Positieve spelopvatting loont voor NEC
Ploeg Mario Been pakt volle buit bij topper Heerenveen.
In de knotsgekke competitie die de eredivisie heet, boekte NEC gistermiddag de tweede overwinning buiten de poorten van het eigen Goffertstadion. Na een zinderend duel tegen Heerenveen pakte de ploeg van Mario Been de volle buit dankzij een fabuleuze vrije trap van Youssef El-Akchaoui, die ver in blessuretijd de bal onhoudbaar voor doelman Rob van Dijk in de winkelhaak joeg: 2-3.
De zege kwam op het juiste moment. Na de zeperd van vorige week tegen Excelsior dreigde opnieuw een onvoorspelbare strijd tegen degradatie, maar inmiddels staan de Nijmegenaren twaalfde en is het gaatje naar de rode streep gegroeid tot vier punten. De zege werd weliswaar voor de poorten van de hel weggesleept, maar was tegelijkertijd een beloning voor de spelopvatting van de Nijmegenaren die negentig minuten lang naar voetballende oplossingen hadden gezocht. „Dat was zeker een verdienste van NEC”, prees Heerenveen- trainer Gertjan Verbeek de tegenstander, die al na een minuut op achterstand was gekomen.
Hoewel Been voor het begin van het duel er bij zijn verdedigers nog op gehamerd had geen onnodige overtredingen te maken, torpedeerde de teruggekeerde Jonas Olsson – hij speelde gistermiddag zijn beroerdste wedstrijd van het seizoen – al na zestig seconden het loopwonder Miralem Sulejmani. Uit de toegekende vrije trap teisterde Danijel Pranjic eerst het houtwerk boven Gábor Babos waarna uitgerekend Roy Beerens Heerenveen in de rebound op voorsprong zette: 1-0. De oud-speler van NEC speelde gedreven en leek een mooie middag tegemoet te gaan, tot Brian Vandenbussche na 23 minuten ver buiten zijn eigen strafschopgebied een lobje van Jeremain Lens met de hand onderschepte waarna er voor Dick Jol niets anders op zat de Belg weg te sturen. Verbeek haalde noodgedwongen Beerens naar de kant en bracht zijn tweede doelman Van Dijk in. Met een man meer liet NEC weer eens zien dat het veel te goed kan voetballen om in de kelder van de eredivisie te moeten ronddwalen. Bij vlagen werden de Friezen van het kastje naar de muur gestuurd, maar weigerden men voorin aanvankelijk de trekker over te halen. En dat was hard nodig, want vijf minuten na de rode kaart stond het 2-0 door een goal van Geert Arend Roorda en kopte Michael Bradley zo vrij als een vogeltje op de lat. „ Op die momenten verdedigden wij matig”, zei Been met gevoel voor understatement.
Om nog dwingender te kunnen spelen liet de coach van NEC voor rust de aanvallend ingestelde rechtsback Dani Fernandez debuteren. De Spanjaard viel uitstekend in. „Een hele belangrijke wissel’, wist Been die zijn beste aanvaller, Jeramain Lens, na een uur de 2-1 zag scoren. Een kwartier voor tijd balde Been zijn vuisten bij de gelijkmaker van Brett Holman om in blessuretijd helemaal uit zijn dak te gaan bij de winnende pegel van zijn verdediger El-Akchaoui. „ Deze wedstrijd kon alle kanten op. Heerenveen had zomaar op 3-0 kunnen komen, maar wij hebben ook hele grote kansen laten liggen. Misschien was een gelijkspel terecht geweest, maar nu hadden wij een keer het geluk aan onze kant. En dat voelt ongelooflijk lekker.”
Tweeling met gemengde gevoelens
Jeroen en Henrico Drost in Abe Lenstra-stadion tegenover elkaar.
Willy en René van de Kerkhof, Frank en Ronald de Boer, Gerard en Dennis de Nooijer; Nederland heeft in de loop der jaren nogal wat talentvolle voetbaltweelingen voortgebracht. Het huidige tijdgewricht heeft de gebroeders Drost, twee blonde jongens uit Kampen, die niet alleen uiterlijk sprekend op elkaar lijken. Het meest in het oog springende onderscheid tussen de twee verdedigers is het feit dat Henrico, de oudste, rechtsbenig is, terwijl Jeroen, tien minuten later geboren, een echte linkspoot is.
Gistermiddag in het Abe Lenstra- stadion waren er nog twee belangrijke verschillen. Henrico stond negentig minuten op het veld, gehuld in een pompebleddentenue met het nummer 22. Zijn broer droeg een rood- groen-zwart shirt met het nummer 21; alleen was dat niet te zien omdat het bedekt werd door een trainingsjack. „Ja, ik had graag een paar minuten meegedaan.” De twee broers stonden gistermiddag na afloop van Heerenveen- NEC met tegenstrijdige en gemengde gevoelens in de catacomben van de Friese voetbaltempel. Bij Henrico overheerste de teleurstelling. „Vooral ook omdat ik bij de 2-2 in de fout ging. Ik had die bal gewoon een ram moeten geven. In plaats daarvan speel ik hem te zacht terug op de keeper en zit Holman ertussen. Balen. Temeer omdat we daarna ook nog dat ene punt verspelen.”
Jeroen, sinds begin januari op huurbasis uitkomend voor NEC, zat uiteraard een stuk lekkerder in zijn vel. „ Als wisselspeler heb je iets minder emoties dan wanneer je in het veld staat. Maar ik voetbal op dit moment bij NEC en ben dus blij met de drie punten. Die zijn ongelooflijk belangrijk voor de club. Uiteraard voel ik ook mee met Heerenveen, de club waar ik onder contract sta en waar ik iedereen ken.”
Zoals wel vaker bij eeneiïge tweelingen hebben de Drost Bros een zeer nauwe band met elkaar. Henrico: „ Ik weet bijna altijd wat hij denkt en hoe hij voelt, omgekeerd is dat precies hetzelfde. We zijn ons hele leven lang intensief met elkaar opgetrokken. Altijd bij elkaar in de klas gezeten, in dezelfde elftallen gevoetbald. Alleen nu even niet…” De week voorafgaand aan de onderlinge confrontatie hadden de broers veelvuldig contact met elkaar. Jeroen: „We belden elkaar nog veel vaker dan anders. Om te stangen? Nee, hoor. Dat was misschien wel het geval geweest als ik ook had gespeeld. Het ging er meer om dat we elkaar op de hoogte hielden over blessures en dergelijke. De trainers willen dat nu eenmaal graag.” Terwijl Henrico zich opmaakte voor een avondje wonden likken, wachtte Jeroen een feestelijke busreis van 150 kilometer naar Nijmegen. „En daarna weer terug naar Heerenveen”, grinnikte hij. „ Of we elkaar vanavond nog opzoeken? Ik denk niet dat Henrico daar veel zin in heeft”
Lens abolute topper voorin bij NEC
Na zijn rode kaart in de verloren bekerwedstrijd tegen FC Zwolle was hij nog de gebeten hond bij de eigen supporters die luidkeels lieten weten dat ze Jeremain Lens niet meer pruimden. Maar inmiddels hopen diezelfde fans dat de van AZ gehuurde aanvaller De Goffert nooit meer zal verlaten. Heel af en toe heeft hij nog een dipje – zoals vorige week tegen Excelsior – maar voor de rest is hij wekelijks de gevaarlijkste man in de voorste linie van NEC.
„We wisten dat Lens vaak naar binnen snijdt, maar ondanks die wetenschap hadden we toch veel moeite met hem”, zei Heerenveen- trainer Gertjan Verbeek gisteren na de 3- 2 nederlaag van zijn ploeg. „ Als die jongen iets minder vaak buitenspel staat, kan hij zo naar Real Madrid”, overdreef Mario Been lichtjes. Lens zelf genoot van alle schouderklopjes, maar baalde nog wel van het moment dat Henrico Drost hem gevloerd had, maar Jol zijn protest had beantwoord met dat bekende ‘ wuifhandje’. „ Zuivere strafschop”, wist Lens. „ Ik zag het duidelijk op dat grote stadionscherm in de rust.” In die pauze was het vertrouwen op een goede afloop gegroeid bij de aanvaller. „ Dit zou onze wedstrijd worden. Ik wist het zeker. Vooral omdat we de rust bewaarden. Niet kozen voor opportunistisch voetbal, maar verzorgd bleven spelen.” De toekomst schoof hij voor zich uit. „ Ik ben nu bezig met NEC. Dat is het enige wat telt.”
Gevoel laat El- Akchaoui niet in de steek
NEC had gisteren in de slotfase tegen Heerenveen al enkele aardige kansen op de 3-2 laten liggen toen Bas Sibum – na een actie van Jeremain Lens en een meesterlijk overstapje van Jhon van Beukering – vrij voor Rob van Dijk opdook. De Drent faalde jammerlijk en met nog maar twee minuten te spelen geloofde eigenlijk niemand bij NEC dat die winnende treffer nog zou vallen. „ Ik wel hoor”, sprak een breedgrijnzende Youssef El-Akchaoui na afloop. „ Zelfs toen zij op 2- 0 waren gekomen, had ik het gevoel dat we deze wedstrijd zouden gaan winnen. Wij waren ook superfit. Dat zag je aan Heerenveen waar steeds meer spelers tegen de grond gingen. Niet om tijd te rekken. Echt niet. Ze hadden last van kramp, terwijl wij bleven gaan.”
Toen Michael Dingsdag in blessuretijd Van Beukering bij het shirtje greep en scheidsrechter Dick Jol NEC een vrije trap recht voor het doel gaf, stapte El-Akchaoui zelfbewust naar voren. „Die bal was maar op één manier te raken: met de buitenkant”, doceerde de matchwinner. „Ik nam ’m op dezelfde manier als tegen De Graafschap. Toen zat die keeper er nog aan. Nu ging ie rechtstreeks tegen de touwen,” verwees El-Akchaoui naar zijn vrije trap – ook in blessuretijd – die NEC op 15 december in Doetinchem een puntje opleverde. „ Maar deze was mooier. Eigenlijk wel de mooiste uit mijn carrière. Niet de lekkerste. De lekkerste goal was die strafschop in de allerlaatste minuut. Twee jaar geleden. Thuis tegen Vitesse.”