Al weken werd er verwachtingsvol naar uitgekeken: de seizoensopening ‘under new management’. Een ander, gewaagder, NEC. Vol op de aanval, risico. Spanning en sensatie.

Het besluit om na de jaren Meijer een andere weg in te slaan, was goed. Dit hadden we nodig om weer met kriebels in de buik naar het stadion te gaan. En zo voelde het ook. De Goffert zinderde in de zomerse warmte, meer supporters dan ooit zaten in een NEC shirtje op de tribune. NEC barst van de vitaliteit en is bezig aan een opmars die ons misschien wel Europees voetbal en een stadion met 20.000 fans gaat brengen. Het is soms nog wat onwerkelijk.

De wedstrijd tegen Excelsior was qua spel nog niet overtuigend. Grote delen van de eerste helft waren zelfs behoorlijk saai. Excelsior stond goed en NEC was aan de bal te slordig om de boel open te breken. Er werden nauwelijks kansen gecreëerd. Eén keer lukte het wel toen de fenomenale Kodai Sano met een schitterende crosspass Önal vond. Die dribbelde de bal naar de vrijstaande Proper. Dirk schoof de bal vervolgens heel beheerst in de verre hoek.

Lees meer

Mensen in Nederland, vaak buiten onze regio maken zich druk. Geen rivaliteit en derby meer, hoe kun je als NEC supporter nou blij zijn met het verdwijnen van Vitesse? Zo verander je in een grijze muizen club, een club in de marge.

Het zijn waarschijnlijk dezelfde supporters die op TV alle derby’s afstruinen op zoek naar wat sensatie. Schalke-Dortmund, Feyenoord-Ajax, El Classico, Everton-Liverpool. Ze deinen mee op het enthousiasme van de TV presentatoren die deze wedstrijden brengen als hét hoogtepunt van het weekend. Zij zullen nu moeten kwijlen op PEC tegen Go Ahead of hopen op een terugkeer van Cambuur. En NEC? Onze club zal voor mensen buiten de regio altijd een grijze muizenclub zijn, met of zonder derby.  Voor hen is er alleen aandacht voor NEC bij speciale wedstrijden, voor ons telt NEC altijd mee, een wezenlijk verschil.

Ze snappen ook geen moer van rivaliteit. Ze denken dat rivaliteit vooral verpakt zit in één wedstrijd, maar dat is natuurlijk niet zo. Het kenmerk van rivaliteit is dat je de ander niks gunt behalve ellende. Een nederlaag daar, is een overwinning hier. De ultieme overwinning is het verdwijnen van de vijand. Het slaat namelijk nergens op wanneer je bij leven Vitesse kapot wenst, ze niks gunt en ze uitlacht als het slecht gaat, om vervolgens als ze echt weg zijn het opeens allemaal zielig voor ze te moeten vinden en medelijden met ze te moeten hebben. Lekker meehuilen en och och het is allemaal zo erg voor ze. Als dat was gebeurd. dan heeft de rivaliteit al die jaren juist niks voorgesteld, een lege huls.

Lees meer

De voorbereiding op het nieuwe seizoen is inmiddels op stoom. Drie oefenwedstrijden gespeeld, drie overwinningen, doelsaldo: 30 voor, 1 tegen.

Dat zijn cijfers hè! Zien we hier al de eerste, bemoedigende, resultaten van het aanvallende voetbal dat Dick Schreuder ons gaat brengen?

Ja en nee. Nee, omdat in de wedstrijden tegen Sportfreunde Lotte (2-1) en Kaizer Chiefs (1-0) zeker vol op de aanval werd gespeeld, maar dit niet leidde tot veel kansen en doelpunten. Ja, omdat bij de 27-0 tegen NEC am. het team de hele wedstrijd in hoog tempo de aanval bleef zoeken. Niks rustiger aan doen als het 15-0 is, nee, tempotempo, goals maken! Arme amateurs (die er trouwens goed mee konden leven).

Het aanvallende voetbal zien we dus, net als de kwetsbaarheid in de omschakeling. En de ‘intensiteit’ niet te vergeten. Dick drukt z’n stempel. De grote en spannende vraag is natuurlijk hoe dit gaat uitpakken als het om het eggie gaat. Krijgt Dick het team ook in de Eredivisie aan het scoren? Wat denk jij: wanneer in het aanstaande seizoen hebben we net zoveel doelpunten bij elkaar gevoetbald, 27 dus, als afgelopen vrijdag? Polletjuh.

Lees meer