Dennis Gentenaar (29) is geen man van veel emoties, maar kreeg het tijdens zijn afscheid bij NEC toch even te kwaad. Natuurlijk, hij had moeiteloos uit kunnen groeien tot de nieuwe Mister NEC, maar zijn verlangen naar avontuur stuurde hem naar topclub Borussia Dortmund. De in Nijmegen tot cultheld uitgegroeide fan schoof een topaanbieding van NEC aan de kant om in Duitsland zijn geluk te beproeven. Het rood-groen-zwart verdwijnt echter nooit uit zijn hart.
De verbouwing van casa Gentenaar, een statig stulpje aan de Nijmeegse Waaloevers, is amper een paar weken voltooid. Een heuse kinderspeelkamer werd aangelegd, wat aardig wat voeten in de aarde had. Ruim twee maanden hadden klussers het terrein in handen; piepende zagen verdreven de piepende vogels naar de achtergrond. Sinds een paar weken is de rust teruggekeerd en het resultaat mag er zijn. Behalve de twee op het terrein levende honden, heeft nu ook de kroost van Gentenaar zijn eigen domein. Een in de zon badende ruimte, vol kinderspeelgoed, ballen en computerspellen, die qua grootte net zo goed voor een klein entertainmentcenter door kan gaan.
Toch hebben Jayden (2) en Dayen (4) maar kort van hun nieuwe onderkomen kunnen genieten. Niet lang nadat de bouwvakkers het landgoed van de familie Gentenaar verlieten, neemt de carrière van hun vader immers een nieuwe wending. Na bijna twintig jaar gehuld te zijn geweest in het keepersshirt van NEC, trainde hij vorige week voor het eerst met zijn nieuwe teamgenoten bij Borussia Dortmund. De rode en groene accenten van het NEC-tenue maken plaats voor een gele strook. Geel-zwart, de kleurencombinatie die Gentenaar door de rivaliteit met Vitesse altijd zo vervloekte. Nijmegen, dat deze zomer tweeduizend jaar bestaat, ruilt hij in voor industriestad Dortmund.
Of de woonlocatie in het hart van het stoffige Ruhrgebied net zo mooi zal zijn als de groene locatie nu is nog maar de vraag. ‘We hebben hier altijd geweldig geleefd, maar ik zie het niet zitten om iedere dag op en neer te rijden. Natuurlijk zullen we Nijmegen gaan missen, voor het wonen hoef ik absoluut niet weg.’
De belangrijkste reden waarom Gentenaars toekomst wél voorbij de oostelijke grens van Nederland ligt, is zijn honger naar avontuur. Na twee decennia kan hij de gang naar stadion De Goffert en trainingscentrum De Eendracht wel dromen, zijn auto tuft er bij wijze van spreken automatisch naar toe. ‘Met alle respect voor NEC, maar op een bepaald moment raak je een beetje in een sleur. In alles wat je doet, moet je een bepaalde uitdaging zien. Ik denk dat het in Nijmegen niet beter kan worden dan nu, dus moet ik weg. Natuurlijk had ik tot mijn veertigste hier onder de lat kunnen blijven staan, maar je wil toch ook iets beleven…’
Naast Borussia Dormund hadden ook andere clubs interesse. Zelfs in de Turkse top lag een contract voor hem klaar. ‘Ik ben net terug van vakantie in Turkije en had zó kunnen blijven’, zegt hij. ‘De mensen die ik sprak vonden het dom dat ik niet voor het leven daar had gekozen.’ Aziatisch Europa was in Gentenaars ogen echter wel érg ver weg. Leuk voor een vakantie, maar niet ideaal om te werken. De taal zou geen probleem moeten zijn. ‘Muslu (Nalbatoglu, Turkse NEC-speler, red.} had me al het nodige geleerd, haha. Het leek hem wel leuk als ik naar Turkije zou gaan.’
Keuze genoeg dus, maar binnen de melange van mogelijkheden was één club toch wel extra speciaal. ‘Borussia Dortmund, een droomclub’, zegt Gentenaar, terwijl hij zijn zongebruinde gezicht in een lachende piool trekt. ‘Iedere wedstrijd zo’n tachtigduizend supporters, een geweldig stadion en een club met een fantastische historie.’ Hoewel die Gelbschwarzen het afgelopen seizoen zowel financieel als sportief diep door het stof gingen, bevolkten tijdens het dieptepunt {Borussia stond toen vijftiende) nog 78.000 fans het stadion van de Champions League-winnaar van 1997. ‘Dat kenmerkt wel hoe groot deze club is en hoe trouw de aanhang. Het zegt genoeg dat Bert van Marwijk daarheen is gegaan. Dat zag hij ook als een promotie.’
De vooruitgang die Gentenaar deze zomer maakt, zit ‘m vooral in de allure van de club. NEC is geen Borussia Dortmund, dat zal zelfs de ambitieuze NEC-preses Hans van Delft moeten beamen. Wat zijn eigen status betreft, gaat de doelman er echter op achteruit. In De Goffert is hij een cultheld; niet iedereen heeft tenslotte een eigen spandoek. Maar in Westfalen zal hij opnieuw moeten beginnen. De voor blessures immuun lijkende Roman Weidenfeller kan voor de fans niet kapot, Gentenaar zal heel wat mee moeten brengen om de Duitser uit de basis te spelen. ‘Dat weet ik. Ik ben primair gehaald als tweede doelman en zie wel hoe het loopt. Eigenlijk ga ik er zonder verwachtingen heen. Natuurlijk wil ik zoveel mogelijk keepen, dat ben ik ook gewend. Het kan altijd tegenvallen, maar je weet nooit hoe het loopt.’ Gentenaars nieuwe contract bestrijkt slechts één seizoen. In het slechtste scenario verwordt de transfer dan ook tot een verlengde vakantie. Een kort tripje naar het Ruhrgebied, om uiteindelijk misschien wel weer terug te keren aan de oevers van de Waal.
Even zag het er naar uit dat de geplande vlucht naar het buitenland al vóór de transfer geannuleerd zou worden. De sportieve uitdagingen in zowel Turkije als Duitsland waren groot, maar Gentenaar zou geen voetbalprof zijn als een hoog geldbedrag hem niet aan het denken had gezet. Terug naar 8 mei jongstleden, NEC-Feyenoord. Gesteund door een tsunami vol aanmoedigingen tikt de Nijmeegse ploeg de gasten volledig van de mat: 2-0. De overwinning smaakt als een glas champagne, die de bitterheid van het seizoen in één klap verdrijft. Alles lijkt vergeten, alcohol stroomt hevig. De Goffert is plots een broedplaats van vertier.
In het feestgedruis neemt computerreus en NEC-geldschieter Frans Hendriks Gentenaar apart. Er moet even gesproken worden. ‘Gedurende het seizoen hadden we het er al een paar keer gekscherend over gehad. Je weet hoe dat gaat. Een beetje lachen, drankje erbij. Maar nu was het opeens serieus. Ze wilden me écht heel graag in Nijmegen houden’, legt de doelman uit. Geflankeerd door de directeur van McDos loopt de doelman naar de skybox van Marcel Boekhoorn, directeur van Ouwehands Dierenpark en grootaandeelhouder van telecombedrijf Telfort. Z’n glas wordt bijgevuld en het vermogende tweetal biedt hem een cheque aan, die spontaan de eurotekens op zijn netvlies moet hebben geprojecteerd. ‘Ik kon het dubbele gaan verdienen van wat ik het afgelopen seizoen kreeg. Een ongelooflijke financiële klapper. Meer dan ik nu in Duitsland krijg. Dan moet je dingen gaan afwegen. Ik heb immers ook een gezin, maar als ik terugkijk ben ik gelukkig met mijn keuze.’
Het megabod symboliseerde het dubbele gevoel dat Gentenaar aan de laatste jaren van zijn verblijf in Nijmegen heeft overgehouden. Hij behoorde onbetwist tot de belangrijkste spelers, maar zag die erkenning niet in zijn salaris terug. Edgar Barreto en Andrzej Niedzielan zijn de grootverdieners in De Goffert, Gentenaar volgde op ongepaste afstand. ‘Misschien komt dat doordat ik uit de eigen jeugd kom. Dan denken ze misschien dat je met minder genoegen neemt. Supporters, trainers en medespelers hebben me altijd gewaardeerd, maar vanuit het bestuur bleef die erkenning uit. Omdat ik altijd goed heb gekeept, heeft dat me zeker gestoken. Helemaal als ze nu opeens wél met zo’n aanbieding konden komen.’
Oké, er waren wel eens zakelijke geschillen, maar die staan in de schaduw van de glorieuze momenten die Gentenaar in Nijmegen beleefde. Terugkijkend op de lange periode, heeft hij eigenlijk alleen oog voor de mooie momenten. Het tekent zijn positieve inslag. ‘Het doelpunt van Jarda Simr, uit bij RKC, waardoor we Europees voetbal haalden. Het was in de laatste minuut en ik stond met m’n gezicht naar de NEC-fans. Wat een ontlading, echt niet normaal. Maar die prestatie was ook niet normaal!’
Als ras-Nijmegenaar maakte Gentenaar de gehele opmars van de club van dichtbij mee. Een tocht die hij begon op de Hazenkamp, destijds het domein van de harde kern, en die, na enkele jaren op de bank, eindigde als onbetwiste nummer één.
Vroeger fan van zijn helden, tot voor kort held van zijn fans. Een jongensdroom. Als échte Nijmegenaar is niets belangrijker dan eniesee. Zijn afscheid, na het thuisduel met De Graafschap (3-0), viel zwaar. De nuchterheid zelve liet zowaar een paar traantjes. ‘Natuurlijk. Het is niet zomaar iets. Ik ben hier in die twintig jaar meer geweest dan waar dan ook. NEC is mijn thuis geworden.’ Het afscheidscadeau van zijn aanbidders, de fans van de Harde Kern Nijmegen, zal zeker ook in Dortmund een mooi plekje krijgen. Misschien wel in de nieuwe speelkamer. De tekst op de geschonken spiegel is immers treffend en speciaal voor Gentenaar geschreven: NEC’er voor het leven.
Bron: Voetbal International