Vlijmenaar is morgen even terug bij zijn vorige werkgever PSV.
„Nee”, antwoordt Michel de Gruyter lachend op de vraag of hij afstamt van het roemruchte Brabantse kruideniersgeslacht. „Mijn ouders hebben een kapperszaak.” Doordat pa en ma hun handen vol hadden aan het knippen, wassen en watergolfen van hun clientèle in Den Bosch, waren de kleine Michel en zijn zusje als kind veelal op zichzelf aangewezen. Daar word je vroeg zelfstandig van; nadat hij de mavo had afgerond, vertrok hij op zijn zeventiende in z’n uppie voor een jaar naar Amerika. „Ik wist eigenlijk niet goed wat ik wilde. Omdat ik helemaal sportgek ben, heb ik me aangemeld op een highschool in Kansas. Op Amerikaanse scholen wordt heel veel aan sport gedaan. Ik heb daar zelfs nog american football gespeeld, kun je je dat voorstellen?”, grinnikt hij wijzend op zijn tengere postuur.
Terug in Nederland behaalde De Gruyter zijn havo-diploma en ging vervolgens fysiotherapie studeren in Eindhoven. „Het liefst wilde ik met voetballers gaan werken. Die zijn altijd gemotiveerd om zo snel mogelijk weer fit te worden. Je werkt actief samen met een speler om hem na zijn revalidatie sneller en sterker terug te laten komen dan voor zijn blessure. Dat is het mooiste wat er is in mijn vak.”
In 1999 werd De Gruyter gevraagd om de B2 van zijn favoriete club PSV te gaan begeleiden. „Bij ons in Vlijmen is 80 procent van de mensen supporter van PSV. De rest is aanhanger van RKC of Den Bosch, maar die hebben over het algemeen een stuk minder aanleiding om te juichen.” Bij de club uit Eindhoven groeide hij snel door. Zijn parttime baan werd na twee jaar omgezet in een voltijds dienstverband. Via diverse jeugdelftallen eindigde hij als fysiotherapeut van Jong PSV en – af en toe – van de hoofdmacht. „Bij de beloften kreeg ik te maken met Anton Janssen. Een fijne kerel, heel rustig, geduldig met jonge spelers. Iemand die veel belang hecht aan een goede organisatie. Vorig jaar wonnen we met Jong PSV de beker. We versloegen NEC in de finale. Daar had ik op dat moment wel een dubbel gevoel over, want ik wist al dat ik in Nijmegen aan de slag zou gaan.”
De Gruyter nam bij NEC de plaats in van Cees van der Linden, die bezig was de omgekeerde weg te bewandelen. „We zouden bij PSV met z’n drieën gaan rouleren bij de eerste selectie en bij de beloften. Dat leek mij geen goed idee. Als je een team begeleidt, moet je je voor 100 procent op zo’n groep kunnen focussen. Half-half, dat werkt volgens mij niet.” „Bij NEC kan ik me wel helemaal richten op het eerste elftal. Bovendien spreekt de visie van deze club mij aan. Iedereen, de trainers maar ook de clubleiding en de medische staf, werkt toe naar hetzelfde doel; het beter maken van de spelers. Hier beseft men ook dat het fysieke aspect steeds belangrijker wordt. Clubarts Sjoed-Jan de Vries en de fysio’s Han Tijshen, Bart-Jan Lourens ikzelf zijn nauw betrokken bij de trainingsopbouw.”
„Een pluspunt bij NEC is ook de organisatiestructuur. Bij PSV zat je altijd met een tweedeling, doordat trainingscomplex en stadion kilometers uit elkaar lagen. Hier is alles op één locatie geconcentreerd en sta je voortdurend met alle geledingen van de club in contact. Daardoor zijn de communicatielijnen korter en is overleg veel eenvoudiger.”
Toch zijn er dit seizoen ook dingen misgegaan. Een handvol spelers werd zelfs naar het beloftenteam verbannen omdat zij niet in de pas liepen. De Gruyter: „ Ach, dat gebeurt bij andere clubs ook. Het verschil is dat Mario Been heel open is en duidelijk aangeeft wat de regels zijn. De meeste spelers pakken dat goed op. Jongens als Ramon Zomer en Bas Sibum hoef je echt niets te vertellen, die trainen extra voor zichzelf, zijn dag in dag uit aan het werk om beter te worden. Anderen hebben meer begeleiding nodig. Jhon van Beukering heeft het goed opgepikt. Het zal hem echt niet meer overkomen dat hij te zwaar is.”
„ Als begeleiders kunnen wij spelers helpen, maar uiteindelijk zullen ze het zelf moeten doen. Iemand als Collins John had daar moeite mee. Heel jammer.” Michel de Gruyter verheugt zich op de confrontatie tussen zijn vorige en huidige werkgever, morgenmiddag in Eindhoven. „Het is voor mij net iets meer dan een gewone wedstrijd. PSV is een hele mooie club en ze hebben een fantastisch stadion. Maar ik voel me intussen met hart en ziel NEC’er. Dat gevoel sluipt er snel in als je 24 uur per dag met een club bezig bent. Ik hoop daarom maar één ding: dat wij de puntjes mee naar huis nemen.”
Bron: De Gelderlander