Het kan verkeren. Golfden er dinsdagavond na de wanvertoning tegen Zwolle nog helse fluitconcerten van de tribunes, zondag gaf het publiek de moegestreden krijgers van Been een staande ovatie, zoals je ze maar zelden hoort in de Goffert. En terecht, want Been had gelijk met zijn stelling dat het vertoonde spel er in een paar dagen een procentje of 500 op vooruit was gegaan. Alhoewel het natuurlijk buitengewoon pijnlijk en jammer is, dat NEC slechts een schamel puntje aan de ontmoeting van het inspiratieloze Ajax overhield en alhoewel we nota bene verder zakten op de ranglijst, vielen er aardig wat aanknopingspunten te noteren op grond waarvan het toch mogelijk moet wezen het degradatiespook uit de Goffert te houden.
Wat bijvoorbeeld te zeggen van de nieuwe aanwinst Bas Sibum? Negentig minuten lang heerste deze kale knoest op het middenveld, tot frustratie van bijvoorbeeld Edgar Davids. Na een uur mocht de Amsterdammer van trainer Koster de kleedkamer opzoeken, vocaal begeleid door het uiterst grappige ‘er is maar één echte Davids’. Davids op inzet en kracht een wedstrijd uitspelen, ga er maar aan staan. Sibum deed het. Tekenend voor de mentaliteit van Sibum was zijn woedende handgebaar na het fluitsignaal: hij baalde er gruwelijk van dat het niet gelukt was Ajax drie punten afhandig te maken. Het is te hopen dat de hele selectie zich laat inspirerend door deze revelatie, die naast een geweldige inzet ook nog eens lekker balvast is. Wat een kerel!
De kleine Bobson zal gemengde gevoelens overhouden aan zijn debuut. Hij draafde er lustig op los en beschikt beslist over een hoop voelbalvermogen, maar twee dikke kansen waren helaas nog niet aan hem besteed. De dinsdag debuterende Drost bleek zondagmiddag al een stuk beter in zijn element: hij speelde een lekkere pot. Dat gold eigenlijk voor heel NEC. Je vraagt je werkelijk af waarom het nou niet mogelijk is om elke week vol voor de overwinning te gaan. Je wordt er als speler zelf toch ook niet gelukkig van om wedstrijden die louter door dikke pech niet gewonnen worden (Twente, Ajax) af te wisselen met ongelooflijke zeperds, waar de lamlendigheid vanaf straalt (Willem II, Zwolle)?
Neem nou Lens. In een interview na de wedstrijd zei hij voor de camera’s van RTL dat hij wel begrip had voor de supporters die niet snapten waarom hij na zijn wangedrag van dinsdag door de trainer toch opgesteld werd. Op zich heb ik me daar ook aan geërgerd, al snap ik wel dat Been toch met iemand op de proppen moest komen: Janssen speelde dinsdag nou ook niet bepaald de sterren van de hemel en terecht laat Been ook nog aan Van Beukering voelen dat hij de kerstkwestie (8 kilo overgewicht) ook nog niet vergeten is. Lens deed vervolgens wat ie veel vaker zou moeten doen: hij liet zijn voeten spreken. Al na een kwartier haalde hij vernietigend uit en kon Steekelenburg de bal uit het net vissen. Ik kon persoonlijk niet helemaal volgen waarom hij daarna al zijn medespelers van zich afduwde, want die hadden hem toch niet afgezeken vorige week? Dat waren wij en dat mag ook als een speler zichzelf groter acht dan de club. Maar goed, laten we hopen dat Lens zich ook tegen de minder grote goden weet te motiveren, dan kunnen we nog wat aan hem hebben, want hij balde verder goed, met de nodige dreiging.
Ajax hobbelde de wedstrijd tot de rust uit in een onbegrijpelijk laag tempo, met nauwelijks balbezit. NEC won elk duel, deed met Ajax wat ze wilde en creëerde zich de nodige kansen, die zoals te doen gebruikelijk niet benut werden. Normaal denk je als je al na een kwartier vóór komt tegen Ajax: dat redden we nooit, maar met de rust zat de stemming er nog prima in. Na rust begon Ajax wel wat meer te drukken, zonder overigens heel veel kansen te creëren. Als je ziet wat voor een aanvallend moois er allemaal rondloopt daar (Huntelaar, Suarez, Perez, om maar eens wat te noemen) dan loopt je het water in de mond. Maar de heren kregen bitter weinig voor elkaar. Slechts één keer moest Babos met een katachtige redding ingrijpen om het doel schoon te houden. Gaandeweg de tweede helft begon NEC ook weer wat kansen te krijgen en groeide het besef dat er wel eens iets heel moois in de Goffert te gebeuren stond.
Maar helaas. Een kwartier voor tijd sloeg het noodlot onverbiddelijk toe en verspeelde NEC voor de derde thuiswedstrijd op rij onnodig punten. Uitgerekend Vadocz, die voor het overige een uitstekende wedstrijd speelde, schoot vlak voor het eigen doel de bal in de voeten van Huntelaar, die wel raad wist met dat geschenkje: 1-1. NEC wankelde even, maar herpakte zich snel en kreeg nog enkele goede mogelijkheden om de wedstrijd in haar voordeel te beslissen. Op zich al een compliment waard dat ze überhaupt voor de punten bleven gaan.
Want laten we dat niet vergeten: die punten hebben we hard nodig. Dit tweede gelijke spel tegen Ajax dit seizoen is sportief natuurlijk een mooi succes, maar de harde werkelijkheid is, dat NEC naar een 16de plek afgezakt is. Dat kan niet en dat mag niet. NEC werkte zondag op voorbeeldige wijze aan de vertrouwensrelatie met de supporters. Als ze dat nou eens blijven doen, dan vallen we nog te redden. Maar laten we niet meer meemaken dat we weer van die potten krijgen, waarbij trainer en spelers achteraf teksten moeten delibreren als ‘we weten het ook even niet mee’ of ‘we hadden een off-day’. Want ik denk niet dat er nog genoeg geld in de pot zit om nog eens vier nieuwe spelers aan te trekken.
Joris