Negentien jaar gek van voetbal

De gebroeders Van Putten

Frits en Peter van Putten maken beiden deel uit van de selectie van NEC. Peter speelt in het eerste, Frits -nog- in het tweede. Maar hoe hou je de eeneiige tweeling uit elkaar? Frits is ietsje ouder, maar daar is niets meer van te zien. Verder lijken ze sinds Frits zijn haar kort draagt en zijn oorbel heeft verwijderd als twee druppels water op elkaar. Dat is een probleem, zelfs voor de trainers. “Laatst wist Ronnie de Groot ons zelfs niet uit elkaar te houden. Ben jij nou Frits of Peter?”

Negentien jaar zijn ze en helemaal gek van voetbal. Dat begon al op jonge leeftijd toen ze samen met hun oudere broer op straat de fijne kneepjes leerden. Toen Michel in de F-jes van Vitesse in hun geboorteplaats Gennep ging spelen gingen de broertjes mee. “We hebben eigenlijk steeds tegen oudere jongens gevoetbald, maar dat ging ons goed af. Wij zijn heel snel door de jeugd van het Gennepse Vitesse gestroomd.”De broers spelen beiden op het middenveld. Peter op links, of dicht achter de spits, Frits op rechts, of als het moet voor de verdediging of hangend achter de spits.

PSV en VVV
Daarna kwam PSV die de jongens op tienjarige leeftijd ontdekte. Het werd geen internaat, omdat vader Van Putten dat niet zag zitten voor zijn toen nog heel jonge kroost. Na drie jaar hielden de broertjes het voor gezien, vooral omdat Frits voortdurend met de trainers overhoop lag. Ze vertrokken naar VVV, waar Peter uiteindelijk vier jaar zou blijven en zijn broer Frits nog een jaartje langer.

Frits van Putten

“Ook daar hadden we het moeilijk met trainers”, vertelt Peter. “Ik ben iemand die van mooi technisch voetbal houd, terwijl de trainers daar een hele andere kijk op voetbal hadden. VVV wilde werken, ik niet. Ik kon vorig jaar naar NEC en die kans heb ik meteen aangegrepen. Frits herstelde toen van een kruisbandblessure en het was voor hem beter om zijn revalidatie bij VVV af te maken.” De kans voor Frits kwam toen hij in het tweede tegen het tweede van NEC moest spelen. Trainer Calderwood zag Frits aan het werk en vroeg aan Peter of er voor Frits misschien een overstap was te regelen. “Ik wilde graag weg bij VVV, dus ik heb die kans met beide handen aangegrepen.”

Eerste en tweede
Peter van Putten brak snel door en hij speelde zijn eerste wedstrijd thuis tegen De Graafschap. “De overgang van het tweede naar het eerste was een stuk groter dan de overstap van VVV naar NEC. Ik sta er nu vast in en ik voel dat ik iedere wedstrijd groei. Ik heb onlangs gescoord tegen Roda en dat was een heerlijk gevoel. Ik bleef uiterlijk heel cool, maar ik kan je garanderen dat ik inwendig zo blij was als een klein kind.”

Dat de gebroeders Van Putten zich zo lekker voelen bij NEC heeft met veel factoren te maken. Frits: “Om te beginnen is dat de sfeer binnen de selectie. Het is een hechte groep, die goed in elkaar zit. Ik ben er dan ook van ovetuigd dat wij met deze groep in het linkerrijtje zullen eindigen. Er is namelijk kwaliteit genoeg. Daarnaast heeft NEC twee goede trainers, die weten hoe ze de jongens scherp moeten krijgen.” Frits en Peter leren nog tijdens elke training. “Ik ga met de week vooruit”, zegt Frits. “Mijn passing wordt steeds strakker en scherper. Als je je tijdens de training voor 100% inzet boek je vooruitgang. Bovendien leren we veel van de geroutineerde spelers in de selectie.”

Toekomst
Hoe denken de gebroeders over de nabije toekomst. Voor Peter is dat duidelijk: “Ik wil echt in de basis staan, steeds elke wedstrijd groeien en dan zie ik wel waar het schip strandt. Het is mijn doel om alles uit mijn voetbalcarriére te halen wat er in zit. Dat kan ook betekenen dat Frits en ik straks niet voor dezelfde club spelen, maar dat is dan jammer. Dat hoort er bij, alhoewel veel beroemde broertjes bij dezelfde club spelen. Denk maar aan de gebroeders Van de Kerkhof bij PSV, de gebroeders De Nooijer bij Heerenveen en de broertjes De Boer bij Barcelona. Blijkbaar is het goed voor je om samen met je broer te spelen. Dat zit als tweeling gewoon in je.”  Dat NEC in de kwaliteiten van Peter gelooft blijkt in de contractverlenging tot 2004 die inmiddels rond is.

Peter van Putten

Frits heeft zich ten doel gesteld zo snel mogelijk deel uit te gaan maken van de selectie van het eerste elftal. : Ik wil steeds meer en ik heb het gevoel dat ik er dicht tegenaan zit. Daarna zie ik wel.” Wie zijn hun voorbeelden eigenlijk? Frits vindt met name Litmanen een echt beest van een voetballer. “Niet altijd opvallend, maar de echte kenners zien de ongelooflijke kwaliteiten van de fin.” Peter vindt Edgar Davids een kanjer. “Datzelfde geldt voor Zidane en ook voor Dennis Bergkamp, alhoewel hij het in het Nederlands elftal nog te weinig laat zien. Ik vind hem echt geweldig.”

Limburg
Alhoewel de gebroeders Van Putten nog beiden thuis wonen bij hun ouders in Gennep hebben ze meer met Gelderland dan met Limburg. “Ik voel me geen echte Limburger, eerder een Gelderlander. Daar heb ik het naar mijn zin. Beiden zijn ook zeer te spreken over het nieuwe stadion. “Het wordt een echte voetbaltempel, waar de supporters lekker dicht op het veld kunnen zitten. Ik vind dat NEC over goede supporters beschikt. Alleen voor die kleine groep raddraaiers heb ik geen bewondering. Zij doen ons meer kwaad dan goed, want ze bezorgen NEC een slechte naam. Neem nou dat akkefietje met Marc van Hintum die de kermis in Wijchen zou openen. Hij is gewoon een fantastische voetballer die in het Nederlands elftal speelt en ook in Vitesse zijn mannetje staat. Ik snap die rare haat tegen Vitesse niet. Natuurlijk komen er bij een derby altijd speciale gevoelens op, maar daar hoef je toch geen rotzooi bij te trappen? Dat gebeurt toch ook niet als Roda tegen Fortuna of MVV moet? Het is toch onzin dat de supporters van die clubs elkaar haten? Word toch eens volwassen, want dat heeft niets meer met voetbal te maken.”

Peter en Frits zijn vaak te vinden aan de oevers van de Niers en de Maas, want in hun vrije tijd houden ze van vissen. “Dat is lekker ontspannen en dan kom je helemaal tot rust. Dat is wel een groot voordeel van wonen in Gennep.

Verschenen in NEC MAGAZINE, oktober 1999