Sije Visser. Peter Wisgerhof uiteraard. Maar wat te denken van Leiwa? Kind van de club, na omzwervingen door heel Europa vorig seizoen weer teruggekeerd op het oude nest. Ongetwijfeld niet de terugkeer waarvan hij gedroomd zal hebben; NEC degradeerde immers jammerlijk. Leiwa werd ongewild het gezicht van onze ineenstortende club. Intens huilend op de tribune, zijn gezicht in zijn shirt verstopt, ontroostbaar in zijn verdriet. Zijn pijn was onze pijn. Onze kracht was echter ook zijn kracht. Terwijl kort na de degradatie rijen zich vormden voor de kassa’s op jacht naar een nieuwe seizoenskaart, richtte ook Jeffrey zich weer op en knoopte er nog een jaar aan vast. Zo mocht het immers niet eindigen. Jeffrey mag dan niet meer een van de jongsten zijn, maar als je hem wekelijks over het veld ziet sleuren en trekken dan lijken die extra jaren hem totaal niet te deren. Leiwa gaat altijd voorop in de strijd en dat zien wij in Nijmegen graag. Als een van de weinige spelers in de selectie weet hij nog altijd de supporters op te zwepen en achter de ploeg te scharen. Jeffrey heeft die zeldzame klik met de achterban die we dezer dagen helaas nog maar weinig mogen aanschouwen op het veld. Een clubjongen in hart en nieren. Een ware Mister NEC.
Je kunt nu je stem uitbrengen op een van de bovenstaande keuzes.
Sorry, er zijn geen polls op dit moment.