Mario Been is klaar voor een omhelzing met zijn grote liefde schrijft Wilfred Genee in zijn column voor het AD.
‘Hallo, ik bel terug’, luidt de korte voicemail van Gertjan Verbeek als ik hem gisteravond rond zes uur probeer te bereiken.
Hoewel het vermoeden bestaat dat hij op dat moment nog in gesprek is met mensen van Feyenoord heeft hij zijn telefoon niet uitgezet. Het toestel gaat eerst vier maal over alvorens op de korte maar krachtige boodschap te springen. Hoewel Verbeek normaal gesproken altijd terugbelt, verwacht ik dat deze avond niet. Begrijpelijk na alle verrassende ontwikkelingen.
Op zich ben ik benieuwd of het verhaal klopt dat hij zelf de handdoek heeft geworpen. Het is moeilijk voor te stellen, Verbeek kennende. Enkele uren voor het vertrek van Verbeek liet president-commissaris Van Well zelfs nog weten dat er van een ontslag absoluut geen sprake was. Een dag eerder had ook ‘boegbeeld’ Gudde op de nieuwjaarsreceptie nog alle vertrouwen in de oefenmeester uitgesproken. Dezelfde man die enkele weken geleden nog met zekerheid wist te melden dat Verbeek de kerst van 2009 zou halen.
Ook technisch directeur Peter Bosz liet afgelopen zaterdag in deze krant optekenen dat Feyenoord met Gertjan een trainer in huis had die uitstekend bij de visie van Feyenoord paste. Het siert Bosz dat hij zich solidair met de oefenmeester verklaart. Al kon hij moeilijk anders.
Het geeft echter wel aan dat Feyenoord drie jaar na het vertrek van voorzitter Jorien van den Herik niets is opgeschoten. Nadat de grote, kale leider met pek en veren de Kuip was uitgedragen, schreef de Commissie Kerkum een rapport vol bindende adviezen. Eéntje daarvan luidde: ,,Een transparante organisatie die voldoet aan alle eisen van goed bestuur, die beter financierbaar en slagvaardiger is en die herkenbaar is voor hen die Feyenoord een warm hart toedragen.’’
Vooral de echte fan zou zich weer betrokken moeten voelen bij de club. Daar is verdomd weinig van terechtgekomen.
De vraag is of je daar op dit moment moet willen werken. Die vraag legde ik gisteravond voor aan Mario Been.
,,Ik vind het zo moeilijk, Wil,’’ was zijn antwoord. Hij vertelde nog niet te zijn benaderd door Feyenoord, maar ook hij had alle berichten rondom zijn persoontje gehoord en gelezen. ,,Ik laat het wel op me af komen.’’
Ik herinnerde hem aan een interview dat ik twee maanden eerder met hem had gehad. Op mijn vraag of hij nu trainer bij Feyenoord zou willen zijn, antwoordde hij destijds resoluut met nee. ,,Twee jaar geleden wel. Toen had ik het helemaal willen opbouwen, maar nu niet.’’
Door de telefoon hoor ik hem balen als ik hem aan die uitspraak herinner. ,,Lekker handig van mij om dat te roepen.’’
In alles proef je dat de oefenmeester van NEC klaar is voor de omhelzing met zijn grote liefde Feyenoord.
Logisch ook, want bij NEC kan Been het absoluut niet beter doen dan dat hij het tot nu toe heeft gedaan. Met het vertrek van zijn aanvoerder Wisgerhof geeft de club bovendien aan niet alles op alles te zetten om de groep bij elkaar te houden.
Daar staat tegenover dat Been net een sterk verbeterd contact heeft getekend met een pittige afkoopsom. Bovendien verlengde de club uit Nijmegen zijn contract op het moment dat het elftal voor geen meter draaide. Toch moet hij het doen.
Ik raadde Been aan om even naar cafe ‘Het Haantje’ in Rotterdam te gaan. Daar hangt namelijk een levensgroot portret van Ernst Happel. Voor elke wedstrijd van NEC gaat Been daar even naar toe om met de overleden Oostenrijkse trainer te praten. ,,Nee, dit moet ik helemaal zelf doen,’’ zucht Been door de telefoon.
Eén ding is duidelijk: Feyenoord kan bellen. Been belt zeker terug.
Bron: Algemeen Dagblad