Tja, laten we zeggen dat we ons de start van de tweede seizoenshelft wat anders hadden voorgesteld. Vorig seizoen werd het nog 1-7 uit bij Telstar. Nou verwachtten we niet meteen dat soort cijfers, maar dit was dan wel weer het andere uiterste. NEC ging immers lekker verder waar het de eerste seizoenshelft stopte, namelijk je eigen ergste tegenstander zijn. Een intens flaterende Alblas garandeerde in de eerste helft al dat NEC een verloren middag speelde. Middels een bizarre mispeer, een losgelaten grabbelbal en een op het oog houdbare kopbal van afstand stond NEC bij de rust al met 3-0 achter. Daar tegenover stond een halve kans van Tavsan met een hobbelschotje op doel en daarmee was de aanvalskracht van NEC wel besproken. Kansloos, hopeloos, waardeloos. Welkom in 2021.
Uitslag: 5-2. Je gelooft het niet. Even leek het er zelfs op dat Telstar de uitslag van vorig seizoen zou omdraaien, maar dat bleef ons uiteindelijk bespaard. Niet dat het verder veel uitmaakt. Een oorwassing blijft een oorwassing.
Opmerkelijk: Deze monsterscore is blijkbaar uiterst ongebruikelijk voor Telstar, want het vijfde mandje (Telstar’s scorebord bestaat fameus genoeg uit twee kabels waar mandjes aan worden gehangen als afspiegeling van het aantal goals) paste bijna niet meer aan de kabel en eindigde onzichtbaar hangend achter een stoeltje. Het zou hilarisch zijn als wij niet de schlemiel waren in deze slapstick.
Hoogtepunten:
Dieptepunten: De enorme flaters van Alblas en de tandeloosheid van onze voorhoede. Op deze manier kan de ploeg net zo goed thuis blijven, scheelt je supporters tenminste 90 minuten ergernis.
Tactiek: We gingen weer terug naar 4-4-2. Het maakt verder allemaal niet uit, met zo’n gemankeerde aanvalslinie en zo veel gepruts achterin kun je de spelers in een kerstboom-, draaiorgel- of dildoformatie het veld in sturen met een inwisselbaar resultaat. Meijer lijkt de weg een beetje kwijt. Er zit gewoon geen balans in het elftal en er zit geen idee of creativiteit in de aanvalsopzet. Janga hoort de man te zijn waar het spel aan wordt opgehangen, maar ja. Sellouf was onzichtbaar (terecht gewisseld in de rust voor Ondaan, die tenminste nog wist te scoren) en Okita grotendeels ook. Tavsan was de enige waar nog een beetje dreiging vanaf kwam en hij scoorde een mooie goal diep in de tweede helft. Het was echter te weinig, te laat.
Inzet: De ploeg begon best aardig, maar na de enorme flater van Alblas in het eerste kwartier waar de 1-0 uit viel stortte de ploeg volledig in elkaar en wist je al dat het een verloren middag zou worden. De veel geroemde veerkracht van de ploeg in het begin van dit seizoen is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Conclusie: Dit zijn het soort wedstrijden waarmee je je seizoen vergooit. Totaal onnodig en ongedwongen geef je je tegenstander het ene kadootje na het andere. Tuurlijk, de ploeg kan eens een keer een mindere dag hebben en daardoor verliezen. Maar daar hadden we het vandaag niet eens over. Alblas gaf Telstar gewoon twee doelpunten kado. Daar valt niet tegenop te voetballen. Wellicht tijd om Branderhorst maar weer eens de kans te geven, want dit kan gewoon echt niet. Voorin is het zoals we inmiddels gewend zijn huilen met de pet op. Janga is een karikatuur van een spits. Blijkbaar wil hij niet met onze collega’s van ForzaNEC praten, omdat ‘de supporters’ volgens hem te kritisch zouden zijn. En dan zitten we niet eens in het stadion! Is dat het NEC DNA waar Wilco het zo graag over heeft? Kritisch zijn op een spits bij een top 5 club in de Eerste Divisie die niet scoort, hoe durven we. Ondertussen krijgt Meijer na een goede beginfase de boel ogenschijnlijk niet meer op de rails. De schwung en het lef van de eerste paar maanden is volledig zoek. Onze ploeg speelt weer bijna Bogers-achtig: angstig, behoudend en vertwijfeld rondtikkend in de breedte en achterin, waar ook het ene na het andere onnodige gevaarlijke moment uit ontstaat. Waar is de diepte? Waar is de durf? Waar is de vechtlust? Waar is de scherpte? Na de knullige 1-0 was de ploeg eigenlijk al klaar, geknakt voordat de wedstrijd nog goed en wel begonnen was. Dit is een ploeg zonder geloof en zonder vertrouwen. Wat een pijnlijk verschil met september-oktober toen NEC nog leuk was om naar te kijken, zelfs bij een verlies of gelijkspel. En dat mag de technische staf zich aanrekenen.