‘Jongens, morgen, half tien bij de Pizzahut op het station. En neem een biertje mee.’ Het komt tegenwoordig niet vaak meer voor dat dit je werkafspraken voor een uitwedstrijd zijn, maar tegen Heerenveen konden we weer eens ouderwets op eigen vervoer onze club achterna reizen. Nu staat Heerenveen al jaren bekend als een uitsupportervriendelijk oord en dat was ook deze zondag niet anders. Dit jaar streden zelfs twee horecagelegenheden om de gunst van de roodzwartgroene bierdrinker, maar ’t Skoffelt(s)je, dat inmiddels bijna onze stamkroeg genoemd kan worden, won die strijd met glans. Na een redelijk lange treinreis, met overstap in Zwolle doe je er toch dik twee uur over, en een kort wandelingetje door Heerenveen stond het biertje dus klaar. Na eerst even gekeken te hebben wat dat Cuba Libre nu was (niet echt mijn tent, maar wel een vriendelijke eigenaar), kwamen we dus in ’t Skoffeltje aan.
Teleurstelling
Maar anders dan we misschien hadden verwacht was het daar betrekkelijk rustig. De reden werd ook al snel duidelijk: er waren slechts 85 kaartjes voor het uitvak verkocht. Nu wil ik helemaal niet zeikerig uit de hoek komen, maar ik vraag me toch sterk af wat er verder nog nodig is voor een vol uitvak? Eigen vervoer, een zondagmiddagpot, een vriendelijke ontvangst en je eigen stamkroeg zijn kennelijk niet genoeg. Zou dat dure kaartje dan echt het verschil uitmaken tussen 85 en 500 man? Ik vrees dat dat niet het geval is. De enige andere conclusie is dat de NEC-uitsupporter op sterven na dood is. Of zou het misschien toch met de verwachtingen over het resultaat te maken hebben? Heerenveen-uit valt, zeker op dit moment, in de categorie ‘Altijd lastig’. Maar om maar weer een oude wijsheid van stal te halen: elk nadeel heb zijn voordeel. We deden doordat we met zo weinigen waren in elk geval langer over het door de eigenaar van ’t Skoffeltje (of was het toch een supporter?) gedoneerde fustje bier.
Lekker begin
Met een half gevuld uitvakje begonnen we dus aan de wedstrijd. Of eigenlijk met een half gevuld half uitvak, want anticiperend op de lage opkomst had Heerenveen het vrij grote hoekvak al in tweeën gedeeld. Wel netjes, maar waarschijnlijk vooral ook praktisch in verband met vliegende colabekers en dergelijke, was dat we niet helemaal bovenin werden weggestopt, maar gewoon het onderste deel van het uitvak kregen. Goed, we begonnen dus aan de wedstrijd, al kun je misschien beter zeggen dat Heerenveen eerst aan de wedstrijd begon en wij een paar minuutjes later, want nog binnen de 120 tellen stond de 1-0 al op de borden. Roy Beerens tikte de bal binnen en bij de meesten in het uitvak verdween daarmee meteen het kleine beetje hoop op een aardig resultaat dat er nog was. Maar hoe gek het ook klinkt, NEC begon de wedstrijd (uiteraard gerekend buiten die goal) nog best lekker. Lens had eerst gewoon een penalty moeten krijgen van arbiter Dickie Dik, hij brak door en Heerenveen hing aan de noodrem, maar Jol had er nog geen zin in. Maar toen goalie Vandenbussche kort daarna geen andere uitweg zag om Lens van het scoren af te houden dan door de bal buiten de zestien met zijn handjes te beroeren, kon Jol niet anders dan rood trekken. Achteraf bleek het beslissend te zijn voor de wedstrijd, en daarmee erg dom van de Heerenveen-doelman.
Goal tegen met een man meer
Maar zover was het nog lang niet. Heerenveen maakte met een man minder eerst zelfs nog 2-0. Even kregen we het idee dat zelfs tegen 8 Friezen een goed resultaat moeilijk zou zijn geworden. De Pompebladen hebben gewoon een lekker voetballende ploeg met makkelijk scorende spelers. Een mannetje minder leek hun in eerste instantie niet te deren. Er schijnen daarom zelfs mensen na die 2-0 richting de kroeg te zijn gegaan. We hebben met ze te doen, want in het tweede bedrijf ging het allemaal iets beter dan verwacht.
Tweede helft, NEC-helft
Want uiteindelijk breekt de extra speler zelfs een tegenstander als Heerenveen dus toch op. Akkoord, de Friezen hadden nog steeds wel een paar kansen, maar de wedstrijd kantelde in ons voordeel. Eerst scoorde Lens de aansluitingstreffer, waarna Holman gelijk maakte. En hoewel we met een puntje ook dik tevreden zouden zijn geweest, durfden we toch stiekem te gaan dromen van een winnende goal. Ook op het veld werd dat kracht bijgezet, want de laatste vijf minuten kregen we een flink aantal grote kansen op de winnende. Vooral die van Sibum, na een handig overstapje van Jhonnie van B., telden we eigenlijk al. Zelfs het Heerenveenpubliek naast het uitvak geneerde zich een beetje voor het geluk dat de Friezen in die fase hadden. Het leek er al met al sterk op dat iedereen min of meer tevreden met een puntje naar huis zou gaan.
Weer aan de noodrem
Maar alsof de Heerenveeners ons old school-treingevoel kracht wilden bijzetten, trok er weer één aan de noodrem. Deze keer was het Dingsdag, Jol had genade en liet het bij geel, maar in de extra tijd kregen we nog wel een vrije trap op een mooie plek. El Ak eiste ‘m op en hoop gloorde. Want hoewel hij de laatste tijd ook wel een paar keer in de muur mikte, was deze vrije trap anders. We waren inmiddels namelijk in de extra tijd beland en dan voelt Youssef zich op z’n best. Zou hij zijn naam als Blessuretijd-koning inderdaad kracht bij gaan zetten? Hij deed het. Genadeloos schoot hij de bal achter reservegoalie Rob van Dijk. En voor zover een half gevuld uitvakje kan uitploffen deed het dat. De overwinning was binnen.
Feest!
En zo was er ineens feest. Eerst in het uitvak en daarna onderweg terug. En hoewel het mijn voetbalpubliek niet is, moet ik toegeven dat het knap is hoe vriendelijk het Heerenveenpubliek met zingende en springende NEC’ers om weet te gaan. Geen onvertogen woord, zelfs geen boze blikken. Ze lachen je toe en feliciteren je met de over-winning. Knap, bij de meeste (alle?) andere clubs zie je dat niet zo snel gebeuren. Afijn, de terugreis duurde net zo lang als de heenreis, maar we waren zo thuis. Ruim op tijd om nog even de samenvatting op tv mee te pikken. Hulde aan RTL dat ze rekening hielden met onze (in tijd) lange terugreis en NEC als laatste lieten zien. Het was al met al mooie dag!
Thomas