Dat de derby een waardeloze wedstrijd was, daar zal je niemand over horen; de 3 punten zijn binnen en daar gaat het tenslotte om. Na het laatste fluitsignaal verwacht je dan ook een welverdiende ereronde van de helden die de dikverdiende overwinning hebben binnengesleept. Bij NEC dachten ze daar iets anders over.
Na het laatste fluitsignaal was er geen ereronde, maar het afscheid van een aantal spelers, een gemiste kans in mijn ogen. Begrijp me niet verkeerd, met name Moes verdient een dikke pluim en een waardig afscheid, maar doe dat in godsnaam ná de ereronde. Na een wedstrijd zoals gisteren zit ik helemaal niet te wachten op de mooie verplichte woorden van Carlos of met name het domme gelul van Frans ‘bla bla’ Hendriks en zijn Marokkaanse geliefde. Ik wil dicht bij de spelers staan. Toeschreeuwen dat ik trots op hen, mijn club en Nijmegen ben.
Nadat het afscheid was geweest, mocht dan eindelijk de ereronde ingezet worden. Vele supporters waren toen al naar huis (onbegrijpelijk, maar waar), maar ik kreeg eindelijk de kans om mijn helden alsnog toe te schreeuwen, althans dat dacht ik. Maar nee hoor. Een of andere C-artiest moet zogenaamd de sfeer er in houden. Het volume moet op 10 waardoor ik zelfs met mijn geschreeuw er niet meer bovenuit kan komen. Schijnbaar begrijpen ze bij NEC nog steeds niet dat je na een gewonnen wedstrijd de speakers uit moet zetten en de supporters de kans moet geven om hun helden toe te juichen. Gelukkig kon ik op het geslaagde feest van de SV alsnog Moes en Vadocz laten zien en horen wat ik van ze vond. Moes kreeg een kus en Vadocz een dikke knuffel!
Jeffrey
De tribunebestorming van Gabor maakt het gelukkig goed. Jammer dat de rest van de spelers niet volgde.
Foto: Forzanec.nl (Rob Koppers)