Hij had zo hard op het gras van de HSH Nordbank Arena geslagen, dat de putjes in zijn handpalm zaten. "Twee keer een bal op de binnenkant van de paal. Ik werd helemaal gek. Gewoon kloten", treurde Moestafa El Kabir na een fantastische voetbalavond in Hamburg.
Want dat was het. Ondanks een 1-0 nederlaag tegen Hamburger SV. Ondanks de uitschakeling in de UEFA Cup. Omdat NEC vooral de tweede helft goed gevoetbald had en 4500 Nijmeegse supporters samen met 27.000 voetbalfans van HSV voor een heerlijke sfeer hadden gezorgd.
"Toen ze die hele tijd tegen elkaar opzongen. Geweldig. Natuurlijk hoor je dat als je op het veld staat. Ik heb van beide supporterskampen genoten. Maar die van ons verdienen een groot compliment. Negentig minuten lang zongen ze ons toe. Bleven ze achter de ploeg staan. Dat heb ik nog nooit meegemaakt."
En juist hij had hun avond helemaal onvergetelijk kunnen maken door minimaal een keer te scoren. "Drie kansen, nul doelpunten. Mijn rendement is veel te laag", bleef de pas 20-jarige aanvaller kritisch op zijn eigen prestaties. "En dan mag de tegenstander HSV heten. Hebben ze een begroting van 140 miljoen. Toch moet er minimaal eentje in."
Vooral die eerste kans, was een echte. Man uitspelen, naar binnen draaien, vrij uitzicht krijgen op de Duitse goalie Frank Drost en uithalen. Het gebeurde al na een minuutje of twee. Maar El Kabir schoot ver naast. " Zo’n bal moet in elk geval op doel", knikte de NEC’er. "Net zo goed als de trainer van ons eist dat we van de tien ballen er acht naar de goede kleur schieten. Drie kansen nul doelpunten. Dat is gewoon niet goed. Klaar."
Tevreden was hij wel over de tweede helft. Omdat de ploeg was gaan voetballen. "Dat deden we voor rust te weinig. Die tien minuten na de 1-0 voor HSV. Toen zag je echt even dat de koploper van de Bundesliga een maatje te groot was voor ons. Hanteerden we te snel en te veel de lange bal. Maar na rust hebben we dat recht gezet."
Met, laten we dat niet vergeten, een piepjonge voorhoede. Gemiddelde leeftijd: 20 jaar. El Kabir: "De trainer zegt altijd dat leeftijd er niet toe doet. Wie goed is, speelt. Dus kregen wij vanavond de kans."
En El Kabir had ‘m gegrepen. Met twee handen. Telkens zocht hij zijn directe tegenstander Collin Benjamin op. Als hij de bal verloor, volgde een verbeten jacht op de donkere reus, die zo genoeg kreeg van zijn plaaggeest dat hij de toegestoken hand van El Kabir opzichtig weigerde na een betrekkelijk onschuldige botsing. "Ach, dat is zijn probleem", grijnsde de flankspeler en keek onbewust naar zijn handpalm. In de putjes zaten nog stukjes gras.
Bron: De Gelderlander