Toen zijn medespelers op het veld door de NEC-aanhang gehuldigd werden, beende Lorenzo Davids al naar de kleedkamer. De middenvelder was door zijn coach Wiljan Vloet negentig minuten lang op de bank gehouden. En dat was slikken.
„Toen we scoorden heb ik geklapt. Heb ik meegeleefd. Maar die huldiging. Sorry hoor. Dat kon ik even niet opbrengen”, zei een zwaar teleurgestelde Davids. Begrijpen deed hij het niet. „Zestig wedstrijden heb ik in de basis gestaan. Tijdens ons trainingskamp in Estepona heb ik niks gehoord. Maar zoiets voel je aankomen. Natuurlijk praat je erover met sommige spelers. Nee, ik noem geen namen. Maar ze steunden me. Zouden hun zegje doen als ik er naast kwam te staan. Maar ik heb niemand gehoord. Ach, zo gaat dat in het voetbal. Iedereen denkt toch aan zichzelf.”
Hij haalt nog maar eens zijn schouders op. Vier competitiewedstrijden was hij basisspeler onder de nieuwe trainer. „Toen heb ik nooit iets gehoord. Volgens mij heb ik ook niks verkeerd gedaan. Maar kennelijk verwacht de trainer meer van me dan ik nu breng. Ik zou alleen nog niet weten wat.” Maar zijn hoofd ligt nog niet in de schoot. „Ben je gek. Ik ben hartstikke strijdbaar”, belooft Davids.
Bron: De Gelderlander