Tijdens de lange terugrit uit Groningen (zelfs als je hard doorrijdt toch ruim anderhalf uur) had ik alle tijd eens rustig over deze vraag na te denken. Want hoeveel goede wedstrijden hebben we na dat ene glorieuze seizoen, dat eindigde met het behalen van Europees voetbal, nou nog gespeeld? Ze zijn op de vingers van één hand te tellen. En dat terwijl de huidige selectie misschien wel kwalitatief de beste is die we ooit gehad hebben.
Tijdens de rit hoorde ik op de radio een verslaggever die bij Graafschap-Twente was geweest verzuchten dat hij zonder twijfel de slechtste wedstrijd van het weekend had gezien. Indien dit waar is dienen de man en alle overige toeschouwers per direct hun geld terug te krijgen, want als het slechter was dan Groningen-NEC moet het wel echt hemeltergend geweest zijn. De Groningers probeerden het wel, werkten hartstochtelijk, maar vielen vooral op door een schrijnend gebrek aan kwaliteit. Vooral in de tweede helft was de trots van het noorden onthutsend zwak, waardoor het af en toe leek alsof NEC de betere was.
De Nijmeegse ploeg zwalkte negentig minuten over het veld en wekte geen moment de indruk dat het wist waarmee het bezig was. De opbouw was (weer eens) te langzaam en te slordig, de aansluiting van het middenveld ontbrak en de aanvallers raakten slechts zelden een bal goed. In de hele wedstrijd heeft de ploeg niet één uitgespeelde kans afgedwongen en, misschien nog wel erger, niet één keer op doel geschoten! De spelers leken het echter wel prima te vinden en pikten en passant nog even vier (domme) gele kaarten mee.
Beste man van het veld was uiteindelijk een junior van de VV Groninger Boys, die in de rust verdienstelijk twee penalties in beide kruisingen schoot. Hij kon het zich zelfs veroorloven de shoot out (rakelings naast) te missen….(pol)
