Zoals te doen gebruikelijk was er in supporterskringen veel commotie over de geplande huldiging van onze selectie. Niet in de stad, maar op de Goffertwei werden onze helden in het zonnetje gezet. Al met al werd het toch een mooi feestje, zij het met enkele stevige kritische noten!
Goed georganiseerd!
Ingezonden brieven in de krant, boze reacties van trouwe supporters, nee, de planning van de huldiging (na donderdag werd het woord ‘eventuele’ in die discussie al weggelaten), bracht de gemoederen wederom in beroering. Wederom, want ook vijf jaar geleden was het Kefkensbos tweede keuze. Maar hoewel we een en ander liever op de Grote Markt hadden zien plaatsvinden, moet gezegd worden dat de huldiging op de Goffertwei goed geregeld was. Over het programma voor een uur of zes, half zeven kunnen we weinig zeggen, we waren voltallig in Breda, maar van de Sjonnies pakten we nog een staartje mee en de rasentertainers hadden de sfeer er in elk geval al goed ingebracht. Nadat de duizend van Breda het VIP-vak voor het podium hadden gevuld was het tijd voor de grote ‘busje-komt-zo’-act van Gerry. Je voelt je weer even een jaar of zes en waant je weer op een kade met de selectie als Goedheiligman. Natuurlijk is de aankomsttijd van onze mannen gewoon geregisseerd, maar de spanning moet natuurlijk wel worden opgevoerd. Uiteindelijk kwamen spelers en staf aan bij het podium en kon het grote feest beginnen, of eigenlijk: worden voortgezet.
Bezopen spelers en staf, supporters voortaan idem?
Het leukst aan zo’n huldiging is misschien wel de unieke kans die je krijgt om de spelers en staf een keer goed bezopen te aanschouwen (al geldt dat natuurlijk minder sterk voor Potje, die immers vrij eenvoudig in de olie is te spotten). Sterker nog, met een beetje geluk krijgen ze ook nog een microfoon in de handen gedrukt en volgens de mooiste taferelen. En ze stelden ons niet teleur. Maar voor het zover was kreeg onze eerste burger nog het woord. Tenauwernood, want het was duidelijk dat het bierbeleid en de perikelen rond de huldiging De Graaf kwalijk werden genomen. Mario Been, die met de minuut aan populariteit lijkt te winnen, moest eraan te pas komen om het fluitconcert te beëindigen. En het publiek bleek tot op zekere hoogte wat voorbarig te hebben gejouwd, want de burgemeester wist zowaar een beleidswijziging aan te kondigen: bij niet-risicowedstrijden zal voortaan weer bier op de tribune worden toegestaan. We gaan ervan uit dat dat niet alleen betekent dat de bekers weer mee de tribune op mogen, maar dat ook de inhoud daarvan weer echt bier wordt in plaats van het slappe aftreksel waar we nu van mogen ‘genieten’. De kanttekening dat de huldiging verder wel probleemloos moest verlopen bleek er toch een met een lading, maar daarover later meer. Vooralsnog (maar ook hier: eerst zien dan geloven) zou deze beleidswijziging toe te juichen zijn. De Graaf werd bij zijn aantreden toch geconfronteerd met de erfenis van de huidige minister van Binnenlandse Zaken en een invloedrijk en supporteronvriendelijk politieapparaat, en zou hiermee ondanks die factoren toch een belangrijke stap zetten. En als het toestaan van een biertje bij niet-risicowedstrijden goed verloopt, zal de volgende stap wellicht ook wel worden gezet.
Feestje!
Na de aankondiging van Tommie was het de beurt aan anderen om Mario en de zijnen van harte geluk te wensen. En hoewel het een geslaagde huldiging was, was het op sommige momenten wel jammer dat de muziek wat al te overheersend werd gedraaid. Waarom wordt er toch altijd zo weinig ruimte geboden voor het toezingen van spelers? Het was nog een geluk dat Eus opnieuw de menigte tot stilte maande, dat bood ons de mogelijkheid onder anderen de vertrekkende Muslu te bedanken, want anders was dat er helemaal bij ingeschoten. En waarom moesten de spelers op het einde zo abrupt van het podium, terwijl ze zelf nog aardig aan het hossen waren en de supporters er ook nog geen genoeg van hadden? Maar goed, een bezopen Holman die een liedje zingt (tip: Idols!) en Super Mario die de reeds gevleugelde woorden “Het komt allemaal goed!” tot clubcultuur maakte, vergoeden veel! Aardig was ook dat Zico Tumba (bekend van zijn optreden tijdens de vorige huldiging) en Arjan Ebbinge ook van de partij waren! Ebbinge kwam later zelfs op eigen initiatief naar de Grote Markt. Het was dus een kort, maar krachtig feest, dat goed was georganiseerd (vooral het buffervak voor de terugkerende supporters uit Breda was erg prettig en zorgde sowieso voor minder gedrang bij het podium), uiteraard gegeven het feit dat de Grote Markt helaas geen optie bleek voor club en autoriteiten. Maar supporters denken daar anders over en het feest zou zich vanzelfsprekend in de stad voortzetten.
Naar de Markt!
Toeterend, zingend en juichend trok men dus naar het centrum en de uiteindelijke bestemming was duidelijk. Met uitzicht op de St.-Stevenstoren zou de Waag het decor van de verdere vieringen zijn. Helaas had de politie dat ook meegekregen en vond men het kennelijk nodig de horeca in de binnenstad dringend aan te raden de deuren te sluiten. Je vraagt je af waarom de politie in hemelsnaam naar dat paardenmiddel grijpt! Voor de veiligheid kan het onmogelijk gunstig zijn, aangezien de Dag van het Levenslied in elk geval nog een uitwijkmogelijkheid bood en het nu op straat veel drukker en rumoeriger was – slechts één moedige cafébaas op de Grote Markt trotseerde de politiële intimidatie en draaide een droomomzet – dan wanneer de aanwezige supporters zich over verschillende terrassen hadden kunnen verspreiden. Enigszins achterdochtig zou je bijna aan kwaadwilligheid bij de politie denken. Na de uitgebreide onderzoeken naar het politieoptreden na de vorige huldiging in 2003 hadden de lokale dienders natuurlijk nog wel een appeltje te schillen met de NEC-supporters. En op de Grote Markt waren zowel de ME als de arrestatieteams in burger wel heel nadrukkelijk aanwezig. Dat 
alles, gecombineerd met de opmerkelijk expliciete voorwaarde die De Graaf stelde aan de versoepeling van het bierbeleid, zorgt er toch voor dat je er wel iets achter moét gaan zoeken. Het lijkt er sterk op dat de korpsleiding de risico’s aanmerkelijk somberder aan de burgemeester voorspiegelt dan nodig is (het is te hopen dat De Graaf als rechtgeaarde liberaal kritisch is en blijft naar die poot van de driehoek). Gelukkig is alles voorzover we hebben begrepen (desondanks) zonder grote problemen verlopen. Al met al was het dus een mooie dag, die qua feest wel nog een stuk mooier had kunnen zijn. Maar het belangrijkste is dat we Europa ingaan! En hoe dat ook uitpakt voor onze club, een paar feestjes gaan we nog wel vieren. Dus voor nu, maar ook voor straks bij de internationale wedstrijden en sowieso voortaan op de tribune: proost!