Ellen van Eldik ademt voetbal. En dan met name vrouwenvoetbal. Al jaren is de Nijmeegse het boegbeeld van ‘die andere afdeling’ van NEC. Onlangs stopte ze als coach. Maar een nieuwe weg heeft ze alweer gevonden. En die ligt niet alleen bij wedstrijden met de oud-internationals.
Zelden een trainer gezien die zo kapot zat na een zelfgekozen afscheid als Ellen van Eldik. Het was half februari, de dagen waarin Johan Neeskens twijfelde over contractverlenging, toen zijn vrouwelijke NEC-collega besloot dat het genoeg was. De coach van de vrouwenhoofdklasser hield het, geheel tegen haar eigen overtuiging in, tussentijds voor gezien. Gebrek aan motivatie bij te veel speelsters liet haar geen andere keus.
“Je laat het team voor je gevoel toch in de steek. Maar ik zag echt geen andere uitweg”, blikt Van Eldik terug. “Ik dacht dat ik opgelucht zou zijn, maar dat viel in het begin tegen.” Ruim een maand later is de vermoeidheid van Van Eldiks gezicht verdwenen. De ingevallen ogen van weleer stralen weer.
“Nu weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ik hoop ook echt dat de ploeg het seizoen gewoon afmaakt. Hoe moeilijk de sportieve situatie ook is (NEC staat kansloos onderaan, red), het zou doodzonde zijn als de ploeg nu ter ziele gaat. Het is toch iets om trots op te zijn dat bij NEC zowel de mannen als vrouwen op het hoogste niveau actief zijn. Welke bvo kan dat zeggen? Je maakt er trouwens toch geen negatief verhaal over vrouwenvoetbal van hè?”
Die laatste zin typeert Van Eldik ten voeten uit. Kom bij de Nijmeegse, opgegroeid op steenworpafstand van De Goffert, niet aan met de nog altijd breedlevende vooroordelen over vrouwenvoetbal. “Daar hebben we in het verleden al genoeg over gehoord, al is het wel een feit dat het niveau daalt. Daar kunnen we niet omheen. De beleving is minder, maar we moeten er nu met z’n allen voor zorgen dat dat een halt wordt toegeroepen.”
Gebrek aan beleving. Eigenlijk kan Van Eldik – in het dagelijks leven manager financiële administratie bij NEC – zich daar persoonlijk weinig bij voorstellen. Als actief voetbalster – ze was de eerste vrouwelijke Oranje-international ooit van NEC – was ze immer fanatiek bezig met damesvoetbal. “Zeg maar vrouwenvoetbal. Bij dames krijg ik andere associaties.”
“Ik vond voetbal als kind al een geweldige sport, maar moest helaas wachten tot mijn zestiende tot ik lid mocht worden van een club. Toen het eenmaal zo ver was, werd de leeftijdsgrens verlaagd tot veertien. Had ik weer. Ik heb overigens nooit last gehad van vervelende opmerkingen. Sommige vrouwen voelen zich af en toe achtergesteld. Ik niet, maar misschien heb ik wel oogkleppen op als het gaat om vrouwenvoetbal. Ook bij NEC heb ik nooit een mentaliteit gemerkt van: ‘Stop die vrouwen maar weg op veld 6’.”
Van Eldik maakte alles mee wat een voetbalster mee kan maken. Ze promoveerde met NEC naar de hoofdklasse, speelde interlands, proefde de sfeer in de VS – het vrouwenvoetballand bij uitstek – en werd met Den Dungen landskampioen. “Daar ging een wereld voor me open. Alles draaide om vrouwenvoetbal. Het was er altijd druk. Soms vroeg ik me af: ‘waar komen al die mensen toch vandaan?’ Als we kampioen werden, was de burgemeester er, de fanfare. Met alle respect, alle trainers deden in het verleden hun best bij NEC, maar bij Den Dungen kreeg ik voor ’t eerst een trainer van hoog niveau. Dat was een verademing.”
Het sterkte Van Eldik in de gedachte dat er ook na afloop van de actieve loopbaan een schone taak voor haar was weggelegd. “Ik zie het als mijn plicht om ‘iets’ te blijven doen voor het vrouwenvoetbal.” En dus is Van Eldik nog altijd actief met de oud-internationals – ‘We noemen het Oranje onder 50′ – en volgt ze momenteel de cursus Oefenmeester II. “Bij de C2 van Anton Janssen. Die jongens zijn zo gedreven. En als je ziet hoe Anton les geeft, dan weet ik dat ik als trainer pas echt aan ’t begin sta.”
Bron: De Gelderlander