Vierendertig. Het is een magisch nummer. Letterlijk, want voor de wiskunde-nerds onder jullie is vierendertig namelijk de ‘magische’ som als je elke rij en elke kolom optelt in een magisch vierkant. Vierendertig is traditioneel gezien het aantal punten dat je als Eredivisieclub nodig hebt om niet te degraderen (al waren wij uiteraard in 2017 de uitzondering die de regel bevestigt. In 2014 bleven we er met 34 punten nog wel in, terwijl we in 1997 de nacompetitie overleefden met 32 punten. Het kan verkeren). Vierendertig is het aantal wedstrijden dat we in een seizoen zouden spelen als we op het hoogste niveau zouden uitkomen. Internetregel 34 stelt dat als iets bestaat, er por ehh…. Vierendertig was het nummer van de gevangeniscel van Edmond Dantès in de beroemde roman “De graaf van Monte Cristo” van Alexandre Dumas (beter bekend van “De drie musketiers”). Dantès’ motto was ‘Wacht en hoop!’, een motto waar veel NEC-supporters zich inmiddels wel mee kunnen vereenzelvigen en dat langzamerhand het credo van Mario Been (“Alles komt goed”) begint te vervangen.
Vierendertig is ook het aantal punten dat de selectie zich als doelstelling had gezet voor de winterstop. En toegegeven, we waren er heel dicht bij. Met vierendertig punten hadden we nu op de vierde plek gestaan, slechts één puntje achter De Graafschap, die gezien worden als serieuze titelkandidaat, en drie punten achter Almere City. Hoe anders kan het echter lopen. In de laatste wedstrijd voor de winterstop, tegen een laag geklasseerde maar in goeden doen verkerende tegenstander (TOP Oss), legde onze ploeg een draak van een wedstrijd op de mat. Weg doelstelling, voorlopig weg ook de titelaspiraties. Cambuur gaat als heer en meester voorop en heeft inmiddels al twaalf (!) punten voorsprong op ons. Bovendien hebben de Friezen een doelsaldo van +38. Plus achtendertig! Daar steekt onze +13 wel heel karig tegen af.
En daarmee is dan ook meteen het grote probleem van de eerste seizoenshelft geduid. NEC scoort te weinig goals. Okee, van de ploegen in de top 6 heeft De Graafschap een nog beroerder doelsaldo dan wij, maar ze hebben wel meer doelpunten gescoord. NAC staat overigens één puntje boven ons met een goal minder dan wij en zitten dus in hetzelfde schuitje. NAC heeft een scorende spits (Van Hooijdonck) maar heeft weinig scorend vermogen in de rest van de ploeg, terwijl wij veel spelers hebben die een goaltje meepikken, maar geen uitgesproken targetman hebben. In principe klinkt her natuurlijk mooi, dat je veel spelers in de ploeg hebt die kunnen scoren. Maar de keerzijde is dat je daar niet echt een tactiek op kunt bouwen. NAC kan tenminste leunen op een duidelijke aanvalsopzet: alle ballen op je centrale spits. Bij ons lijkt het meer een kwestie van hopen dat er iemand een goede dag heeft. Of een dood spelmoment veroorzaken in de buurt van het doel van de tegenstander. Want het is niet verwonderlijk dat onze topscorer juist de man is die de pingels en de vrije trappen neemt; voetballend creëren we namelijk best wel kansen op zijn tijd, maar we schieten ze er nauwelijks in. En dat is wel een cruciaal facet van het spelletje.
Dat de voorhoede het voornaamste probleem zou gaan worden dit seizoen, was eigenlijk al vroeg duidelijk. Pas op het laatste moment (eind augustus) werd Janga binnen gehengeld als vervanger voor de plotseling vertrokken Ole Romeny. Je zou toch denken dat Romeny het niet slechter gedaan zou hebben dan Janga momenteel. Janga’s komst bleek al snel niet genoeg en dus werd eind oktober in een achteraf gezien duidelijke wanhoopsdaad Ondaan ook nog aangetrokken. Paniektransfers pakken zelden goed uit en tot dusverre heeft Ondaan (ondanks een aardige start) niet kunnen bewijzen dat zijn komst enige meerwaarde heeft. Okita is ondertussen al anderhalf seizoen van slag. Ooit bestempeld als groot talent, maar daar is helaas weinig van over. De dagen dat hij het op zijn heupen heeft en beslissend kan zijn, zijn op een hand te tellen en zijn inmiddels ook al uit veler geheugen gegleden. Tavsan heeft zeker potentie, maar was de eerste seizoenshelft vooral goed in het zichzelf vastlopen. Sellouf deed dat ook vanaf de andere flank.
Extra versterking in de voorhoede in de winterstop is echter zeer onwaarschijnlijk. NEC zit financieel nog altijd diep in de problemen en de Coronavirus-crisis heeft daarbij bepaald niet geholpen. Het lijkt er dus op dat we voor de tweede seizoenshelft moeten hopen op een opleving van onze aanvallers. De inzet en felheid die onze ploeg in de openingsfase van dit seizoen zo positief tentoon spreidden moet hervonden worden in het nieuwe jaar. Als dat lukt, dan is er geen enkele reden waarom we niet mee kunnen blijven doen in de top 5. We wisten vooraf al dat we met zo’n jonge ploeg wisselvallige resultaten zouden zien. Per saldo hebben we deze eerste seizoenshelft toch al meer leuke wedstrijden gezien dan de afgelopen seizoenen bij elkaar opgeteld. Bovendien is de ploeg herkenbaar, gretig en ‘Nimweegs’, met veel jongens uit de eigen opleiding. Voor jongens als Van Rooij, El Karouani, Van der Sluijs en Proper komen we naar het stadion schuiven we aan voor de TV. Daar wordt je als NEC supporter in deze barre tijden blij van.
Dat gezegd hebbende, moeten we onze ogen niet sluiten voor het consistente falen van het technische beleid in de Goffert. Er is een reden dat clubs een Technisch Directeur hebben, dat is geen baantje dat je er als Algemeen Directeur nog eventjes gezellig naast kunt doen. Al jarenlang is er weinig tot geen lijn te ontdekken in de sportieve visie van de club. We kunnen nu terugvallen op een fantastische jeugdlichting, met dank aan de NEC Academie, maar zonder die opsteker zou het net als voorgaande seizoenen wederom niks geworden zijn. Opeens speelt NEC 4-4-2; is dat ingegeven door je spelersmateriaal of is het een tactische voorkeur van de nieuwe coach? Zijn de gehaalde spelers geschikt voor dat systeem, of is dat systeem gekozen vanwege de spelers die werden aangetrokken? Voor een club die graag adverteert dat ze een ‘duidelijk verhaal’ hebben voor nieuwe spelers, lijkt er toch akelig weinig duidelijkheid op technisch vlak.
En dus blijven we met allerhande ‘meerjarenplannen’ en ‘aangepaste omstandigheden’ zweven tussen hoop en vrees en wachten we af. Wat gaat er gebeuren als na dit seizoen al die talentvolle jonkies worden weggekocht? Is er een volgende lichting in aantocht waar we op kunnen terugvallen? Gaat Wilco een spits crowdsurfen? Gaan we van structureel meedoen aan de play-offs via structureel meedoen aan de nacompetitie naar structureel meedoen in het linkerrijtje van de Keuken Kampioen Divisie? ‘Structureel’ blijkt een uiterst flexibele en suggestieve term voor mensen met een korte termijn geheugen. Welkom in het social media tijdperk waar one-liners en gewiekste praatjes de plaats hebben ingenomen van langetermijnvisie en verstand van zaken.
Maar goed, terug naar het voetbal. NEC is in ieder geval nog wel actief en de beker en enkele dagen geleden leerden we dat Fortuna Sittard onze tegenstander wordt in de achtste finale. Fortuna doet momenteel leuk mee in de Eredivisie. Het zal dus een zware dobber worden om de volgende ronde te overleven. We hebben wel een licht positief saldo tegen Fortuna als het op bekerwedstrijden aankomt. We wonnen er twee en verloren er een. Die verliespot is ook de meeste recente ontmoeting ‘voor het echie’ met de Limburgers (we negeren even de oefenpot in oktober). Fortuna versloeg ons in 2018 in onze eigen Goffert met 2-3. Goals van Braken en Sanniez (rugnummer 34) mochten niet baten. Van den Berg pakte geel. Het aantal wedstrijden dat we tot op heden in competitieverband (Ere- en Eerste Divisie) gespeeld hebben tegen Fortuna? Vierendertig.
Mark