8 September 1982
“Ik ben kort in mijn commentaar”, Sije Visser somber gestemd in de catacomben van de Goffert. “Het is mijn schuld dat NEC een punt verloren heeft”
Het was tekenend voor zijn professionele instelling, die opmerking. Sije Visser, de routinier, kon zich de blonde haren wel uit het hoofd trekken. Hij was tenslotte de boosdoener geweest, die in de 25e minuut tijdens de confontatie met Helmond Sport op elf meter afstand van doelman Otto Versfeld faalde.
“Ja”, beaamde trainer Lee Beerendonk, “Je kunt misschien al wekenlang een topvorm tentoonspreiden, als je een strafschop mist bij een 1-0 voorsprong, en de wedstrijd eindigt in 1-1, dan heb je gefaald, hoe dan ook.”
Toch waren deze conclusies niet gehaal waarheidsgetrouw. Zo zou er even professioneel gesteld kunnen worden, dat op het punt van de afwerking Carlos Aalbers en Frans Janssen heel nadrukkelijk faalden. Maar vooral Aalbers kun je moeilijk kwalijk nemen dat hij in zijn spontaniteit de ballen over Versfeld joeg, in plaats van in de touwen. Je mag al blij zijn dat hij het eredivisietemp gedurende het grootste deel van de strijd kan bijbenen.
Standje
Frans Janssen op zijn beurt kan wel een standje gebruiken. Hij miste met name in de slotfase ook alle geluk van de wereld, maar dupeerde zijn makkers tegelijkertijd door tijdens een onbewaakt moment aan de zijlijn tegen zijn derde gele prent aan te lopen. Volkomen onnodig nam hij wraak op rechtsback Andre Klaassen, die hem iets te rigoreus tegen de overigens perfecte grasmat werkte.
Arbiter De Schepper wapperde met het geel richting Klaassen, maar vergat ook Janssen niet, die zich een ogenblik had vergeten. Janssen zal komende zaterdag in Sittard tegen het plaatselijke Fortuna nog wel van de partij zijn, maar daarna moet hij toch op een schorsing rekenen.
Lappenmand
Er viel op de verkiezingsdag in de Goffert helaas niet veel te beleven. NEC wou wel, maar kon niet. De lappenmand zat, ondanks de terugkeer van Toon Willemse, nog te vol. Wim van Zinnen, Dick Mulderij, Paul Meijers, Peter Selbach en Ben Klein-Goldewijk, niemand is onmisbaar, maar het Nijmeegse spel was toch iets te statisch om de mannen van Jan Notermans werkelijk te verontrusten.
Ron de Groot vormde een uitzondering op de regel dat NEC weinig creativiteit aan de dag legde. Hij was het dan ook die slecht wegwerken bij de opponent gedecideerd afstrafte. Diezelfde De Groot werd prompt daarop door Ad de Wert getorpedeerd binnen de beruchte kalklijnen. De Schepper wees naar de stip, maar Visser wist niets beters te doen dan het leder langs de verkeerde kant van de rechterpaal te jagen.
En daarmee keerde een bepaalde onzorgvuldigheid bij de NEC-ploeg terug. Helmond Sport voelde die situatie haarscherp aan, en strafte te laconiek uitverdedigen van NEC vlekkeloos af. Harry Lubse kopte geheel vrijstaan raak, na de scherpe voorzet van Robert Cox, 1-1. Vanaf dat moment bleef de spanning nog huizenhoog aanwezig, maar beide formaties lieten voldoende mogelijkheden onbenut het scorebord een beter aanzien te geven. Helmond Sport ging steeds vaker het wapen van de dieptepass hanteren, wat uiterste concentratie van keeper Harrie Schellekens bleef vergen.
Hoge ballen
NEC daarentegen volharde in hoge ballen richting centrum, waar Janssen echter geen poot aan de grond kreeg bij De Wert en Lacroix. De voeding vanaf vooral de rechterflank liet ook dit keer te wensen over. Albert Helsper leek dit keer zijn vormcrisis teboven te komen, maar na een knal tegen de buitenkant paal, was hij toch uitgespeeld door een even harder optreden van zijn directe tegenstander Henry van de Ven. Toch offreerde de thuisclub zich nog enkele riante mogelijkheden op de eindzege. De verer onopvallende John Vievermans testte eindelijk de capiciteiten van de kalende Versfeld, en vooral Frans Janssen miste nu de hand van Vrouwe Fortuna. Zo knalde Janssen net naast na goed doorzetten van invaller Henk Grim, en in de 92e minuut vond de spits uit de Ooy andermaal Versfeld op zijn weg.
NEC-Helmond Sport (1-0) 1-1
9. De Groot 1-0
41. Lubse 1-1