EEN AVONDJE GENIETEN
In de zomer van 1982 kreeg ik een kamer boven bakker Bulter in de Groenestraat en ging een droom in vervulling : te voet naar het stadion kunnen lopen. Voor de wedstrijd tegen de Eagles kwam een vriend uit Deventer op bezoek en samen wandelden we naar de kassa’s. Deze stonden toen nog tegenover café Goffertzicht naast de kinderboerderij. Daar stopten ook de stadsbussen die een rechtstreekse lijn onderhielden met het station. Voor vijf gulden kochten we allebei een Staanplaats West en beklommen kort daarop in een lichte avondnevel de trappen van de tribune naast het onoverdekte zitvak.
De resultaten van NEC lieten me op dat moment nog koud, aangezien ik na een jaar in het isolement van Berg en Dal nog maar een paar maanden in de stad woonde. Van mij viel nog maar weinig loyaliteit te verwachten, maar een lekker potje eredivisievoetbal liet ik me niet ontnemen. Bovendien moest ik mijn gast vergezellen en ondertussen had ik nog een derde, zeer belangrijke, reden om meer dan anderhalf uur in het donker te gaan staan. Boven de staanplaatsen aan de overkant hield een scorebord de standen bij op de overige velden waar die avond gevoetbald werd. Zoals in Heerenveen, waar mijn eigen Eindhoven op bezoek ging. Op de radio bij Langs de Lijn hoorde je in die tijd af en toe een tussenstand voorbijkomen, geflankeerd door Franse muziekterreur en alle zaalsportuitslagen van die middag. Dan was dit veel beter. Over de rug van een toeschouwer checkte ik de letter die bij ‘mijn wedstrijd’ hoorde. De E.
NEC en de Eagles maakten er geen gedenkwaardige avond van, maar hadden ze dat wel gedaan, dan weet ik niet of het mij zou zijn opgevallen. Mijn ogen dwaalden steeds van het veld naar het mannetje onderaan de trap van het scorebord. Na een stuk of vier treden stond hij voor een bak met nummers, deed een greep en wandelde vervolgens met één of meerdere bordjes over het plankier. Het eerste kwartier gaapten een peloton hatelijke nullen de toeschouwers aan, maar plots kwam de nummertjestrekker in actie! En hoera, hij stopte bij de letter E, verwijderde de onderste nul en hing de één aan de spijkers. Een eenzaam jubelkreet echoode door vak West : 0-1 voor, terwijl ik de omstanders negeerde, die zich hoofdschuddend afvroegen wat er in mijn leven verkeerd was gegaan dat ik al juichtte bij een breedtepass van Piet Wijnberg. De rest van de wedstrijd liep het me dun door de broek bij iedere handeling van de bordendrager, die ik nauwkeurig in het oog hield. Nog vele goals volgden op het scorebord, en zelfs twee op het veld, maar de letter E liet hij verder met rust.
Winst in Heerenveen! Het onmogelijke leek waar, nauwelijks een maand na de 0-8 thuisnederlaag tegen FC Den Haag. Maar de realiteitszin overheerste, want Eindhoven kennende kon in de slotminuten nog van alles gebeuren. Snel naar huis. Na het tienuurnieuws, de begintune van Langs de Lijn en toch nog even een plaatje volgden dan de uitslagen van de eerste divisie.
Felix Meurders : “… en tenslotte Heerenveen-Eindhoven. Zoals gezegd, is deze wedstrijd na een half uur spelen bij een 0-1 stand wegens mist gestaakt.”
Ron Delgado