Engeland, de bakermat van het voetbal. Volgens het immer betrouwbare Wikipedia is in de noordelijke staalindustrie-stad Sheffield de eerste en oudste volksclub ter wereld te vinden: Sheffield Football Club, opgericht in 1857. Inmiddels is deze oude dame al lang en breed overschaduwd door twee voor ons Nederlanders meer bekende stadsgenoten: Sheffield Wednesday (de Owls) en Sheffield United (de Blades). Helaas is ook bij deze beide clubs het beste er even vanaf en bivakkeren zij momenteel allebei in de Championship (Engelse eerste divisie).
Het afgelopen weekend mocht het, evenals NEC, in zwaar weer verkerende Sheffield Wednesday in het eigen Hillsborough stadion aantreden tegen hoogvlieger West Bromwich Albion (West Brom, The Baggies). WBA staat op een verdienstelijke 2e plek in de Championship achter Newcastle, na een kort verblijf op het hoogste niveau in het seizoen 2008-2009. En onder de bezielende leiding van voormalig voetbalgrootheid Roberto Di Matteo lijkt de ploeg prima op koers om de stap terug naar boven te maken. Geen gemakkelijke opgave dus voor de blauw-wit gestreepte Owls.
‘Waarom in hemelsnaam besteedt een NEC fansite aandacht aan een Engelse eerste divisie wedstrijd?’, hoor ik menig lezer inmiddels denken. Welnu, niet alleen kijken wij graag zo nu en dan even in de keuken van andere clubs om te zien hoe het voetbal daar beleefd wordt, maar bovendien speelt oud-NEC’er Jonas Olsson sinds het vorige seizoen zijn thuiswedstrijden onder de rook van Birmingham. De lange Zweed, die als rots in de verdediging NEC mede Europa in loodste in 2008, tekende onlangs nog een sterk verbeterd contract bij West Brom tot medio 2013. Reden genoeg voor de Trouwe Honden (nou ja, een ervan tenminste, ons budget voor zakenreisjes is beperkt) om eens een middagje sfeer te happen in het roemruchte Hillsborough stadion.
Noordwest onoverdekt zitten voor, ja je leest het goed, 5 pond (€5,48, de Engelse pond staat er triest voor). De eerlijkheid gebied te zeggen dat een kaartje voor deze onoverdekte zitplaatsen naast het uitvak normaliter 15-20 eurootjes kosten, maar wij zouden de Trouwe Honden niet zijn als we geen fantastische connecties hadden.
Ter vergelijking, voor een wedstrijd van bijvoorbeeld Liverpool tel je al snel minimaal 60 pond neer. Als er uberhaupt al kaarten te verkrijgen zijn, want de wachtlijsten voor de grotere clubs lopen soms op tot 3 jaar voor bepaalde vakken.
Topvoetbal in Engeland is voor de Jan Met De Pet allang niet meer weggelegd, je bent als clubsupporter stiekem eigenlijk beter af in de lagere leagues.
Vanaf het centraal station met de tram naar het stadion, hoe makkelijk wil je het hebben. Niet uitstappen bij halte Hillsborough zoals je wellicht zou denken, want dan sta je dus middenin de wijk Hillsborough en de bijbehorende winkelstraat (zoals uw razende reporter aan den lijve ondervond). De echte diehards onder jullie wisten dit natuurlijk al: Leppings Lane is the place to be.
Saillant detail: ook enkele Baggies die gekozen hebben voor eigen vervoer boven de niet-verplichte (!) buscombi, zaten op hun gemak in dezelfde tram. Verplichte combi’s doet men in Engeland nauwelijks aan. Watching football is not a crime!
Voor de wedstrijd even bier happen in het Owls’ equivalent van Goffertzicht…
…waar het allejezus druk blijkt te zijn, je kunt letterlijk op de hoofden lopen.
De hoofdingang van het Hillsborough stadion, met het Sheffield Wednesday logo.
Ruik de geschiedenis!
De meneer in het hokje scant je kaartje en je bent door de ’turnstiles’. Niks geen wachtrij voor deze wedstrijd, en dat met een Championship topper op bezoek. Een snelle blik in de handtas van een dame voor me om te zien of er geen lawinepijlen in verstopt zaten was eigenlijk de enige controle die de stewards uitvoerden. Zo kan het dus ook nog.
Wel werd ik even vriendelijk aangeschoten door een van de stewards toen ik de turnstiles fotografeerde. Of ik wist dat het vanwege copyright regels verboden was om tijdens de wedstrijd foto’s te maken. Copyright? Jazeker, het is immers het ‘Coca Cola’ Championship! En de frisdrankgigant heeft blijkbaar het alleenrecht op wedstrijdfoto’s.
Je houdt het toch niet voor mogelijk, dat een stel vadzige Amerikanen die bij het woord ‘football’ meteen denken aan een zwaar verwijfde variant van rugby (padding, helmpje, tien scheidsrechters om het spel meteen stil te leggen als er iemand een auwtje heeft), het voor ons Trouwe Honden onmogelijk maken om actiefoto’s van onze Zweedse held te nemen!
Gelukkig zijn wij niet voor een gat te vangen, en is daar nog altijd de weinig opvallende telefooncamera, om vanachter de rug van een andere bezoeker ongemerkt wat kiekjes te schieten terwijl je doet alsof je SMS’t. Jammer alleen dat de kwaliteit van de Sony Ericsson (AF 4.8mm 1:2.8 2.0 megapixels) zo onmeunig bagger is voor veraf…
De witblauwe pixels zijn de spelers van Sheffield Wednesday, de roodwitte pixels die van West Brom. Jonas is rugnummer 3, de acht pixels met de haarband (…) centraal in de defensie van West Brom. De meest dichtstbijzijnde WBA speler vooraan op het rechterplaatje, ja, dat is hem echt!
Er loopt bij West Brom achterin trouwens ook een Nederlander rond, voormalig Heerenveen speler Gianni Zuiverloon (roodwit-met-zwarte pixels op rechtsback). Sheffield Wednesday heeft eveneens een Nederlander in de gelederen, maar die kwam gelukkig niet in actie. Gelukkig, want we hebben het dan over voormalige vistasser Etienne Esajas.
Wat de wedstrijdimpressie zelf betreft, het was vooral erg koud. En de beenruimte leek op maat gemaakt voor de sidekick van Dr. Evil uit de Austin Powers films, MiniMe. Het krachtsverschil tussen de twee ploegen werd al snel duidelijk en voor de eerste helft verstreken was stonden de Owls al troosteloos met 3-0 achter. De massaal meegereisde WBA fans waren dan ook in een opperbeste stemming, terwijl je de Wednesday fans eigenlijk nauwelijks hoorde (goh, zijn we blijkbaar toch niet de enigen die niet warm lopen voor een slappe vertoning van de eigen ploeg). Vooral het regelmatig uit het uitvak opklinkende “Christmas shopping, you should have gone Christmas shopping!” deed de Sheffield fans nog wat dieper in hun winterjassen wegduiken. Sommigen verlieten zelfs al voor de eerste helft ten einde was het stadion!
Olsson had het achterin erg rustig, en hoefde slechts sporadisch doch bekwaam een voorzet onschadelijk te maken. Het befaamde Engelse kick-and-rush voetbal lijkt ook op dit niveau iets van de verleden tijd, en WBA liet bij vlagen fraai positiespel zien. Maar er was aan beide zijden ook veel onnodig balverlies en slordige passing. Beide ploegen zouden naar ik vermoed niet misstaan in de Eredivisie, al had ik het tempo wel wat hoger verwacht. Al met al redelijk vergelijkbaar met een middagje Goffert-voetbal.
In de rust toch maar even een gesprekje aangeknoopt met onze vriendelijke reflecterende stewards over hoe het nou precies zat met die camera’s.
Het werd al snel duidelijk dat het hen eigenlijk geen zier kon schelen. “My son is sitting over there on the Kop taking pictures all the time. Just make sure you take the flash off.”
Ach, beter laat dan nooit.
Dus haalden we alsnog de camera tevoorschijn en namen we de gelegenheid om Hillsborough, dat plaats kan bieden aan bijna 40.000 toeschouwers, van binnenaf eens vast te leggen:
Hierboven de hoofdtribune met de karakteristieke klok. Links en rechts veel lege plekken in het slechts halfgevulde stadion, zelfs tegen een league topper als WBA. Het lot van een stadion dat eigenlijk te groot is voor een club die niet op topniveau speelt. Een wijze les voor onze eigen Goffert.
De Hillsborough Kop op de achtergrond, waar de meest fanatieke Owls supporters zitten. Er zit daar al sinds jaar en dag ook een heuse dweilband, compleet met drum en trompet. Tegen WBA was het vooral dweilen met de kraan open. Je moet ervan houden, zullen we maar zeggen.
De hele westkant van het stadion is uitvak! En de Baggies waren goed vertegenwoordigd, zeker een paar duizend man (er kunnen er zo’n 8.000 in het uitvak, en het zat duidelijk goed vol). Voor de historisch geïnteresseerden onder jullie, dit was dus de tribune waar in 1989 vlak na aanvang van de FA cup halve finale tussen Liverpool en Nottingham Forest het drama plaatsvond, waarbij maar liefst 96 Liverpool fans door verdrukking om het leven kwamen. Nu gelukkig allemaal stoeltjes dus.
De kleintjes mogen in de rust een partijtje spelen. Geen Bikkels op het veld in Sheffield. Hier doen ze het met Barney Owl en Ozzie Owl (de verklede pixels rechtsonder. Nee, die rechtse is echt geen kikker. En ja, volgende keer nemen wij een betere camera mee, zucht). Mwoah, doe mij dan toch maar een Romeinse gladiator.
Na een smakelijk worstenbroodje, gekocht met echt geld in plaats van munten (de eigengemaakte meat pies waren helaas op en de koffie was alleen te verkrijgen met melk, ewww!), brak de tweede helft aan. De telefooncamera kon dus gelukkig de broekzak in en de echte camera werd kordaat van flits ontdaan. Tijd voor echte plaatjes!
Helaas was de schemer nu ingevallen, en de stadionverlichting aan de overzijde van het veld hielp ook niet bepaald mee. Mijn camera besloot dat er, ondanks een zee van kunstlicht op het veld, zonder flits een langere sluitertijd nodig was.
Hierdoor veranderden de spelers spontaan in artistieke lichtstrepen, mooi voor Museum Kam maar redelijk prut voor een wedstrijdverslag.
Dus ging de flits er toch maar weer op.
Zoals gezegd, het was koud op de tribune. Mijn Engelse collega’s hadden zich er duidelijk goed tegen ingepakt. De watjes.
Met flits kregen we weliswaar iets betere plaatjes, maar jammer genoeg bevond Olsson zich nu helemaal aan de andere kant van het veld. Ziet u hem? Ik niet. (Hint voor diegenen die naarstig aan het zoeken zijn, hij staat links buiten beeld)
Sheffield Wednesday drong gedurende de tweede helft nog wel enkele malen aan, maar echt gevaarlijk werden ze niet. Even was er nog een hachelijk moment voor de verder solide spelende Olsson, toen hij Wednesday aanvaller Tudgay in het strafschopgebied onderuit schoffelde en de scheidsrechter resoluut naar de penaltystip wees. Tot woede en teleurstelling van de Sheffield fans, en tot opluchting van Jonas, stond de grensrechter op dat moment echter al met de vlag omhoog voor buitenspel. Vijf minuten voor tijd bracht WBA de score ook nog op 0-4. Een nare middag voor de Owls. Maar wel een prima foto-op voor ons, want Olsson (nummer 3 dus, voor de oplettende lezer) kwam uiteraard nog wel even de meegereisde fans bedanken! Ehm, Jonas? Hallo?
Na de wedstrijd vertrok men en masse naar de bussen, de tram, of de kroeg.
Ook deze Trouwe Hond besloot om er een einde aan te breien. De deuren van Hillsborough gingen achter ons dicht. Typisch zo’n moment dat je denkt: jammer dat ik nu geen DTH sticker bij me heb. Een gemiste kans.
Uiteraard sluiten wij niet graag in mineur af, maar omdat het toch zo’n grote impact gehad heeft op de voetbalwereld en omdat het altijd onlosmakelijk verbonden zal zijn met deze prachtige voetbalgrond:
