Het is de zomer van 2002, Arno Doomernik wordt afgekeurd voor profvoetbal en vertrekt bij NAC. Zijn opvolger is dan al gecontracteerd: Marcel Koning. De middenvelder speelde seizoenenlang voor NEC en kreeg geen nieuwe contractverlenging. Hoofdreden: hij was te vaak geblesseerd. “Ik had een goed gesprek met Ten Cate, NAC speelde ook beter voetbal dan NEC. Ik had grootse plannen.”.
Het plan viel na twee maanden in duigen. De buikspierblessure waar Koning mee kampte in Nijmegen was genezen, maar een knie wilde niet. “Foto’s, mri-scans, ik ben van alle kanten gefotografeerd, maar we konden niets zien. Rust houden hielp niet, als ik weer wat ging doen, kwam de pijn weer terug. Injecties hielpen ook niet.”
In de winterstop werd Koning geopereerd: er bleek een stukje bot te zijn losgeraakt. “Dat was tussen het kraakbeen gaan zitten. Achteraf zeg je dan: hadden we maar eerder geopereerd. Maar dat is achteraf.”
Tegen het einde van het seizoen was de lange middenvelder weer fit en pikte hij nog wat wedstrijdjes mee. Onder andere tegen RBC, waarin Europees voetbal werd binnengehaald.
“Daarna heb ik de hele zomer doorgetraind. Maar je merkt dat je driekwart seizoen bijna niets hebt gedaan. In een oefenwedstrijd tegen Lierse was het opeens pats: een spierscheuring in mijn kuit.”
Daarmee was de ellende nog niet over. Steeds als Koning weer fit werd, ging ’t mis. Tegen Newcastle-thuis kwam er vuil in een wond op de knie. Gevolg: infectie en antibiotica. Een paar weken geleden was het opeens de kuit die weer opspeelde. “En nu? Nu ben ik fit. Ik heb donderdag weer met de groep meegetraind.”
Zielsveel hoopt Koning dat zijn laatste come-back in NAC 1 nu nadert. Dat er een einde komt aan maanden van frustratie.
Frustratie die er soms opeens uitkwam. Zoals laatst bij een wedstrijd van Jong NAC tegen Jong Vitesse. Koning kreeg rood, voor natrappen. “Er was twee keer niet gefloten voor een overtreding op mij. En opeens schop ik iemand vanachter neer. Rood. Je loopt weg en je denkt: shit, waarom deed ik dat? Ik speel al tien jaar betaald voetbal, ben 28, waarom liet ik me zo opfokken? Is het frustratie? Waarschijnlijk. De volgende ochtend kwam ik Tamas Petö (zelf lang geblesseerd geweest, red) in de gang tegen: ‘Ik begrijp het helemaal’, zei hij. Dat zegt natuurlijk wel wat. Ik heb een boete van de club gehad, een forse. Maar dat begrijp ik wel.”
Er zijn ook dingen die niet te begrijpen zijn. Het ‘waarom’ bijvoorbeeld, waarom al die blessures? “Natuurlijk denk je daar over na. Eindeloos. Je krijgt al snel het stempel ‘blessuregevoelig’. Misschien ben ik dat in lichte mate. Maar ik denk dat het vooral veel pech is geweest. Ik kan in ieder geval geen schuldige aanwijzen. Ook mezelf niet. Ik heb er alles aan gedaan om fit te worden. Soms kreeg ik bijna het gevoel dat mensen dachten dat ik simuleerde.”
“Zeker omdat er vorig jaar niet duidelijk te zien was, wat ik had. Maar waarom zou ik dat doen? Ik wil voetballen, het is mijn hobby, ik verdien door de premies meer als ik speel en je hebt ook nog eens meer vrije tijd als je fit bent. Want als geblesseerde heb je echt nauwelijks een vrije dag, je wordt elke dag behandeld. Het gaat je leven nog eens beheersen ook. Je gaat ’s avonds naar bed in de hoop dat je blessure ’s ochtends minder is. En je bent chagrijnig als dat niet zo blijkt te zijn.”
Nu lijkt opnieuw een moment gekomen om vrolijk te zijn. Zijn schorsing is voorbij, zijn kuit houdt zich vooralsnog goed. De tijd lijkt gekomen om de ‘grootse plannen’ weer uit de kast te halen. Om meer te laten zien dan de veertien wedstrijden tot nu toe. Het liefst als middenvelder. “Want dat ben ik, daar heb ik jarenlang gespeeld.”
“Natuurlijk wil ik overal spelen en sta ik gewoon in de verdediging als het team dat nodig heeft. Maar ik ben een middenvelder. Nu wil ik laten zien dat ik geen miskoop ben. Ik heb onlangs ook een goed gesprek met de trainer gehad. Hij heeft gezegd dat hij me niets verwijt, dat het pech is geweest. En nu wil ik er alles aan doen om weer te gaan presteren. Want die druk voel ik, mijn contract loopt weliswaar tot 2006, maar ik wil nu presteren. Voor de winterstop hoop ik nog wat speelminuten mee te pikken. Na de winterstop moet het gebeuren.”
Bron: De Gelderlander