NEC is op alle fronten bezig met de toekomst. Neeskens verlengde zijn contract, er zijn vergevorderde plannen voor uitbreiding van De Goffert en er wordt serieus gekneed aan een nieuwe selectie die straks kwalitatief weer kan wedijveren met de vaderlandse subtop. Maar helaas voor NEC bestaat er momenteel ook nog zoiets als het huidige seizoen. En dat dreigt na het 2-1 verlies tegen Heerenveen zowaar een overlevingstocht worden.
De kloof met de werkelijke zorgenkindjes in de eredivisie, zoals Vitesse en Volendam, is nog onverminderd groot. Toch heeft vijftig jaar betaald voetbal het cijfermatige bewijs geleverd dat een ploeg zich pas met een totaal van ongeveer 34 punten veilig mag wanen. Goedbeschouwd zal NEC dus de komende elf duels nog drie keer moeten winnen. Geen onmogelijke opgave, maar wel één van het soort waarover absoluut niet te lichtzinnig moet worden gedacht. De labiliteit die de Nijmeegse formatie bijna wekelijks tentoonspreidt heeft inmiddels even chronische als zorgelijke vormen aangenomen. Bizar is dat het gebrek aan mentale weerbaarheid NEC steevast na rust fataal wordt.
In Nederland is geen ploeg meer te vinden die schrikt van een achterstand tegen NEC. Er volgt altijd nog een tweede helft. En dat is een geruststellende gedachte omdat de Nijmegenaren daarin steevast vakkundig afbreken wat tot de pauze zorgvuldig is opgebouwd.
Tegen Heerenveen was dat niet anders. De Friezen kregen lange tijd nauwelijks kansen, zagen Youssouf Hersi al snel de 1-0 scoren , maar werden na 64 minuten zomaar getrakteerd op de 1-1. Edgar Barreto, tot dat moment een van de betere NEC’ers, liet zich schlemielig de bal ontfutselen en zag tot zijn afgrijzen Hestad scoren. De jeugdige Paraguayaan was er zichtbaar kapot van. Helemaal toen Vayrynen twaalf minuten voor tijd van dichtbij de 2-1 binnenschoot.
Op De Goffert wordt het fenomeen ’tweede helft’ inmiddels luidkeels vervloekt. Wie een ranglijst zou samenstellen op basis van de ruststanden constateert dat NEC de nummer vier van Nederland is. Zou er slechts naar de tweede helft worden gekeken dan is de Nijmegen Eendracht Combinatie een regelrechte degradant. Sinds de winterstop incasseerde NEC tien tegendoelpunten. Alle tien na rust gescoord.
Het stelt velen in Nijmegen voor een groot mysterie. Conditioneel lijkt er – anders dan in het Calderwood-tijdperk – weinig mis met NEC. Het heeft er alle schijn van dat het, zoals dat in het morderne voetbal heet, vooral ’tussen de oren’ fout gaat. Elke keer als NEC een welverdiende voorsprong heeft opgebouwd slaat de onrust genadeloos toe in een ploeg die niet meer durft op te bouwen, niet over leiders beschikt en het overwicht wel erg eenvoudig prijs geeft.
“Misschien heeft het met de huidige stand op de ranglijst te maken, maar het wordt in onze ploeg na een voorsprong inderdaad veel te onrustig”, vond ook trainer Johan Neeskens. “Na die 1-0 geven we met al die lange ballen de dominantie volkomen onnodig uit handen.” Zijn collega De Haan straalde van oor tot oor. Foppe’s afscheidstournee begint langzaamaan een onvervalste successtory te worden. Drie duels – PSV, Ajax en NEC – in acht dagen leverden zijn ploeg negen punten op. “We hebben na een slap begin opnieuw een wedstrijd ‘gekanteld'”, aldus de Heerenveen-trainer. “Het is een teken dat we mentaal steeds sterker worden.”
Johan Neeskens zou wensen dat hij diezelfde woorden uit zou mogen spreken. Terwijl NEC in alle geledingen bezig is met de periode ná de zomer, heeft hij de taak zijn ploeg door het huidige seizoen heen te worstelen. Het zal voor NEC vooral een kwestie worden van overleven, uithuilen en opnieuw beginnen.
Bron: De Gelderlander