Vi’s Monoloog: Edgar Barreto
Een jaar geleden maakte Edgar Barreto (20) de overstap van Paraguay naar Nederland. Al snel groeide hij uit tot de smaakmaker van NEC. Na een overvol programma deze zomer kreeg hij te maken met een terugslag. De winterstop heeft hem goed gedaan en hij heeft zin in de rest van het seizoen. ‘Ik kan me niet permitteren te denken dat ik er al ben, dat zou een grote fout zijn.’
‘In de tweede seizoenshelft probeer ik de mensen in Nijmegen de echte Edgar Barreto weer te laten zien. Ik voel dat de vorm langzaam terug begint te komen. De rust die ik tijdens de winterstop heb genomen, heeft mij goed gedaan. Het is vanaf de zomer op voetbalgebied een zeer intensieve periode voor mij geweest. Achteraf misschien een beetje te intensief, maar ik heb er geen moment spijt van. Ik had geen tijd het even rustiger aan te doen. Direct bij terugkeer uit Paraguay wilde ik me weer bewijzen voor NEC. Zij waren al met de competitie begonnen en ik heb me zo goed als het kon bij de selectie aangesloten. Ik wist tijdens mijn afwezigheid precies wat er bij de club gebeurde. José Valencia, een ploegmaat van mij bij NEC, hield me op de hoogte van alle ontwikkelingen. Bij terugkomst bleek dat de club en de supporters enorm met mij hadden meegeleefd. Ik kon ze niet teleurstellen, ik moest spelen. Wellicht was het beter geweest eerst een week te trainen alvorens een wedstrijd te voetballen. Ik speelde namelijk zeer slecht, echt niks lukte. Voor de zekerheid ben ik zelfs in het ziekenhuis onderzocht, maar gelukkig konden de artsen geen afwijkingen vinden. Het was oververmoeidheid. De winterstop heb ik dan ook gebruikt om heerlijk bij te komen. De kerstdagen heb ik in mijn vaderland doorgebracht. Het is bij ons dan heerlijk warm, we kunnen de hele dag buiten blijven. Tot diep in de nacht barbecuen, praten over voetbal, maar vooral over het leven. Ik had die afleiding echt even nodig. Na het zien van mijn familie en vrienden ben ik weer helemaal fris. Ik heb een heel hechte band met mijn familie. Dat is iets Zuid-Amerikaans. In Nederland zien sommige familieleden elkaar soms maanden niet, dat vind ik maar moeilijk te begrijpen. Mijn vader heeft in mijn begintijd bij NEC zelfs bij mij in huis gewoond. Mijn moeder en zus komen regelmatig naar Nederland om te kijken hoe het met me is.
In juli speelde ik om de Copa America en aansluitend de Olympische Spelen. Tijdens de eerste twee toernooien voetbalde ik goed. Dat was voor de bondscoach van het A-elftal aanleiding mij op te roepen voor het grote Paraguay. Ik maakte mijn debuut tegen Venezuela in een kwalificatieduel voor het WK 2006. Hopelijk lukt het om kwalificatie voor het WK in Duitsland af te dwingen. Dat moet lukken, in de poule staan we er goed voor. Ik kijk ernaar uit op het allerhoogste podium te spelen. Hoewel mijn debuut goed verliep, is het nog niet gelukt een basisplaats af te dwingen. Voor je land uitkomen is voor een voetballer het hoogst haalbare. Wanneer het volkslied klinkt, gaat er heel wat door je heen. Als je pas twintig jaar bent, moetje ervoor zorgen datje te allen tijde met beide benen op de grond blijft staan. Ik kan me niet permitteren te denken dat ik er al ben, dat zou een grote fout zijn. Ik moet nog enorm veel leren om een volwaardige international of speler van een topclub te worden.
Dat het voetbal in Paraguay door de supporters met veel passie wordt beleefd bleek wel na de Olympische Spelen. We behaalden een zilveren medaille. Nog nooit in de sportgeschiedenis van ons land werd er een Olympische medaille gehaald. Het is alleen jammer dat voetbal niet echt als een Olympische sport wordt gezien. We speelden onze wedstrijden, met uitzondering van de finale, buiten Athene en dan voel je toch niet echt de Olympische sfeer. Het maakte onze prestatie er niet minder op. In de finale kwamen we net iets tekort tegen de Argentijnen. De finale werd op een Zuid-Amerikaanse manier gespeeld. Iedereen had een enorme drive en passie om te winnen. Het was een bijzonder harde wedstrijd, waarin een aantal rode kaarten vielen. Wij verloren uiteindelijk met 1-0. Op dat moment voelt het alsof je de gouden medaille hebt verloren, maar als ik er nu een halfjaar later op terugkijk, hebben we een zilveren medaille gewonnen. Een unieke prestatie. Bij thuiskomst bleek pas hoe het land had meegeleefd. Op het vliegveld stonden duizenden mensen ons op te wachten. Daarna volgde een huldiging in het nationale stadion. Van onze regering kregen we zelfs een onderscheiding. Met mooie van een goede sportprestatie is dat het de nationale eenheid versterkt en dat het de mensen een gevoel van trots geeft.
Ik kom uit een gezin waarin hard werken altijd voorop heeft gestaan. Mijn vader had een kippenboerderij. Voor schooltijd ging ik hem samen met mijn broer helpen. Dat was vroeg opstaan, maar het werk was niet zwaar. Het waren vooral lange dagen die soms om vier uur ’s ochtends begonnen. Na school voetbalden we nog uren op straat. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn techniek. We speelden op oneffen ondergrond, zodoende was het lastig de bal onder controle te krijgen. Op zoek naar vriendjes hoefde ik nooit, want ik kon altijd met mijn broer Diego voetballen. In eerste instantie koos ik ervoor te gaan keepen. Mijn broer wilde liever voetballer worden. Later hebben we de rollen omgedraaid. Mijn broer is altijd doelman gebleven. Ik kon mijn traptechniek op hem testen. Toen bleek dat we echt talent hadden, werd mijn broer als eerste gevraagd om in de interne jeugdopleiding van Cerro Porteno te komen. Ik speelde nog bij een kleinere club genaamd Club Fernando de la Mora. Niet veel later werd ook ik gescout door Cerro Porteno. Samen hebben we een mooie tijd gehad. We konden nu dagelijks met het voetbal bezig zijn en kregen de best mogelijke begeleiding. Hoewel we er aan gewend zijn samen te spelen, was onze eerste interland samen een bijzondere ervaring. Het is uniek dat je samen met je broer een Olympische medaille wint. Twee medailles in één familie. Het kan slechter. Diego is het inmiddels gelukt een contract af te dwingen in een Europese competitie. Hij heeft voor vier jaar getekend bij het Spaanse Real Valladolid.
De competitie in Paraguay stelt niet zoveel voor. Het is voor iedere jongen een droom ooit in Europa te voetballen. Na het WK Onder-20 bleek dat NEC Interesse in mij had. Daar had ik nog nooit van gehoord. Via ESPN volgde ik de Nederlandse competitie een beetje. Ajax en Feyenoord kent iedereen in Paraguay. Van NEC wist ik alleen dat Johan Neeskens de trainer was. Neeskens heeft in Zuid-Amerika nog steeds de reputatie van het WK 1978. Twijfels over de overstap heb ik nooit gehad. Ik begon aan een avontuur. Ik besefte dat ik de kans moest grijpen wilde ik slagen als voetballer. Mijn vader had een goed gevoel bij de transfer. Ik vertrouw hem volledig. Hij heeft ook mijn contractonderhandelingen gedaan. De overstap was groot, maar dat Johan Neeskens vloeiend Spaans spreekt, scheelde een hoop. Dat maakt het aanpassen toch gemakkelijker. Ik spreek een paar woorden Engels en ik zit op Nederlandse les. Dat is knap lastig. Nederlands is een ingewikkelde taal. Verstaan doe ik het wel, maar praten is heel wat anders. De voetbaltermen heb ik me zo snel mogelijk eigen gemaakt. Ik werd goed in de groep opgenomen. Het lukte me een basisplaats af te dwingen. Helaas raakte ik op een training ernstig geblesseerd. Ik scheurde de binnenband van mijn rechterknie, dat kostte me een aantal weken. Net voor het einde van de competitie was ik gelukkig weer fit.
Ik ben geboren in Lambare, een klein dorp vlak bij de hoofdstad Asunción. Paraguay is een prachtig land. Toch is het niet een land dat veel toeristen trekt. Er kleeft nog altijd een negatief imago aan Paraguay. Veel mensen denken dat er elke week een staatsgreep wordt gepleegd. Jammer, want we kunnen het toerisme hard gebruiken. Ik probeer altijd een positief beeld van mijn land te schetsen, maar het is vaak lastig mensen te overtuigen. Meestal hebben ze hun oordeel al klaar.
Voor NEC was de eerste seizoenshelft geen succes. We hebben veel wedstrijden onnodig verloren. Door blessures en schorsingen hebben we nooit met een vast elftal kunnen spelen. Er moest iets gebeuren, helaas is Johan Neeskens geslachtofferd. Een andere trainer betekent nieuwe ideeën. Iedereen wil zich opnieuw bewijzen. Het is belangrijk dat we in de eerste wedstrijden veel punten pakken. Het gelijkspel tegen AZ is voor ons een teken dat we op de goede weg zijn. Als club moeten we omhoogkijken, want we hebben te veel kwaliteiten voor onze huidige positie op de ranglijst. Toen ik net bij NEC was, speelde ik goed maar ik kan nog veel beter. In de winterstop gonsde het van de geruchten dat ik in de belangstelling zou staan Celtic en Tottenham Hotspur. Het bleef bij geruchten. Als je naam in verband wordt gebracht met zulke grote clubs streelt dat wel je ego. Het zou een mooie volgende stap in mijn carrière zijn. Ik moet me eerst maar eens focussen op NEC. Zonder hulp van God had ik het niet gered profvoetballer te worden. Ik bid met grote regelmaat en weet zeker dat er meer moet zijn dan leven op aarde. Vlak voor de wedstrijd doe ik een kort gebedje, gevolgd door een kruisje. Ik kijk ook altijd even omhoog. Ik ben Hem dankbaar voor wat ik tot nu toe heb bereikt. Met zijn steun gaat het me zeker lukken om ooit bij een grote Europese topclub te spelen.’
Bron: Voetbal International