Met de 1-0 nederlaag gisteravond kwam, niet geheel onverwacht, een einde aan het Europese avontuur van NEC. Het is uiteindelijk allemaal zo snel gegaan, dat je nu pas begint te beseffen hoe uniek de afgelopen twaalf maanden geweest zijn. Van degradatiekandaditaat tot derde ronde Uefa Cup. Een toer die niet beter afgesloten had kunnen worden dan met 4500 fans in Hamburg.
Hoewel het overgrote deel van de NEC supporters op de wedstrijddag aankwam was het de avond voor de wedstrijd al erg gezellig op, of eigenlijk bij de Reeperbahn. De straat zelf is veel te breed om echt gezellig te zijn en dus werd het vertier in de zijstraten opgezocht. Uitvalsbasis was uiteindelijk een kroeg op de hoek van de warmste straat van Hamburg, recht tegenover een HSV sportbar, die overigens dicht was die avond. Veel bekende gezichten van mensen die soms al lang niet meer zo vaak meegaan maar deze ervaring niet wilden missen. Het werd dus een latertje, zodat het sightseeing de volgende ochtend wat minder soepel ging dan gewenst.
Tegen de Reeperbahn aangeplakt is het stadion van de lokale trots FC Sankt Pauli. De thuishaven van de cultclub werd dan ook door vele NEC fans met een bezoekje vereerd en dat was, ondanks het feit dat je het stadion niet in kon, geen verspilde moeite. De fanshop is uniek, niet zozeer door de stijlvolle vormgeving en het imposante aanbod, als wel door de uitstraling. De wedstrijdshirts, het uithangbord van een gemiddelde fanshop, hingen verstopt ergens in een hoekje, want de bestsellers bij Sankt Pauli zijn de sweaters, t-shirts, mutsen en wat al niet meer met het doodskop-logo van de club. Legendarisch is ook het grote informatiebord waarop het ‘cultuurerfgoed’ Sankt Pauli nader wordt uitgelegd en beschreven wordt dat alle beslissingen van de scheidsrechter ‘uit principe in twijfel worden getrokken, omdat de man gezien wordt als de verpersonificatie van de maatschappij die de fans van Sankt Pauli overreguleert met talloze nutteloze regels en wetten’. Prachtig.
Op naar de andere kant van de Reeperbahn, waar op een pleintje omsloten met een aantal restaurants en kroegen zich het grootste deel van de NEC aanhang had verzameld. Zeker met de harde wind en de buien af en toe een beduidend betere verzamelplek dan de open Spielbudenplatz die er wat treurig bij lag zo midden op de Reeperbahn. Op het pleintje hadden de kroegen moeite de bevoorrading van de flessen bier op peil te houden, terwijl de zwervers moeite hadden alle lege Pfand-flessen mee te nemen voor een kleine bijverdienste. Kortom, het was gezellig. Heel erg lang mocht het allemaal niet duren helaas, want het vroege aanvangstijdstip (kwart over zes) zorgde ervoor dat we redelijk op tijd de geneugten van de Reeperbahn vaarwel moesten zeggen voor de tocht naar het stadion.
De Nordbank Arena is, hoe kan het ook anders, een totaal andere wereld dan die van St Pauli en de Reeperbahn. Het stadion ligt er geweldig bij, bezien vanaf de A7 die dwars door de stad loopt en is van alle gemakken voorzien. De rijen voor de toegangspoorten die toegang tot het uitvak gaven leken te overzien, dus sloot eenieder goedgemutst aan ondanks de druilerige omstandigheden. De vrolijkheid werd echter danig op de proef gesteld door de Duitse gründlichkeit, die ervoor zorgde dat het fouilleren een eeuwigheid duurde. Niets werd aan het toeval overgelaten, van pet tot aan de schoenen werd alles uitgeplozen. Eenmaal binnen, de meesten uiteindelijk toch nog vrij nat, kwam de gezelligheid alweer snel terug, want voetbal in Duitsland is zoals voetbal hoort te zijn. Goede catering tegen redelijke prijzen, vriendelijke bediening zonder tralies en gewoon een biertje als je daar zin in hebt. Het blijft een raadsel waarom het daar wel kan en hier niet.
De opkomst van de spelers werd wat verpest doordat een rockband op een hoogtewerker het clublied nog aan het spelen was, maar na de aftrap schoten onze jongens onder luide aanmoedigingen uit de startblokken. De rollen werden echter al snel omgedraaid en zoals bijna traditioneel in Europese uitwedstrijden lag de bal al in het net voordat we goed en wel begonnen waren. Een uitglijder van Potje was ditmaal de inleiding, die door Olic ijskoud afgestraft werd. Binnen het kwartier volgde nog twee dotten van kansen für den HSV en de stemming werd allengs minder. Dit zou wel eens een afgang kunnen gaan worden. De achterhoede zag er shaky uit, het middenveld had moeite met de snelle omschakelingen (alleen Worm hield zich zeer goed staande) en voorin liepen onze jeugdige aanvallers er verloren bij. Positieve uitzondering op de malaise van El Kabir, die een uitstekende wedstrijd speelde en in zijn eentje de HSV defensie in problemen bracht. Zijn eerste poging vloog nog teleurstellend naast, maar vlak voor rust was doelman Frank Rost volstrekt kansloos op de pegel die uiteindelijk op de paal uiteen spatte. HSv vond het gelukkig allemaal wel best zodat met een kleine achterstand de rust werd gehaald.
De tweede helft begon met een tweetal wissels aan NEC kant. Mario Been gaf met het inbrengen van de van blessures terugkomende Fernandez en Otten aan de hoop op de volgende ronde definitief op gegeven te hebben en de wedstrijd zuiver nog te beschouwen als een voorbereiding op de competitie en bekerwedstrijden die komen gaan. Deze gedachte leek ook bevrijdend te werken op de bomvolle uitvakken. De spanning was er af, een afgang leek het niet te worden, want we balden inmiddels aardig mee en dus werd het sein ‘feest’ gegeven. De aanmoedigingen rolden van de tribunes af en werden slechts hinderlijk onderbroken doordat twee HSV tegen elkaar begonnen in te zingen. Het uitvak haakte moeiteloos in en nam al snel de rol van één van de vakken over. Wat ontstond was een echt kippenvel moment. Of beter gezegd, kippenvel minuten, want het heen en weer zingen tussen de Nordkurve van HSV en het uitvak ging minutenlang door, waarbij de ene partij steeds keurig wachtte tot de ander uitgezongen was om vervolgens te proberen het nog net iets harder over te doen. Fantastich om mee te maken.
Het uitvak was na deze ‘singing contest’ door het dolle heen. Het heen en weer zingen werd nog eens dunnetjes overgedaan met ‘the ring of fire’, ditmaal tussen de ringen van het uitvak. Ook dat klonk goed en smaakt naar meer. Zo moelijk moet het toch niet zijn dat heen en weer zingen in stand te houden en bij thuiswedstrijden tussen de Gofferttribune en de Hazenkamp te doen? De sfeer was zo goed, dat op een gegeven moment zelfs kort ‘van voor, naar achter’ werd uitgevoerd. Gelukkig realiseerden de meesten zich net op tijd dat het nu wel erg carnavalesk aan het worden was en keerden we snel terug naar het vaste reportoire. Ondertussen was er ook nog een wedstrijd aan de gang, al viel het niet heel erg op. Veel gebeurde er namelijk niet voor de doelen, pas in de laatste tien minuten zette NEC echt aan om alsnog een gelijkmaker te forceren. Het mocht niet baten, al was wederom El Kabir erg dichtbij met een bal op de paal. Een wapenfeit dat in de tegenaanval door HSV werd gepareerd met een schot op de lat. NEC verloor dus ook het tweede duel van HSV, maar echt pijn deed het niemand. Wat overheerst is de herinnering aan de fantastische sfeer in het uitvak van de Nordbank Arena en bovenal het geweldige Europese avontuur dat we mee hebben mogen maken. NEC bedankt!!
Pol