Een maatje te groot. Dat was na de wedstrijd toch wel de meest gehoorde kwalificatie van HSV. Mannen van beton, met een loopvermogen waar je U tegen zegt. Een ballen konden ze ook nog. Zonder dat NEC nu overlopen werd, stelden de Duitse titelpretendenten vast orde op zaken in de bomvolle Goffert. Verbazen zal het niemand, maar jammer is het wel.
Feest
Het begon natuurlijk allemaal fantastisch. De hele stad vierde feest, de Duitse gasten werden netjes en ontspannen ontvangen en gedroegen zich daarnaar. Het rood-zwart en groen en wit-blauw liep gemoedelijk door elkaar, voor zover ik weet zonder wanklank. In het stadion was het niet anders. Aanvankelijk zong een ieder vrolijk zijn liedje en wapperde met banieren naar keuze. Leuk wel hoe die Duitse knapen gezellig op en neer kunnen deinen met zijn allen.
Randdebielen
Die spreekkoren werden van de kant van de NEC supporters gaandeweg de wedstrijd wel wat minder gezellig trouwens. Kunnen die achterlijke anti-homoliedjes eens een keer achterwege blijven? Verstaan ze niet eens trouwens, dat zijn Schwulen in het Duits. En, om het hoofdstuk wanklanken gelijk maar af te ronden, kunnen de hele en halve garen die menen te moeten gooien met munten, bierblikken, glazen, aanstekers en god weet wat voor een projectielen nog meer een keer publiekelijk ter verantwoording worden geroepen op welke wijze zij menen dat NEC daarbij geholpen is? Randdebielen. Ik maak nog een keer mee dat we Europees halen en er niet bij mogen zijn.
Voetbal
Gevoetbald werd er ook. HSV begon verreweg het best aan de wedstrijd en liet een half uurtje lang zien waarom zij nog volop meestrijden voor de Duitse titel. De Hamburgers kregen een handvol kansen, maar NEC mocht blijven hopen en kreeg gaandeweg toch ook wel de ruimte om te voetballen. Eigenlijk liep het gek genoeg beter dan de afgelopen weken in de competitie, maar dat is een bekend verschijnsel bij ons: alsof we ons optrekken aan het niveau van de tegenstander. Kort voor rust vielen de bekende mokerslagen. Twee tamelijk knullige goals en bovendien op het meest ongelukkig denkbare moment: vlak voor rust. Een klap die NEC niet meer te boven kwam.
Blijven proberen
Niet dat het team op het veld en Been langs de lijn het niet bleven proberen. De spelers bleven toch wel verzorgd voetballen, maar helaas werden Van Beukering, Schöne en Saïdi maar weinig bereikt. En als dat al lukte (met name Saïdi liet zich af en toe wel zien), dan was er geen doorkomen aan. De HSV-muur bleek van gewapend beton. Enigszins onthutst moesten we na afloop vaststellen dat we letterlijk niet één uitgespeelde kans hadden gehad, of het moet de afgekeurde goal wezen.
Ook Been deed wat hij gegeven de omstandigheden kon. Zijn keus aan aanvallers is niet groot, maar hij was niet te bang de jonkies een kans te geven. Waarom ook niet? Valt altijd te proberen en het is ongetwijfeld goed voor de kuddegeest als veel spelers aan het Europees avontuur mogen ruiken. Baten mocht het allemaal niet.
Hoe dan ook, de fantastische wedstrijden, de geweldige atmosfeer rond en tijdens de wedstrijden, de hausse aan positieve publiciteit voor ons club (behalve de aandacht voor Schele Daan dan), het smaakt naar meer. Alhoewel er weinig meer op het spel staat mogen de onzen volgende week met geheven hoofd de Europese arena verlaten. Of dat voor korte dan wel langere duur is, zullen de komende maanden uitwijzen. Ik geloof er nog wel in.
Joris
