Naast het feit dat het voetbal steeds internationaler wordt zie je ook een tendens dat de beleving in de stadions invloeden kent uit andere landen. Waar vroeger feitelijk alleen liedjes uit Engeland werden overgenomen, wordt er nu aan community singing gedaan net als in Italië of wordt bij een grote voorsprong sarrend ieder balcontact met een Spaans olé begeleid.
Naast deze spontane supportersuitingen hebben onze oosterburen ons aan een aantal “geregiseerde” fenomenen geholpen. Het schreeuwen van achternamen bij de opstellingen is iets wat voorlopig vooral bij Schalke Enschede en Borussia Arnhem te vinden is, maar het draaien van muziek na een doelpunt is inmiddels vrij ingeburgerd. Hetgeen mij altijd verbaasd heeft, want als een stadion juist geen behoefte heeft aan een stimulans om sfeer te creëren dan is het wel op het moment dat de thuisploeg scoort. En mocht het zelfs dan nog nodig zijn dan kun je er maar beter helemaal mee ophouden. Bij een ruime achterstand die iets verzacht wordt (van 0-3 naar 1-3 bijvoorbeeeld) doet de muziek altijd zelfs wat treurig aan, de goal is namelijk (nog) niet iets om erg opgwonden over te raken. Hoewel ook Engeland niet aan de buitenlandse invloeden ontsnapt, is men voorlopig nog vrijwel verschoond gebeleven van de muziek na een goal. Sterker nog, de speakers stellen zich juist op die momenten altijd erg zakelijk op. Het gejuich van een vol Old Trafford wordt namelijk juist benadrukt doordat de man rustig “goalscorer number 10 Ryan Giggs” opleest, als ware het een wissel. Prachtig om het volume vervolgens aan de fans over te laten.
Op de officiële website van NEC kun je stemmen welk muziekje je wilt horen, de Sjonnies, de gebroeders Grimm of (indien je werkelijk verwend wilt worden) een combinatie! Helaas staat mijn antwoord er niet bij: GEEN! (pol)
