‘Leugentje om bestwil had Mario Been goed geholpen’
Mario Been maakte op 28 januari van dit jaar bekend dat hij NEC zou gaan verlaten. Hij wordt met ingang van het nieuwe seizoen trainer van Feyenoord. Op dat moment was Been de droomtrainer van de Rotterdammers. Leo Beenhakker werd aangenomen als adviseur van de club en ontfermde zich meteen over de perfecte kandidaat: ‘Sinds mijn periode als jeugdtrainer in 1976 zit ook die kleine in mijn bloed. Hij is een van de meest talentvolle coaches van de laatste tijd. Ik voel me verantwoordelijk en verplicht hem bij Feyenoord op weg te helpen. Mario staat nog aan het begin van zijn loopbaan, ik zit na 43 jaar in de laatste fase. Hij is uitstekend in het trainen en coachen van spelers en kan daarnaast ook heel goed met mensen omgaan. Dat moet hij dus vooral blijven doen en alle andere zaken aan anderen overlaten.’
Het is inmiddels twee maanden later en Feyenoords droomkandidaat heeft het moeilijk. De man die NEC optimaal liet presteren, is erachter gekomen dat niet alles vanzelf gaat in het voetbal. Zeker niet nadat je hebt bekendgemaakt dat je vertrekt. Sinds iedereen weet dat Beens nieuwe werkgever Feyenoord heet, heeft NEC in twaalf duels nog maar twee keer gewonnen, en zes keer verloren! De doelcijfers: 7-16. Natuurlijk zijn in die reeks ook de twee UEFA Cup-nederlagen tegen Hamburger SV verwerkt. Dat lijkt de boel te vertekenen, maar NEC won eerder dit seizoen wél gewoon van Spartak Moskou en Udinese. Verder waren er de conflicten en aanvaringen. Met Rachid Bouaouzan, Jhon van Beukering, Arek Radomski en Moestafa El Kabir.
Het vertelde vooral dat Mario Been steeds meer als politieagent moet gaan fungeren. Is dat normaal? Is het logisch dat een spelersgroep zich anders gaat gedragen op het moment dat bekend wordt dat de coach de club gaat verlaten? Het is onvermijdelijk. Natuurlijk is het een zwaktebod van de spelers wanneer zij niet in staat zijn als goede profs om te gaan met de situatie. Het bevestigt eens te meer het beeld dat profvoetballers zich kunnen gedragen als grote kinderen. Zodra het dwingende oog van de meester ontbreekt, lopen de spelers nu eenmaal wat minder hard.
Profvoetbal is topsport en in topsport gaat het meestal om de tien procent extra die het verschil bepaalt tussen winnen en verliezen. De scheidslijn tussen winnen en verliezen is nu eenmaal zeer klein. In die wereld kan het aanstaande vertrek van een trainer wel degelijk van invloed zijn. Been is niet de eerste trainer die het overkomt. Hij zal zelfs harder werken dan hiervóór om enig commentaar te voorkomen, maar het is onvermijdelijk dat zijn spelers met andere ogen naar hem kijken. NEC is een ploeg waar veel voetballers bezig zijn aan een nieuwe kans. Rachid Bouaouzan, Moestafa El Kabir, eerder ook Collins John; NEC was een toevluchtsoord voor spelers die door anderen al waren opgegeven. Mario Been was de peetvader die al die talenten een laatste kans bood. De trainer komt er nu achter dat het steeds moeilijker is die spelers te overtuigen en dezelfde kant op te duwen. Dat heeft niets te maken met zijn kwaliteiten, maar alles met de situatie. Been is nu eenmaal de coach met wie ze binnenkort niets meer te maken hebben. Zoiets werkt bewust of onbewust toch door.
Die situatie was uiteindelijk slechts te vermijden geweest door Been en NEC door op 28 januari helemaal niets bekend te maken, maar door dat moment nog enkele maanden uit te stellen. In het voetbal kan een leugentje om bestwil soms namelijk uitstekend werken.
Taco van den Velde
Bron: Voetbal International