Het was weer even wennen. Voor het eerst na de zeer onfortuinelijke nederlaag tegen Excelsior in februari van dit jaar verloor NEC weer eens een thuiswedstrijd. De teleurstelling zal de verklaring zijn dat sommige supporters het in hun hoofd haalden te fluiten na afloop van de wedstrijd. Gelukkig werden zij vrij snel overstemd door het applaus dat het merendeel van de toeschouwers de mannen van Been gaf. Het applaus was verdiend want ondanks de ongelukkige afsluiting van twee roerige weken kunnen we trots zijn op dit NEC.
De nederlaag tegen Utrecht was de eerste echte vingerwijzing dat het Europese avontuur zijn tol gaat eisen. Je zag in de tweede helft de krachten wegvloeien bij de meeste spelers en dat uitte zich met name in veel slordigheden. De inzet was er wel, de duels werden ook wel vol aangegaan, maar de echte scherpte ontbrak. Schöne kwam niet los van zijn tegenstander, de beide backs El Akchaoui en Fernandez speelden te vaak een onnauwkeurige inspeelpass, Bouaouzan strandde telkenmale bij de derde tegenstander en Davids struikelde nog vaker dan normaal over de bal.
De wedstrijd begon rustig. In het milde winterzonnetje genoot iedereen nog wat na van de verhalen uit Moskou en kabbelde de wedstrijd in langzaam tempo voort. Utrecht loerde op de counter, maar omdat ook NEC de verdedigende stellingen nauwelijks verliet gebeurde er weinig. Tim Janssen had voorin weer eens de kans gekregen en speelde, zeker voor zijn doen, niet onverdienstelijk, maar is geen echt aanspeelpunt waarop jongens als Schöne en Bouaouzan een aanval kunnen bouwen. Toch was het Janssen die de wedstrijd uiteindelijk opgooide, door attent te reageren op gerommel in de verdediging van Utrecht en met een uitmuntende pass Saidi in stelling te brengen. De clubtopscoorder (!!) faalde niet en schoot de 1-0 beheerst langs de nieuwe doelman van Oranje.
De voorsprong was lekker, maar had wel als consequentie dat Utrecht wakker was en de verdedigende stellingen verliet. Met vlot combinatievoetbal zochten de domstedelingen de aanval en dat leverde in de eerste helft al een aantal kansen die door onkunde of Babos om zeep werden geholpen. De rust kwam met een voorsprong en de man die in het spel tot twee maal toe de lat raakte bleek een akelige voorbode van wat komen ging. Utrecht zette aan en NEC wankelde, maar bleef overeind en had zelfs de wedstrijd moeten beslissen toen Sibum de lat raakte en de ingevallen Collins Jhon de rebound niet benutte. Het was een vrij exacte kopie van de enorme kans die Spartak een kwartier voor tijd miste waarna NEC nog twee keer scoorde. Het koekje van eigen deeg dat Utrecht uitdeelde via Cziommer en Van der Gun werd nog bijna verhinderd door John die met een heerlijke uithaal opnieuw de lat raakte. Keeper Vorm toucheerde de bal ook nog en bewees daarmee inderdaad van Oranje kwaliteit te zijn. Voor ons bleef de verzuchting dat als die John écht fit wordt we er dan een echte topper bij lijken te hebben. Wat kan die gozer uithalen, zeg.
Met de nederlaag tuimelen we weer van de roze wolk waarop elke fan zich vanaf woensdag bevond. Toch heb ik het liever nu dan over anderhalve week als Udinese langs komt en we gaan proberen het stukje geschiedenis dat we dit seizoen schrijven nog wat uit te breiden. Wat de competitie betreft, gelukkig heeft NEC eerder dit seizoen al laten zien dat een weekje rust wonderen kan doen (PSV, NAC) en dus hopen we maar dat de bende van Been er weer staat volgende week in Tilburg.
Pol