Naast Eddy op de bok
Tijdens de feestelijke anderhalf uur dat NEC in Doetinchem naar de derde plaats in de eredivisie opstoomde, viel er voor deze columnist weinig te juichen. Normaal maak ik na iedere Teletextmelding van een Nijmeegse goal buiten de stadswallen een vuistgebaar, een wilde kreet of een rondedans met de hond. Nu kon ik, hoewel voor de verandering live aanwezig, niet meer doen dan een handje in de lucht en het vreugdegehuil opkroppen. Ik zat naast Eddy Poelmann, de commentator-van-dienst zoals Evert ten Napel dat ongetwijfeld met een afschuwelijk germanisme zou uitdrukken.
Voor een tijdschriftartikel over het verslaggeversvak heb ik al een aantal kenners gesproken en ook Eddy was bereid tot een praatje. Toevallig kreeg hij Graafschap-NEC toegewezen, waar ik ook graag heen wilde. Dat leidde tot de afspraak om naast hem op de commentatorenpositie te zitten. Een unieke ervaring, die ik iedereen kan afraden. Poelmann erkende dan ook volmondig welk een eenzaam vak hij uitoefent. Hij babbelt twee keer vijfenveertig minuten wat voor zich uit in een microfoon zonder enige respons, kan nooit eens een buurman verbijsterd aankijken na een gemiste kans of een praatje maken met zijn vaste tribunemaat tijdens een blessurebehandeling. In zijn hokje boven de eretribune, ook al geen plek waar de spreekkoren worden ingezet, zit hij compleet geïsoleerd op een plastic stoel aan een tafeltje met een knots van een monitor en nauwelijks ruimte om zijn papieren te lezen of een aantekening te maken.
Zelf kon ik mooi meeluisteren naar Eddy’s commentaar, waarin opvalt dat hij vrijwel altijd volledige, taalkundig verantwoorde zinnen zonder haperen uitspreekt maar na verloop van tijd niet meer ontkomt aan de welbekende clichés. Zijn inbreng blijft beperkt tot wat hij ziet, uitweidingen over de achtergronden van de clubs, wedstrijd of spelers verdwijnen waarschijnlijk toch in de montage. Voor de neutrale kijker, en dat is Eddy neem ik aan, moet Graafschap-NEC niet erg boeiend zijn geweest. Daar zit hij dan anderhalf uur spelersnamen aaneen te rijgen, zuchtend bij mislukte voorzetten en over elkaar struikelende middenvelders. De sfeer op de tribunes was mooi, maar de commentator heeft daar weinig aan met zijn koptelefoon. Gelukkig is Eddy niet de man om bij de pakken neer te zitten. Na het laatste fluitsignaal bracht hij snel zijn spullen in de auto en stortte zich in de gezellige businessruimte van de Vijverberg, waar menigeen hem wel enthousiast op de schouders sloeg. Hij bekende via email pas na enen de weg naar huis te hebben genomen. Het commentatorenvak heeft toch ook nog zijn leuke kanten.
Ron Delgado