Het hoogtepunt van het seizoen (nou ja, tot nu toe in elk geval) begon voor velen al vroeg in de middag. Op verschillende plekken in de stad verzamelden NEC supporters zich om, in afwachting van al wat komen ging, even bij te praten en een pintje te drinken. De Derde Kamer op de Grote Markt was door het supporterscollectief aangewezen als centrale ontmoetingsplaats en het was de gehele middag dan ook gezellig druk in het cafe waar radio rood-zwart-groen voor de sfeer zorgde. De kroeg kreeg daarmee overigens een passende beloning voor het feit dat het als één van de weinige, zoniet enige, open durfde te blijven na de huldiging afgelopen voorjaar toen de angsthazerij van politie en horeca in de binnenstad voor een geweldige domper op de feestvreugde zorgde. De dank voor de geste destijds (die overigens uiteraard ook de eigen omzet geen kwaad deed) werd door het supporterscollectief nog eens uitgedrukt middels het overhandigen van een oorkonde.
Ondertussen hadden zich in de Smetiusstraat bij de Shamrock een flink aantal Spurs fans verzameld. Vlak daarnaast rond bar Life deed een groep NEC’ers moeite om de Spurs fans uit te dagen die daar echter totaal niet van onder de indruk raakten. Het was voor de politie wel aanleiding een cordon tussen beide groepen te zetten dat de rest van de middag bleef staan. Via een zijstraatje kon je echter nog wel bij de Engelsen komen en aldaar bleken de meesten erg vriendelijk en in voor een praatje. Leuk was ook de onofficiële merchandising zoals pins en shawls die op straat verkocht werd door Engelse handelaren. Het is te hopen dat ook de merchandising mensen van Stadionplein 1 nog even op straat geshopt hebben want van de kwaliteit en vormgeving valt nog wel wat te leren. Sowieso zou een rondje stad geen verkeerd idee zijn om eens een indruk te krijgen hoe een echte winkel met kwaliteitsartikelen eruit ziet.
Op naar het stadion. Taxi’s waren moeilijk te krijgen dus besloten velen maar te voet te gaan, ook niet verkeerd om weer even wat te ontnuchteren. Die ontnuchtering was overigens compleet toen we het programma onder handen kregen, net als tegen Boekarest wederom een aanfluiting. Een opgevouwen poster is géén volwaardig programma! Treurig om te zien dat NEC er opnieuw niet in slaagde een mooi souvenir te fabriceren. Met de grote vraag van Engelse verzamelaars had de club zelfs makkelijk een niet gratis programma kunnen uitgeven, dat als souverir waarschijnlijk ook onder NEC fans gretig aftrek had gevonden. Wederom, kijk eens om je heen, bijvoorbeeld hoe andere clubs dat doen. Wel een leuk souvenir voor thuis bleek de klepper, al zal dat niet helemaal de bedoeling 
geweest zijn. Hem opvouwen en er enthousiast mee op de handen slaan, zoals wél de bedoeling was, deden er gelukkig maar weinigen. Goddank, we zijn nog steeds geen AZ.
Net zo stijf als het kapsel van de Spaanse arbiter, die ongetwijfeld eerder dan normaal bij de Goffert was gearriveerd om alle gel aan te brengen, stonden de NEC spelers van de zenuwen, die in het begin danig onder de indruk van de tegenstander en de omstandigheden bleken. Het resulteerde in een vroege achterstand en dat is precies niet wat we konden gebruiken. We zijn immers verre van vlot scorend, ook nu kwamen de aanvallers, misschien met uitzondering van El Kabir, er niet aan te pas. De Spurs maakten zich verder niet al te sappel, zetten vroeg druk en hielden het veld bijzonder klein, waardoor we er nauwelijks aan te pas kwamen.
De rust kwam en met de thee kwam ook de pauze act. Op papier scheen het iets met kunst, dans en voetbal te maken te hebben, maar het enige ‘voetbal’ waren de bal-achtige doeken aan de zijkanten die er na een minuut vanaf waren, ‘dans’ was het alleen in de allerruimste zin van het woord en ‘kunst’ zou ik het nu niet direct willen noemen. Twee vreemde types in gladde strakke pakjes met een helm op en zonder gezicht die uitermate stuntelig een soort rad een beetje heen en weer duwden en koprollen uitvoerden waar zelfs mijn anderhalf oude dochter zich voor zou schamen. Ben benieuwd of deze lui iets betaald hebben gekregen. Als dat zo is, groot respect voor ze, want het grenst aan oplichting…wederom een aanfluiting dus. When will they ever learn?, zullen ze in het uitvak gedacht hebben.
Ook in de tweede helft kwamen we er nauwelijks aan te pas. Inzet was het probleem niet, maar er was ook niemand die eens op een andere, ongeoorloofde manier probeerde het vuurtje op te stoken en de ijzeren organisatie van de Spurs te breken. Er waren wel wat schoten en halve kansjes, maar een gelijkmaker hing nooit in de lucht. Het gevolg is dat we nu een resultaat in Moskou moeten gaan halen om ervoor te zorgen dat de tweede thuiswedstrijd, tegen Udinese, geen veredelde oefenwedstrijd wordt. Maar eerst maar eens terug naar de realiteit en dan valt Volendam thuis natuurlijk wel erg rauw op het dak. Het was mooi, maar had helaas nog veel mooier kunnen zijn. Zowel op als naast het veld.
Pol