Zie hier het verschil het verschil tussen de aanstaande kampioen en (de grootste kandidaat voor) de nummer twee. Zowel AZ als Twente speelden in de Goffert niet de sterren van de hemel en NEC al helemaal niet van de mat, maar trachten er stiekem met de punten vandoor te gaan. In het geval van AZ lukte dat wel, Twente lukte het dus niet.
En dat mocht na de eerste helft een wonder heten. Het is bekend dat de tijd van de feestwedstrijden voorbij is, het is bekend dat we veel spelers zijn kwijt geraakt, het is zelfs bekend dat dit een ander team is dan vorig jaar. (Immers in vergelijking met de play off oorwassing tegen NAC in mei vorig jaar stonden er nog slechts 4 spelers uit dat team in het veld gisteren: Babos, Sibum, Davids en El Akchaoui). Maar zelfs met die kennis is het onverklaarbaar wat NEC gisteren in de eerste helft op de mat legde. Zo lethargisch hebben we het team van Been zelden gezien. Misschien was het de wetenschap dat we met Twente een echt topteam als tegenstander hadden. Misschien kwam het door het gevoel dat we met Saidi in de spits de oorlog nooit gingen winnen. Geen enkele pass kwam aan, geen duel werd gewonnen en in de buurt van het doel van de Tukkers kwamen we al helemaal niet. Heel frustrerend om te zien. Het enig dat ons op de been hield was de score want Twente verzuimde door te drukken en het duel al snel te beslissen. Waarbij het gemis van N’Kufo zich duidelijk liet gelden. Weten die Tukkers ook eens hoe het is zonder scorende spits te voetballen. Een gelukje, Arnautovic veranderde een schot van Perez van richting, zorgde voor de 0-1 ruststand. Peter Wisgerhof, de bekende rots in de branding achterin, alleen nu in een ander shirt (maar nog steeds onze Peter gelukkig), was geen moment in problemen geweest.
De rustact hielp gelukkig mee om de frustratie eens even lekker weg te fluiten. Weet niet wie die treurnis van een quiz verzonnen heeft, maar ik denk dat duidelijk gemaakt is hoe vaak we dat nog terug willen hebben. Niet meer doen dus. Het uiten van de opgekropte frustratie sloot naadloos aan bij het begin van de tweede helft, want NEC kwam als een andere ploeg uit de kleedkamer. Niet dat we de kansen nou aaneenregen, maar er werd gestreden, gevochten en ook redelijk gevoetbald. We keken weer naar een echte wedstrijd. Twente leek die wedstrijd alsnog te beslissen, maar de goal van Elia werd door de grensrechter onschadelijk gemaakt, buitenspel. Aan de andere kant stelde NEC daar dus (nog steeds) weinig tegen over, totdat twaalf minuten voor tijd – toen iedereen zich langzaam bij de aanstaande nederlaag begon neer te leggen – Goossens zijn topweek bekroonde door de bal loepzuiver en knalhard in de kruising te schieten. Een fantastische goal van de nieuwe aanwinst, die bewees dat we waarschijnlijk nog veel van hem gaan genieten. Een glimp van het nieuwe NEC mogelijk. De goal werd intens gevierd en de wedstrijd balanceerde een tijdje met de vraag welke van de twee ploegen nog voor de volle winst zou gaan. Die vraag werd uiteindelijk beantwoord door El Akchaoui, die Denneboom een hoek verkocht en mocht vertrekken. En dat terwijl het er op leek dat de linksback juist over dat soort gedrag heen gegroeid was. Gelukkig kwam het punt niet echt meer in gevaar en blijven we dus in de race voor een play off plaats. Al is op basis van vooral de eerste helft wel de vraag wat we daar te zoeken hebben.
Pol