Ogenschijnlijk vanuit het niets stond hij daar opeens weer. Bas Roorda (29) leek zijn ambities te verspillen op de reservebank, maar is eindelijk terug in het doel van Roda JC. De keeper met een mening twijfelt echter over de toekomst. Een monoloog over de domheid van voetballers, vechten tegen onrecht en de impact van muziek
Voetballers moeten zich in de media veel meer bewust zijn van hun imago. Het beeld van de domme verveelde jongen in de te grote auto wordt nog regelmlatig bevestigd, omdat sommige spelers niet beseffen wat voor invloed hun presentatie heeft. Tsja, een beetje achter mijn PlayStation zitten, op de bank hangen en boodschappen doen, hoor je voetballers soms zeggen als ze hun vrije tijd moeten omschrijven. Dodelijk is dat, mensen lachen daar om. Mohammed Allach heeft daar in een interview ook weleens voor gewaarschuwd en ik was het helemaal met hem eens. Heel veel voetballers hebben een prima stel hersens, maar op deze manier blijft dat imago bestaan.
Zelf probeer ik mijn leven als voetballer zoveel mogelijk te relativeren, door kritisch naar dingen te kijken. “Dat is nu eenmaal de voetballerij”, hoor je vaak. Maar is dat een reden om je erbij neer te leggen? Ik kan niet tegen onrecht en zal daar altijd tegenin gaan. Vorig jaar zat ik in de spelersraad op het moment dat het ontslag van Jan van Dijk speelde. Het bestuur vroeg ons vooraf onze mening en we verklaarden unaniem achter de trainer te staan. De slechte resultaten waren ónze verantwoordelijkheid, wij presteerden ondermaats. Op het moment dat Van Dijk vervolgens tóch aan de kant werd geschoven, knapte er bij mij iets. Ik ben direct uit de spelersraad gestapt, net als de andere jongens. Ik heb dan weinig tijd nodig om een dergelijke beslissing te nemen.
De voetballerij is niet helemaal mijn wereld, besef ik op zulke momenten. Zoals spreekkoren en vandalisme wel erg vaak worden afgedaan met dat hoort er nu eenmaal bij. Wat een onzin! Mensen maken zich er op die manier veel te makkelijk vanaf. En het gegeven dat je als voetballer de ene dag alles kan zijn en de volgende dag niets, staat me ook tegen. Gelukkig haal ik volop plezier uit het pure keepen, daar kan ik echt van genieten. De liefde voor het vak is groot. “Vind je dat niet erg, dat een fout van een keeper bijna altijd fataal is?”, vragen mensen regelmatig. Maar ik vind dat helemaal geen bezwaar. Het maakt je juist sterker, keepers ontwikkelen bepaald verantwoordelijkheidsgevoel. Dit vak verandert je ook als persoon.
‘Roda JC heeft mijn coaching nodig’
‘Het imago van de domme voetballer wordt vaak bevestigd’
In mijn laatste jaar bij NEC heb ik me eveneens vreselijk geërgerd aan de manier waarop dingen blijkbaar gespeeld worden in dit wereldje. Ik ging met technisch directeur Leen Looyen en bestuurslid Sije Visser praten over contractverlenging, maar wist al binnen een paar minuten dat het niets zou worden. Zo, hier is je contract. Je kunt tekenen of niet. En zo niet, dan halen we een keeper uit Zwitserland, was ongeveer de openingszin. Ik was met stomheid geslagen en heb van de rest van het gesprek nauwelijks iets opgevangen. Vier seizoenen had ik zo’n beetje alle wedstrijden gekeept en we presteerden prima, maar dan behandelen ze je zó. Al op de parkeerplaats zei ik tegen mijn zaakwaarnemer dat hij een andere club mocht gaan zoeken. Het was puur een principekwestie, maar via de regionale media is er vervolgens een vuil spelletje met me gespeeld. Ik zou een geldwolf zijn en veel te veel geld eisen, terwijl dat er helemaal niets mee te maken had. Pure leugens waren dat. Daar heb ik me mateloos aan geërgerd. Thuis probeer ik dat soort dingen van me af te zetten, maar makkelijk is dat niet. Muziek kan daarbij helpen, dat is een van de dingen waar ik me goed bij voel. Als ik kwaad ben zet ik een plaat van Rage Against the Machine op, als ik droevig ben luister ik naar bijvoorbeeld The Counting Crows. Ik woon tegenwoordig in Landgraaf en Pinkpop is bij wijze van spreken in mijn achtertuin. Dat vind ik mooi, vroeger ging ik er al geregeld heen. Muziek interesseert me, al kan ik zelf nog geen twee noten achter elkaar spelen. Met ploeggenoot Jan Veenhof heb ik bij FC Groningen jaren geleden wel eens gitaarles genomen, maar dat werd niets. Ik ben een luisteraar. Vrienden van me zijn een nieuw bandje begonnen, The Crox, waarin ook voormalige leden van Volumia! spelen. Prachtig vind ik dat. Die jongens duiken ’s middags de studio in, halen om zes uur een maaltijd bij Albert Heijn en gaan ’s avonds gewoon door. Daar heb ik wel respect voor.
Aan één concert heb ik hele speciale herinneringen. Met onder andere Jan Veenhof en Arjan Blaauw was ik in 1996 in zaal Vera in Groningen bij een optreden van een bandje dat The Fastbacks heette. Een dag later zouden zij in het voorprogramma van Pearl Jam spelen in de Amsterdamse RAl. Tot onze verbazing liep Eddie Vedder, de beroemde zanger Pearl Jam, ook rond in Vera. Hij was dronken of stoned, maar we raakten met hem aan de praat en hij beloofde wat kaarten klaar te voor de volgende dag. We geloofden er natuurlijk niets van, maar de tickets lagen klaar in Amsterdam. Iemand van Sony ons zelfs als heuse Vips. We hadden toegang tot alle ruimtes en zagen het concert tussen de gitaren, aan de zijkant van het podium. Onvergetelijk. Na het optreden we in een kantine zelfs nog een half uur met Vedder zitten praten, over van alles en nog wat. Ik voelde me net een klein zijn grote idool. Jan Veenhof had was T-shirts gekocht en die heeft hij gesigneerd, bij mij met Nr. 1 als bijschrift. Dat shirt heb ik zo snel mogelijk ingelijst.
Behalve van muziek ben ik een groot liefhebber van reizen, dat heb ik altijd al gehad. Met Jong Oranje zijn we op veel plaatsen geweest, maar ik vond het altijd jammer als er geen tijd was om het land te zien en te leren kennen. Eén keer zijn we in Moskou op het Rode Plein geweest, dat was een absoluut hoogtepunt voor me. Mijn vriendin Ilse en ik hebben dan ook jarenlang de rugzak gepakt en zijn eropuit getrokken, om een land écht te ontdekken. Nu is dat iets moeilijker, omdat mijn jongste zoon drie maanden geleden is geboren. Het is echter zeker de bedoeling dat overr een tijdje weer te gaan doen. Deze zomer wordt waarschijnlijk een redelijk doorsnee-vakantie, maar dat is een uitzondering.
Tegenover mijn drang naar avontuur staat tegelijkertijd een hang naar en familie om me heen. Van oorsprong kom ik uit Drenthe en ik weet zeker dat ik daar uiteindelijk terugkeer. Het eerste halfjaar vond ik het moeilijk te lan Limburg. De mentaliteit is hier heel specifiek, zonder het te veroordelen. De mensen zijn hier heel Bourgondisch en gezellig, maar laten iemand van buitenaf moeizaam toe. Als je het dialect niet verstaat kan dat heel lastig zijn. Maar ik besef dat ik me moet aanpassen en niet andersom. De Limburgse cultuur was ook binnen de club merkbaar, zeker omdat er in mijn eerste jaar meer jongens uit de buurt onder contract stonden. Ze zijn hier niet gewend direct te communiceren, dat is precies het tegenovergestelde van wat ik gewend ben. Een Drent zegt niet veel, maar zal nooit om de waarheid heen draaien. Zo ben ik ook. Inmiddels heb ik het gevoel dat die instelling wel gewaardeerd wordt.
Afgelopen seizoen speelde een redelijk sprekend voorbeeld. Halverwege het seizoen stond ik drie wedstrijden in de basis, omdat Zeljko Kalac met het Australisch nationale team weg was. Ik speelde onder meer voor de UEFA Cup tegen Bordeaux en presteerde heel redelijk. Maar toen Kalac op dinsdag terugkwam, speelde hij een dag later alweer vanaf de eerste minuut. Toen had ik echt het gevoel dat ik zinloos aan het vechten was. Ik ben naar Nol Hendriks gestapt en heb om opheldering gevraagd: Speelt Kalac omdat hij verkocht moet worden en in de etalage moet staan? Hendriks ontkende dat en benadrukte dat het een keuze van de trainer was. Hij voegde eraan toe dat ik dit seizoen een eerlijke kans zou krijgen, omdat ze niet verder wilden met zowel Kalac als Georges Leekens.
Vanaf de voorbereiding op dit seizoen had ook ik het gevoel dat ik en Vladan Kujovic het samen moesten uitmaken, onze kansen waren gelijk. Maar mijn oefenperiode was niet zo sterk en Wiljan Vloet koos voor Vladan, dan heb je dat te accepteren. Bovendien kampte ik met een vervelende blessure en ik heb in Zeist een paar weken gerevalideerd. Dat ik vlak voor de winterstop weer speelde, kwam echter niet als een verrassing. Deze ploeg had communicatie en coaching nodig en in dat plaatje pas ik. We missen toch wat routine en persoonlijkheid, hoe goed we ook kunnen voetballen. Een elftal neerzetten is wel een kwaliteit van me.
Het is een bewuste keuze van de Roda JC om met twee min of meer gelijkwaardige keepers te werken, in plaats van een duidelijke eerste en tweede doelman. Dat heeft als voordeel dat je er bij blessures of schorsingen niet in niveau op achteruitgaat, maar makkelijk is het niet altijd. Tenslotte zit je altijd met één gefrustreerde keeper en dat kan fricties opleveren. Want natuurlijk wil je spelen. Toch heb ik nog nooit problemen gehad met collega-keepers, welke rol ik ook had. Ik hou van trainen en ik wil me bij Roda ook altijd als reservedoelman dienstbaar maken voor de selectie. Ik behoor tot de ervaren spelers en probeer dingen over te dragen.
In de winterstop heb ik onderhandeld over contractverlenging, na dit seizoen ben ik transfervrij. Daar ben ik nog niet uit, want de eerste aanbieding lag ver uit de buurt van mijn huidige contract. Ik begrijp heel goed dat spelers in deze tijden moeten inleveren, maar het schiet nu wel érg rigoureus door. De clubs kiezen blind voor saneren, terwijl ze volgens mij ook moeten kijken naar kwaliteit.
Neem FC Utrecht, waar de belangrijke spelers dreigen te vertrekken. Of naar Sander Boschker bij FC Twente. Uiteindelijk heeft dat invloed op toeschouwersaantallen, of de belangstelling van sponsors. Aan de andere kant begrijp ik ook dat ik zelf de afgelopen twee jaar te weinig wedstrijden heb gespeeld. In dat opzicht worden de komende maanden belangrijk, want als eerste doelman ligt de situatie toch anders. In maart praten we verder, dan moeten we alles nog maar eens uitgebreid evalueren. Ik heb in elk geval nog niet het gevoel dat mijn carrière af is, integendeel.’
Bron: Voetbal International