Van middenvelder tot rockgitarist
Bij PSV luisterde hij als enige naar gierende gitaarmuziek. Nu speelt Björn van der Doelen in een heuse rockband: The Spades.
Even verstomt het rumoer in de kleedkamer. Zanger Denvis presenteert een stapel papier: de contracten voor het concert.
Gitarist Björn van der Doelen inspecteert de voorwaarden. ,,Die ben ik toch beter gewend!’’ oordeelt hij lachend. ,,Een paar nullen te weinig, zeker,’’ vermoedt Denvis, starend naar de 1100 euro die de groep – vijf vaste bandleden en twee blazers – voor een avondje zweten in de kleine zaal van 013 ontvangt.
Niettemin signeert iedereen met plezier. Het is de avond dat Tilburg zindert vanwege de komst van ‘The 2009 Rock-’n-roll revue’.
Het affiche vermeldt drie spijkerharde gitaarbands én, als pauzenummer, deejay Dikke Dennis voor een schappelijke prijs. Het laatste optreden in de revue is een stop op de afscheidstournee van The Spades, de formatie van Denvis én Björn van der Doelen.
Sinds eind vorig jaar reist, drinkt en rookt de oud PSV-voetballer als gitarist mee in de bandbus van de in het clubcircuit beruchte groep.
En dat betekent onder meer spelen voor een zaaltje met amper tachtig man publiek, zoals recent in Leeuwarden. ,,Niet veel misschien, maar het ging als een tiet,’’ vertellen de twee. ,,Een freakshow was het. Er stond een gozer in een beha die van zattigheid niet meer wist wat hij deed. Maar wat ging het lekker die avond! En het leukste: daarna weer 3 ½ uur elkaar overschreeuwen in de bus terug.’’
Het gevoel van een gewonnen uitwedstrijd? Van der Doelen knikt. ,,Die gezelligheid voelt hetzelfde. Maar bij PSV of Twente hadden we wél toiletten en gerieflijke stoelen in de bus. En nog een verschil: nu mogen we op de heenreis al bier drinken.’’
Een ritme dat Van der Doelen – dikke bakkebaarden, zwarte zweetbandjes en permanente glimlach op het gezicht – goed ligt. In zijn voetbaljaren – hij speelde ook voor Standard Luik, FC Twente en NEC – al bekend als enthousiast hobbygitarist, ziet hij een jongensdroom in vervulling gaan bij The Spades. Een band die nog een ouderwets dieet van seks, drugs en rock-’n-roll voorstaat.
Voor de groepsleden verder verplicht: een totaal gebrek aan sterallures. Want een leger assistenten, podiumbouwers of masseurs ontbreekt. Vooraf sjouwt de band zelf met gitaren, geluidsboxen en microfoons. Ook het lijstje met kleedkamerwensen is sober. Flessen whisky (één keer Jack Daniels en één keer Glenfiddich) neemt de formatie zelf mee.
Wel in ruime mate aangesleept: koud bier én rode wijn. Het diner is ook verzorgd: gegratineerde aardappel, kip en bloemkool. Denvis schenkt wijn. Waarom rekruteerde de frontman – die na onderlinge ruzie zijn bandcollega’s al eens allemaal wegstuurde – Van der Doelen als nieuw gezicht? ,,Omdat hij echt ontzettend strak speelt. Een voetballer in een rockband? Als mensen zeggen dat dat niet kan, word ik recalcitrant. Björn is geen fietsenmaker die is verdwaald op een concertpodium. Hij speelt foutloos en is bovendien een enorme aanwinst in de feestvreugde.’’
Het diner is al bijna op als Dikke Dennis arriveert. Vloekend op de lange file vanuit Amsterdam naar Tilburg. De volslanke deejay die net zo veel tatoeages als kilo’s overgewicht meetorst, peilde alvast de drukte in de zaal. ,,25 man.’’ Er valt een wat bedrukte stilte. ,,Maar het kunnen er ook 26 zijn.’’
The Spades spelen pas om half elf en zaal kán nog vollopen, maar Denvis is toch bezorgd. Net als Spike van Zoest, de hyperactieve gitarist van Di-rect die nu optreedt met zijn nieuwe formatie The Deaf. De reden van zorg: de bassiste van de groep staat in de file. ,,Pak een vluchtstrook! We moeten over een kwartier op,’’ adviseert hij per mobiele telefoon.
Het lukt net. The Deaf warmt de zaal (Dikke Dennis in de kleedkamer: ,,Ik zie nu toch zeker veertig man.’’) op voor The Spades, waarbij de groepsnaam ook de typering kan zijn voor het plukje publiek na afloop van de trommelvlies-teisterende rockshow. Dikke Dennis neemt intussen ‘een medicijntje’. Hij heeft voor het witte poeder zijn eigen dealer mee. Die draagt een T-shirt uit de lijn van zijn afnemer. ‘Everything dikker than everything else’ staat er op.
Van der Doelen rookt een sigaret en geeuwt hartgrondig. ,,Kinderen hè,’’ verklaart hij. Van der Doelen werd eind april vader van zoon Klaas. Hij heeft al twee zoons: Teun (3) en Kootje (2). ,,Zware tijden zonder veel nachtrust. Soms voel ik me een zombie,’’ vat hij samen. Dat moet het buffet van bier, borrelnoten en sigaretten van vanavond de oud-sportman toch extra zwaar vallen? ,,Klopt wel. Na een avond als deze drink en rook ik ook een paar dagen niet. Dan wil ik even gezond doen en lekker sporten .’’
Op het voetbalveld begeeft hij zich nog weinig. De bijna natuurlijke reflex van de gestopte speler zich in het trainersvak te storten is hem vreemd. ,,PSV heeft me wel gevraagd de E-jeugd te begeleiden. Heb ik niet gedaan. Ik pas niet meer in dat voetbalstramien. In m’n jeugd moest ik kiezen tussen sporten en mijn bandje. Ik koos voetbal, maar niet voor eeuwig. Ik speel nog wel. In een bedrijvencompetitie van Philips. Allemaal Willie Wortels tegen elkaar. Heerlijk laag niveau.’’
Als Denvis zijn overgebleven haar nog maar eens in het vet heeft gezet, komt de voorbereiding tot een podiumclimax. De zaal telt inmiddels zestig belangstellenden, die als dresscode een zwart shirt mét hanenkam aanhouden. Maar hoe hard The Spades en Van der Doelen ook zwoegen, de stemming komt er niet in. ‘Het is donderdagavond. Jullie hebben er voor betaald. Dus doe gek,’ spoort Denvis zijn gehoor aan. Het maakt weinig uit. Na een uurtje vol donkere gitaarmuren en snoeiharde drums gaat de tweede fles whiskey uit onbegrip aan de mond.
,,Zelden zo’n tamme zaal gezien,’’ analyseert Van der Doelen, die het rondje sterke drank overslaat. ,,Toch blijft het super om te spelen. Niets mooiers dan vol gas geven en rammen op het podium. Thuis zet ik deze muziek niet snel op en met m’n eigen bandje speel ik juist rustige, meer akoestische muziek, maar het contrast is heerlijk.’’
De teneergeslagen stemming in de kleedkamer slaat snel om. De biervoorraad wordt ververst, de whiskey is op en Dikke Dennis blijft opvallend energiek. Van der Doelen geniet van de chaos – het hok oogt alsof er een orkaan overtrok – en herinnert zich zijn laatste jaar bij FC Twente. ,,Toen ontstond er discussie of spelers na de wedstrijd mochten stappen. Wat een onzinpraat. Ik wilde na afloop gewoon de kroeg in. Even ontladen. Voor een nachtelijke ontsnapping – ja soms letterlijk langs de regenpijp – tijdens een trainingskamp was ik ook altijd wel in. Moet kunnen, hoor. Als je de volgende dag maar weer vooraan loopt bij de conditietraining.’’
Daarom drinkt Van der Doelen – die zich financieel onafhankelijk voetbalde – straks in de bus rustig nog een biertje. ,,Bij thuiskomst geef ik de kleine een flesje, kruip in bed en denk: hoera, morgen mogen we weer.’’
Bron: Algemeen Dagblad