Er zullen in het betaalde voetbal weinig trainers rondlopen, die in een tijdsbestek van vier jaar zoveel ups en downs hebben meegemaakt als Pim van de Meent.
Ga maar na: het eerste seizoen wist hij met NEC net boven de rode streep te eindigen in de eredivisie; het jaar daarop moest zijn ploeg een stap terug, maar werd wél Europacupvoetbal veilig gesteld, omdat tegenstander Ajax de landstitel al op zak had.NEC overleefde de eerste ronde ten koste van Brann Bergen en lootte vervolgens Barcelona, hetgeen een fikse financiële meevaller was.
In hetzelfde seizoen plaatste NEC zich voor de nacompetitie dank zij een uiterst sterke derde periode, maar in het verlengstuk moesten de Nijmegenaren genoegen nemen met de laatste plaats.
Dit jaar leek NEC buiten de prijzen te vallen, maar door een curieuze speling van het lot op de allerlaatste speeldag kon de vlag alsnog in top.
Op dit moment heeft de formatie van Pim van de Meent de beste papieren in handen om naar de hoogste betaalde voetbalafdeling terug te keren. Een gelijkspel morgen tegen De Graafschap is toereikend om volgend seizoen niet meer naar de door elke voetballer gevreesde Lange Leegte in Veendam te hoeven reizen.
Ongelooflijk
“Het is inderdaad ongelooflijk wat er in die jaren allemaal is gebeurd”, zegt de scheidende NEC-trainer. “We zijn terug naar af geweest, maar er staat nu een elftal dat er mag zijn. Promotie zou de schitterende bekroning van vier jaar hard werken zijn. Als dat morgen lukt, dan is het hoofdstuk NEC voor mij voorbij. Helemaal.”
De Amsterdamse oefenmeester geeft grif toe dat zijn periode in Nijmegen bepaald niet over rozen is gegaan. Met name zijn relatie met het bestuur kreeg in het derde seizoen een enorme dreun, toen hij vlak voor de return van de Europacupwedstrijd tegen Brann Bergen de knuppel in het hoenderhoek gooide en dreigde op te zullen stappen, als de leiding van de club niet snel een andere koers zou gaan varen.
Het gevolg van de tirade van Van de Meent was dat NEC door een 1-0 overwinning de volgende ronde haalde. “Die uitlatingen waren echt niet geprogrammeerd, zoals veel mensen hebben gedacht. Daags voor het vertrek naar Noorwegen was er weer eens een incidentje met het bestuur geweest en dat was voor mij eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was het gewoon beu. Ik heb me toen emotioneel laten gaan. Maar iedereen moet zich wel goed realiseren dat ik dat allemaal gedaan heb in het belang van de club.”
“De ploeg schaarde zich als één man achter mij en het lukte ons toch maar om de tweede Europacupronde te bereiken. Ik hoopte dat wij daarna een grote ploeg zouden loten, zodat er flink wat geld in de kas zou kunnen vloeien. Sportief gezien is met name de thuiswedstrijd tegen Barcelona nog steeds mijn grootste frustratie. Waren we met het elftal een stuk verder geweest, dan ben ik ervan overtuigd dat we de wedstrijd in De Goffert ruimschoots hadden gewonnen. Door een brok onervarenheid, met als logisch gevolg persoonlijke fouten, gingen we nu onnodig de boot in.”
Toen Pim van de Meent vier jaar geleden bij NEC kwam, had hij gehoopt een organisatie aan té treffen, die op redelijk professionele leest was geschoeid. “Ik heb toen eigenlijk een taxatiefout gemaakt”, zegt hij nu. “Doordat het financieel gezien allemaal wat minder was, was er ook weinig te investeren. Daar kwam bij dat er een forse schuldenlast weggewerkt moest worden. En dat ging allemaal ten koste van de kwaliteit op het veld. Gelukkig was er in het eerste jaar nog wel een manager, zodat ik me niet overal mee bezig hoefde te houden. Maar toen die uit oogpunt van bezuinigingen ook weg moest, werd de club in feite geleid door een aantal niet professionele krachten. Beleidsbepalers werden nu plotseling ook beleidsuitvoerders. En dat kan niet in een voetbalorganisatie. Zo’n formule werkt niet. Dat is onmogelijk. Doordat er op de salarissen opnieuw moest worden beknibbeld en een belangrijke kracht als Pleun Strik wegviel, moesten we eigenlijk helemaal opnieuw beginnen.”
“Ik bleef bij het bestuur maar hameren op het aantrekken van een spelbepalde middenvelder, omdat ik anders vreesde dat het wel eens de verkeerde kant zou kunnen op gaan. Ik ben in die periode misschien veel te rechtlijnig geweest. Maar ik heb steeds het belang van de club voorop gesteld. Door allerlei omstandigheden, waarvoor je niet écht een schuldige kunt aanwijzen, was de degradatie niet meer af te wenden. Je ziet in zo’n fase dat je elftal voortdurend gekweld wordt door blessures en schorsingen. Maar dat zijn zaken die juist dan vaak samen gaan.”
Pim van de Meent kreeg vervolgens de opdracht mee in één ruk terug te keren naar de eredivisie. Maar die opgave bleek te zwaar, vooral door de Europacupbeslommeringen.
“De eerste maanden stonden helemaal in het teken van de wedstrijden tegen Brann Bergen en Barcelona. Toen we eenmaal uitgeschakeld waren, hebben we toch de derde periode gepakt met de maximale winst, maar toen had het elftal geen veerkracht meer om in de nacompetitie klinkende resultaten neer te zetten. De meeste jongens liepen op hun tenen. De druk om te móeten presteren werd veel te zwaar. Als we de eerste wedstrijd in de nacompetitie tegen NAC hadden gewonnen, dan had ik nog wel vertrouwen gehad in een goede afloop. Maar toen we in Breda, ondanks een uitstekende wedstrijd, onderuit gingen, wist ik dat het voorbij was.”
Zonnig
Pim van de Meent begon het vierde jaar met een ploeg die redelijk op elkaar was ingespeeld. De vooruitzichten leken uiterst zonnig. Maar juist in wedstrijden tegen kwalitatief mindere teams ging NEC vreselijk de fout in.
“Die wisselvalligheid had vooral te maken met de wijze van voetballen. Omdat er zoveel jonge klanten inliepen waren ze vaak veel te gretig en dat kost je punten. Op gegeven moment heb ik de groep voorgesteld op een andere wijze te gaan voetballen. Lange ballen en dan maar zien waar we uitkomen. Maar toen kwam er een signaal vanuit de selectie dat ze het daar beslist niet mee eens waren. En op zich was ik daar blij mee. Ik kon tenminste doorgaan op de ingeslagen weg. Proberen op grond van echte voetbalkwaliteiten een zo goed mogelijk team neer te zetten. Kijk, ik kan goed kwaad worden als NEC het Ajax van de eerste divisie wordt genoemd. Maar ergens streelt die opmerking me ook. Want het betekent toch dat NEC kwalitatief hoog wordt aangeslagen.”
Verstoord
In de loop van het seizoen kwam steeds meer aan het licht dat er na vier jaar een einde zou komen aan het huwelijk tussen NEC en Pim van de Meent. De verhouding met voorzitter Bergamin met name was zozeer verstoord dat een nieuwe verbintenis uitgesloten was. De coach botste keer op keer met zijn praeses, omdat hij – ook nu nog – van mening is dat de leiding op vele fronten op werkelijk amateuristische wijze bezig is. “En dat heeft echt aan me gevreten”, zegt Pim van de Meent. “Ik heb in die fase echt wel eens overwogen om voortijdig te vertrekken. Maar het geloof in de groep heeft me toen overeind gehouden. Vooral ook toen ik langzamerhand begon te merken dat bepaalde jongens steeds meer met hun vak bezig waren. Ik heb sommige spelers bewust erg hard aangepakt, omdat ik dat nodig vond. De goede komen toch wel boven drijven, Ze zullen het tenslotte helemaal zelf moeten doen. Het zijn allemaal nog van die jonge gasten. En ze zullen stuk voor stuk tegenslagen krijgen te incasseren.”
Stabiel
“Ze moeten echt niet denken dat ze het na een of twee goede wedstrijden al gemaakt hebben. Pas als ze een stabiele vorm aan de dag leggen, kun je zeggen dat ze een stap gezet hebben op weg naar volwassenheid. Maar ik weet dat zoiets niet in één keer kan.”
Heerlijk ventje
“Eric van Rossum begint zich nu goed te ontwikkelen, Anton Janssen ook en Danny Hoekman haalt niet meer van die gekke streken uit als het hem in een wedstrijd niet meezit. Vorig seizoen ging hij lopen schoppen en trekken; nu houdt hij zich rustig. En dan Carlos Aalbers natuurlijk, een heerlijk ventje om mee te werken. Met Bert van de Pol hebben we in het begin van het seizoen ook heel wat probleempjes gehad. Maar nu voelt hij zich veel meer op zijn gemak. En dan is het niet erg als hij dan eens een wat mindere wedstrijd speelt. Je kunt tenslotte niet altijd scoren, maar als hij het geduld kan opbrengen, dan komen de doelpunten heus wel.”
Morgen komt er voor Pim van de Meent een einde aan een periode van vier seizoenen NEC. Vier turbulente jaren. De trainer is er, ondanks alle problemen en interne ruzies niet aan onderdoor gegaan. “Wanneer ik in de loop van de jaren niet zoveel ervaring had opgedaan bij andere clubs, ben ik bang dat ik de stress niet aangekund zou hebben. Maar ik neb het nu allemaal overleefd.”