Ooit scoorde hij koppend voor NEC tegen Barcelona. Ruim twintig jaar later verovert de cd-rom van Michel Mommertz de voetbalmarkten in Engeland en Nederland. Nu nog de rest van de wereld.
Hoewel er een gat van twintig jaar gaapt tussen deze ochtend en onze laatste ontmoeting lijkt Michel Mommertz (44) nauwelijks veranderd. “Er kunnen anders wel een paar kilo’s af”, grijnst de oud-profvoetballer van Roda JC (1976-1981), Seiko Hong Kong (1981-1983), NEC (1983-1986) en MVV (twaalf duels in het seizoen 1986-1987) terwijl hij met zijn hand een beginnend buikje naar achteren duwt.
Op de muur van het sober ingerichte kantoor in Weesp maakt een voetballer eindeloos dezelfde schijnbeweging. De computeranimatie is bijna niet van een echte speler te onderscheiden. Twee mannen kijken af en toe naar het beeld en buigen zich daarna weer over hun papieren. Ze vertegenwoordigen de 38 clubs uit de Engelse Premier League en First Division, die de cd-rom van Mommertz de komende drie jaar gaan gebruiken in hun jeugdopleidingen. Het schijfje bevat een indrukwekkende bibliotheek met oefenstof. Twaalf passeerbewegingen zijn verwerkt in 1200 oefenvormen. Met tweetallen, viertallen, achttallen, afwerken, een keer raken, duel, trappen, passeren. En elke oefening kent weer verschillende moeilijkheidsgraden. “Een F-pupil die nooit een groot voetballer zal worden, moet er ook mee aan de slag kunnen”, verduidelijkt Mommertz.
De oefeningen zijn vanuit alle hoeken te volgen. Achtergronden veranderen met een simpele druk op de knop. Zo sta je op een trapveldje en maak je de volgende beweging in een schitterend voetbalstadion. Mommertz beroert weer een toets op zijn laptop en daar verandert de voetballer in een Pakistaanse jongen, een Indiër en weer terug in een Engels jochie. “Dat wilden ze er persé in hebben, omdat Engeland zoveel nationaliteiten telt”, haalt hij zijn schouders op.
Het zijn spannende tijden voor de Limburger. In 1998 kreeg hij het idee om de filosofie van Wiel Coerver – kinderen moeten eerst baas worden over de bal, voordat je ze loslaat op positiespelletjes – te verfijnen en op cd-rom te zetten. Het Engelse contract is een eerste belangrijke stap, binnenkort volgt eindelijk de erkenning in Nederland, waar de KNVB het voorbeeld van de Britten zal volgen.
Dat moet een enorme genoegdoening zijn voor Coerver die altijd genegeerd is door Zeist. Maar Michel Mommertz heeft geen idee hoe de oude meester op het nieuws gereageerd heeft. Contact tussen de twee is er niet meer, nadat de leerling besloot om eigen ideeën toe te voegen aan de bestaande oefenstof en de hulp van de computer in te roepen om de voetballeer wereldwijd bekendheid te geven.
Veel woorden wil Mommertz niet meer vuil maken aan de verwijdering. Coerver staat bekend als een moeilijk mens, maar de oud-voetballer zal nooit vergeten dat de oud-trainer zijn leven bijna twintig jaar geleden een nieuwe wending gaf.
In 1986 droeg Mommertz voor het laatst het shirt van NEC, een jaar later was het gedaan met zijn carrière. “Ik had net twaalf wedstrijden bij MVV gespeeld toen ik werd afgekeurd. Enkelblessure. Ik was 26, getrouwd, een kind. We woonden in een huurhuis in België. Eigenlijk bezaten we bijna niets. Zelfs de auto was van de club.”
Totdat Wiel Coerver de reddingsboei wierp. “Wiel was een vriend van mijn vader. Ze hadden samen nog bij Rapid JC gespeeld. Hij zocht een assistent-trainer voor zijn voetbalclinics in Dubai. We hebben onze koffers gepakt en zijn vertrokken.” Twintig jaar lang stond hij elke dag zes uur op het veld en werkte hij met kinderen over de hele wereld volgens de principes van de voetbalgoeroe. En nu ligt daar de cd-rom. Zeven jaar gaf Mommertz aan zijn levenswerk. Vier jaar geleden nog leek alles nog voor niets geweest. De zakenman tegen wil en dank kwam in contact met de verkeerde bedrijven, bleef steken in de beperkingen van de technologie uit die tijd en stond plotseling weer op nul. Mommertz: “Ik had er veel eigen geld in zitten. Allemaal weg. Maar ik heb nooit gewanhoopt. Omdat ik wist dat ik goud in handen had.”
En toen kwam hij in contact met Cor de Wit. De zakenman is gek van voetbal, enthousiast over de ideeën van Mommertz en loopt weg met de oud-voetballer. Sinds drie jaar runnen ze het bedrijf Sports 3-D. Om de twee weken reist Mommertz op en neer tussen zijn woonplaats Dubai en Weesp. “Van de airmiles gaan we tegenwoordig op vakantie”, klinkt het droogjes.
Maar hoe vaak hij tegenwoordig ook in Nederland is, Dubai blijft voor altijd zijn thuis. “Arabieren zijn vriendelijke mensen. Maar echte vriendschap zul je nooit met ze sluiten. Het blijft oppervlakkig. Respecteren doen ze je wel. , Dat is voldoende. En verder moet je wennen aan de mentaliteit. Zo van: gebeurt het vandaag niet, dan is het er morgen wel en anders komt het wel een keer. Maar Amsterdam of Dubai. Dat verschilt niet zo veel. In Dubai hebben ze alleen geen coffeeshops.”
Twee kinderen heeft Mommertz. “Danny en Tarq. De eerste is geboren in Nijmegen, de tweede in Dubai. Tarq is een Arabische naam.” Sinds 1999 heeft hij een relatie met een Engelse vrouw, die hij in Dubai heeft leren kennen. “De kinderen wonen bij mijn eerste vrouw in Kerkrade. Ik zie ze nog geregeld. Daar hebben we goede afspraken over kunnen maken.”
Ook zijn ouders wonen nog in Kerkrade, maar Mommertz weet dat hij ze te weinig ziet. “Weesp-Kerkrade. Dat rij je toch niet zo maar even. En we hebben het natuurlijk ook hartstikke druk.” Maar soms knaagt het. “Mijn moeder is 73. Mijn vader wordt 74. Ik was vijftien toen ik Roda JC mij wilde contracteren. Weet je wat mijn vader zei? Joh, kom van school af en ga lekker voetballen. Ik werd de jongste prof van Nederland. Mijn vader was keeperstrainer bij Roda. Later heb ik hem de hele wereld kunnen laten zien. Waar ik ook werkte voor Wiel Coerver. Overal nam ik hem mee. Naar Amerika, naar Hong Kong. Ook in Dubai. We hadden een hele goede band.”
Hadden, want Sjef lijdt inmiddels aan de ziekte van Alzheimer en leeft steeds meer in zijn eigen wereld waarin hij zijn naasten niet meer herkent. “Daar heb ik het moeilijk mee. Ik mis mijn vader.”
Bij NEC is Mommertz al heel lang niet meer geweest. “Tien, twaalf jaar geleden was ik voor de laatste keer in De Goffert. Daarna heb ik nooit meer iets van iemand uit die tijd gehoord. Tot ik vorige week bij AFC was voor een afspraak met de jeugdcoördinator. Zit daar Pim van de Meent in het clubhuis. De man die mij naar NEC heeft gehaald. Pim was nog steeds Pim. Mooie verhalen over vroeger. Hoe de voorzitter na de loting tegen Barcelona voorstelde om de spelers een premie van duizend gulden in het vooruitzicht te stellen als we een ronde zouden komen. ‘Duizend gulden’ had Van de Meent geroepen. Tienduizend per man. Dan vreten ze het gras op. Hebben wij nooit geweten!”
Op de achtergrond tegen de muur goochelen computer gestuurde voetballers nog steeds met een bal. Mommertz staat op en wijst naar het beeld. “Dit is nog lang niet het einde. Louis van Gaal heeft bijvoorbeeld interesse om zijn voetbalvisie ook op zo’n manier vast te leggen. Zo’n man is belangrijk voor ons. Netwerken heet dat. Vroeger zag ik het als bedelen. Belde ik op. Mag ik langskomen om u iets te laten zien. Nu belt Van Gaal: ‘Hallo met Louis. Ik stuur Michel Mommertz naar je. Je kent hem misschien niet, maar hij heeft iets, dat moet je gezien hebben. Werkelijk fantastisch.'”
En dan met een grijns: “Zo werkt dat dus.”
Bron: De Gelderlander