De situatie van NEC blijft uiterst penibel. Ook tegen RKC (1 – 1) slaagden de Nijmegenaren er opnieuw niet in een voorsprong over de streep te trekken. Zondag is NEC – Vitesse, vroeger al tot ‘moeder aller derby’s’ gedoopt, belangrijker dan ooit. De Gelderse burenruzie wordt een heus degradatieduel.
En dat terwijl de wereld er voor NEC anno december 2003 aanzienlijk vrolijker uit had kunnen zien. Het aantal wedstrijden waarin de Nijmeegse formatie dit seizoen een verdiende voorsprong verkwanselde, is inmiddels nauwelijks meer op de vingers van één hand te tellen. Ook tegen RKC was NEC zaterdagavond vooral onnodig hard voor zichzelf en ging ’t mis op een moment dat de Nijmeegse supporters zich al uitgebreid rijk rekenden.
Door de 1-1 in De Goffert tegen RKC Waalwijk blijft de klassering van NEC zorgelijk. Overwinningen tegen de eeuwige rivaal Vitesse – dat de Nijmegenaren al tot een punt is genaderd – en Zwolle zijn deze decembermaand bittere noodzaak om voor even te ontsnappen aan de wurggreep van degradatievoetbal. En ook al wint NEC beide duels, dan nóg zal de ploeg de winterstop ingaan met minder punten dan ooit tevoren onder het bewind van trainer Johan Neeskens.
Veertien duels, negen nederlagen, vier overwinningen, één remise. Het is een droevige reeks die de gedachten in Nijmegen steeds vaker laat afdwalen naar het laatste Calderwood-jaar waarin NEC voortdurend de rode streep angstvallig in de gaten moest houden. Bij elke andere trainer was inmiddels het gezaag aan stoelpoten al begonnen. Maar niet bij Neeskens. Sterker nog, de naam van de NEC-trainer wordt tegenwoordig genoemd bij menig grote club. Hij heeft de voorbije drie jaar met zijn organisatiekunde veel krediet opgebouwd in Nijmegen én daarbuiten. Maar ook de man die een groot aandeel had in NEC’s historische UEFA Cup-avontuurtje weet dat de negatieve reeks niet te lang mag blijven voortduren. Zelfs niet als je ‘Neeskens’ heet.
“Toch blijf ik zeggen dat ik er alle vertrouwen in heb dat het goed komt met mijn ploeg”, zei Neeskens, die zijn ploeg zaterdagavond inderdaad niet al te veel verwijten kon maken. De ploeg leverde strijd en kreeg veel meer kansen dan RKC. “We deden daar alleen te weinig mee en leunden op een gegeven moment te ver naar achteren. Dan roep je ’t onheil over jezelf af.”
Als NEC ooit een gouden kans kreeg om zichzelf dit seizoen wat extra lucht te verschaffen in de degradatiestrijd, dan was het zaterdagavond. NEC – RKC was 88 minuten lang een duel zoals de Nijmeegse formatie er vorig seizoen dertien in een dozijn speelde. Het voetbal was matig, de voorsprong (strafschop Wielaert) krap maar verdiend, en het aantal kansen dat de tegenstander werd gegund viel te negeren.
Zaterdag leken zelfs de dit seizoen bijna traditionele persoonlijke fouten – die tegenwoordig steevast tegengoals opleveren – uit te blijven. Léken, want ook tegen RKC ging het twee minuten voor tijd alsnog mis. Vorig seizoen maakte NEC er een kunst van ‘de nul’ te houden, nu was één moment van onachtzaamheid toch weer genoeg voor het zoveelste puntverlies. Serginho Greene mocht vogeltje-vrij de 1-1 binnenschuiven.
De remise – pas NEC’s eerste van het seizoen – voelde in Nijmegen aan als een nieuwe nederlaag; een mokerslag zelfs. Helemaal omdat NEC na Greene’s gelijkmaker via de ingevallen Dennis de Nooijer nog twee prachtkansen kreeg, maar om zeep hielp. Eerst redde RKC-keeper Sinouh, daarna de lat.
Het is veel te gemakkelijk om een gebrek aan geluk aan te duiden als één van de oorzaken van het huidige Nijmeegse verval, maar zaterdag ontbrak het de recentelijk nog tot lucky NEC gedoopte formatie aan elke vorm van mazzel.
Bij NEC blijft het ondanks de uiterst teleurstellende resultaten – de club won slechts één thuisduel – intern vooralsnog opvallend rustig. Spelers, supporters en clubleiding hopen vurig dat, net als vorig seizoen, de Gelderse derby tegen Vitesse het begin van betere tijden zal inluiden. En zo niet, dan is in ieder geval versterking onderweg. In de winterstop zal NEC één, mogelijk twee nieuwe spelers begroeten.
Bron: De Gelderlander