Wie de zeventiende plaats van NEC wil verklaren, verwijst naar de langdurig geblesseerden Mark Otten, Lasse Schöne en Bas Sibum. De laatste is bijna terug.
Nog steeds bestaat er geen naam voor de blessure van Bas Sibum. Er zat vocht in de heup. En dat veroorzaakte weer een blokkerend gevoel. Ook in de liesstreek. De klachten staken na de winterstop de kop op, maar desondanks speelde de middenvelder het vorige seizoen 31 van de 34 competitiewedstrijden.
„Dat risico hebben we met z’n allen genomen”, weigert de 26-jarige voetballer ook maar iemand iets kwalijk te nemen. „Niemand wist wat het was. Niemand kon vertellen of het erger zou worden. Of de pijn zou afnemen. En met de ploeg liep het niet op rolletjes. Mario Been wilde graag dat ik speelde. De beslissing was aan mij. Wat doe je dan. Spelen natuurlijk!”
Even leek het er op dat Sibum de juiste beslissing had genomen. De pijn werd met de week minder en zelf begon hij steeds beter te voetballen. Maar aan het eind van de rit kreeg hij kort achter elkaar twee klappen in het gezicht. „Eerst misten we de play-offs. En daarna bleek uit een mri-scan dat het helemaal niet goed zat met die heup. Ik ging er positief in maar kreeg te horen dat het een langdurige kwestie zou worden.”
Sibum kreeg één opdracht: rust houden. „Rust was ook écht rust, hè. Als ik bij het tweede stond te kijken, leunde ik op mijn rechterbeen. Elke dag het krachthonk in, maar alleen je bovenlichaam trainen. Ik mocht wel fietsen. Twee keer twintig minuten op de hometrainer. Pakte ik er veertig achter elkaar om toch een beetje uitgeput te raken. Er was ook geen plan van opbouw. Als je iets breekt, ga je het gips in. Zes weken. En dan weet je, straks gaan we dit doen. Dan dat. Over zoveel weken veldtraining. Bal erbij. Maar dat was nu allemaal niet aan de orde.” Vakantie werd dit keer echt vakantie. „Normaal ben ik altijd bezig. Altijd onderweg. Nu nam ik zelfs geen balletje mee het water in. Ik ben gek van golfen. Maar de holes deed ik in zo’n karretje. Ik kan heel strikt zijn in die dingen.”
In de speurtocht naar een oplossing voor zijn probleem, klopte Sibum aan bij het Wellington Hospital in Londen. „Een tip van Willem Korsten. Die was daar in zijn tijd bij Tottenham Hotspur behandeld door een van de beste doktoren op het gebied van heupklachten. Joh, ik ben overal geweest. Bij een osteopaat. Samen met Mark Otten bij Henk de Gier, die beroemde magnetiseur. Daar kijk je van op, hè. Dat zelfs boer Bas overstag ging.”
De Drent pakte in zijn voetballoze periode ook een studie op. „Nog zeven, acht lessen en ik ben ‘allround fitness instructor’”, zegt Sibum, die in zijn tijd bij FC Emmen Oefenmeester 3 en 2 haalde en een scheidsrechterscursus afrondde. „Oefenmeester 1 zit in de planning. Had ik willen halen in mijn tijd bij FC Twente, maar daar gaf de club toen geen toestemming voor. Ik wil meer doen met die trainersdiploma’s. Daarom ook dat fitness-diploma. Ik wil weten waarom het goed is om twee dagen dat krachthonk in te gaan. Welke spiergroepen moet je trainen om een bepaald resultaat te krijgen. Hoe lopen die spieren. Maar ik moet zeggen dat het behoorlijk pittig is. Zwaarder volgens mij dan een Cios-opleiding.”
Maar nog zwaarder vond hij de afgelopen periode, waarin hij geen rol had in de selectie van NEC. „Ik heb me machteloos gevoeld. Vooral omdat het slecht gaat met de ploeg. Je praat met de jongens. Met de trainer. Voor een wedstrijd. Erna. Maar je staat er in niet middenin. Ik kan me nu voorstellen dat spelers die lang geblesseerd zijn het gevoel hebben dat ze geen onderdeel meer zijn van de selectie.” Maar dat gaat veranderen! Begin deze maand keerde Sibum terug op het trainingsveld. „Man, dat had ik zó gemist. Eindelijk weer naar buiten.
Volgende week beginnen we met de baltraining. En de week erop sluit ik weer aan bij de groep. Eindelijk. Dit heeft lang genoeg geduurd. Maar ik ga niet roepen dat ik voor de winterstop al weer wedstrijden gespeeld heb.” Hij schudt het hoofd. Zes maanden buitenspel. „En wat er allemaal gebeurd is. Man, wat is het hectisch geweest. Een trainer die plotseling vertrekt. Een nieuwe trainer. De resultaten vallen tegen. Maar als ik dan aan Ron de Groot denk. Jongens, er zijn belangrijkere dingen in het leven dan een zeventiende plaats of last hebben van je heup. Ja toch?”
Bron: De Gelderlander