13 september 2009: Vitesse-NEC, een historische wedstrijd. Is de ban da
n eindelijk gebroken? Hebben we eindelijk weer eens gehakt van ze gemaakt in eigen stadion? Nee, maar dit gelijkspel, in een ontzettend leeg theater, was ongeveer even zo lekker. Wij zijn de morele winnaar, en daar mogen we gezien het scoreverloop maar al te gelukkig mee zijn.
Want lange tijd zag het er niet naar uit dat we maar een punt mee zouden nemen. Niet dat onze jongens zo slecht waren, maar er waren aan de andere kant even zoveel goede kansen. En laat zij ze er dan wel inschieten. Al moeten we toch wel kritisch constateren dat het eerste doelpunt van de wedstrijd simpelweg werd weggegeven. Want was het al niet amateuristisch om door te voetballen terwijl Rens van Eijden met een van pijn vertrokken gezicht op de grond lag, besloot (andere verdediger) El-Akchaoui tot overmaat van ramp ook nog eens naar voren te rennen. De eigen defensie was wel op een heel labiele manier geslecht. Evenzo vrij liet de dagdromende Radomski Claudemir overigens in de 
tweede helft: 2-0.
Enfin, het zat onze jongens in de afronding niet mee totdat ‘Potje’ in het veld kwam en Zomer steeds vaker voorin te vinden was. In eerste instantie was het Zomer die een verre worp van Vleminckx tegen de touwen kopte. Diep in blessuretijd was het wederom een fenomenale inworp van Vleminckx die voor gevaar zorgde. Uit de daarop volgende hoekschop was het Radomski die een afgeslagen bal richting het doel trapte; een been zat in de baan van het schot en zorgde voor een explosie in het uitvak. En niet alleen wij konden ons geluk niet op, de spelers leken het ook te vieren als het behalen van Europees voetbal.
Speciaal wil ik hier de naam van Davids nog even noemen. Al jaren wordt voor o
ns, supporters bij deze wedstrijd duidelijk dat de mannen van de jongetjes worden onderscheiden. Davids zorgde er gister bij mij voor tot een volwassen kerel te zijn geworden. Want hoewel ik al jaren geniet van zijn enorme vechtlucht, voetbalde hij daar gister ook nog eens geweldig bij. Aan de andere kant van het water horen we geluiden als ‘Ja, maar de scheids..’. De Heer Wegereef constateerde prima dat Meneer(tje) Hofs maar al te graag naar de grond ging en Radomski raakte na een prima sliding ook de bal. Prima jongen, jij mag ons vaker fluiten!
Wie het laatst lacht, lacht het best.
Oe-a-Gentenaar