Sinds gistermiddag is in Nijmegen elke vorm van twijfel verdwenen. NEC gaat een seizoen tegemoet waarin de ploeg vooral zal moeten proberen bij de onderste plaatsen weg te blijven. Een elftal dat, zoals gisteren tegen Groningen, binnen achttien minuten een zorgvuldig opgebouwde 2-0 voorsprong zomaar cadeau geeft, verzoekt de goden om levensgrote problemen.
Bij NEC is lang gedacht dat de club het stadium van zorgenkindje definitief was ontgroeid. Hoe anders is de realiteit anno november 2003. De ploeg die vorig seizen voetbalminnend Nederland compleet verraste met een UEFA Cup-ticket, glijdt met de week verder weg. Vooral in mentaal opzicht heeft de Nijmeegse formatie inmiddels het stadium ‘labiel’ bereikt. Met de 3-2 nederlaag tegen Groningen als voorlopig dieptepunt.
Zelden zal NEC een duel onnodiger uit handen hebben gegeven dan gistermiddag. Bij rust leidden de oppermachtige Nijmegenaren keurig met 2-0 dankzij een intikker van Frank Demouge (26ste) en een schuiver van Youssouf Hersi (32ste). NEC leek bezig met een succesvol charme-offensief om het geleidelijk afgebrokkelde krediet bij de eigen achterban in rap tempo te herwinnen.
Geen mens die het begreep, maar 45 minuten later viel alsnog NEC’s thuisnederlaag nummer vier te noteren en was De Goffert getuige van het meest striemende fluitconcert in jaren. Van Gessel, Pinas en Van der Linden mochten dankzij een opeenhoping van kinderlijke Nijmeegse missers de eerste Groningse uitzege sinds een jaar laten bijschrijven.
“Dit is ongelooflijk”, verzuchtte Johan Neeskens. “De wijze waarop wij binnen vier minuten na rust twee tegengoals weggeven, is amateurisme. Hier is geen tactiek tegen opgewassen. Je zag het de laatste tien minuten van de eerste helft al gebeuren. De concentratie zakte weg, de agressie ook. Ik heb de jongens in de rust allemaal gewaarschuwd: ‘Hou je hoofd erbij’. Maar wat zie ik daar van terug? Helemaal niks.”
Na de beschamende nederlagen tegen NAC en RBC kroop de NEC-trainer met zijn spelers al uitgebreid om de tafel om het gebrek aan mentale weerbaarheid voor de zoveelste keer te bespreken. Gisteren bleek het resultaat van die bijeenkomsten: nul komma nul. NEC stortte na rust op een beschamende manier volledig in elkaar.
“Laat de jongens nu maar zeggen hoe we volgens hen verder moeten”, zo klonk het enigszins wanhopig uit de mond van de NEC-trainer die deze dagen niet alleen bij zijn ploeg maar ook serieus bij zichzelf te rade zal moeten gaan.
Al maanden probeert de NEC-trainer aan de broze mentale weerwaarheid van zijn ploeg te sleutelen. Tevergeefs. En hoe is het in vredesnaam mogelijk dat zo ontzettend veel NEC’ers al maanden geen enkele progressie meer boeken, maar juist steeds verder wegzakken? Bij een speler als Mike Zonneveld lijkt de gebrekkige vorm bijna van structurele aard.
Dankzij de uiterst geringe onderlinge verschillen in de eredivisie is het nog te vroeg om in De Goffert het woord ‘crisis’ in de mond te nemen, maar een ploeg die al viermaal thuis verloor – tegen ploegen als ADO, Roda, NAC en Groningen – weet dat het zich geen enkele illusie hoeft te maken. De blik op de ranglijst kan naar beneden worden gericht.
Een constatering die in De Goffert behalve bij Neeskens en de opnieuw hevig teleurgestelde achterban ook bij de beleidsbepalers tot serieuze kopzorgen zal leiden. Op de achtergrond is NEC momenteel bezig met de samenstelling van nieuw elftal nu komende zomer acht contracten aflopen. Geld is er eigenlijk niet, maar wil de ploeg niet nog verder wegzakken dan de huidige dertiende plek dan is enige versterking op kórte termijn absoluut geen overbodige luxe.
Vers bloed kan een antwoord zijn om de labiele Goffertploeg weer wat houvast te geven. Al was het alleen maar om het chronische gebrek aan concurrentie in de NEC-selectie te lijf te gaan.
Bron: De Gelderlander