Het was de aftrap van de tweede helft tussen NEC en Ajax. De wedstrijd was eigenlijk al gespeeld, want van een 0-3 achterstand tegen de meest scorende ploeg van dit seizoen komt een ploeg als de onze niet meer terug. NEC was in de rust op twee plaatsen gewijzigd, een wijziging met een haast symbolische lading.
Gábor Babos, de sluitpost en aanvoerder van NEC die het hele seizoen nog geen minuut gemist had, moest vanwege rugklachten in de tweede helft verstek laten gaan, een laatste metaforische afspiegeling van het seizoen 2009-2010 van NEC dat zich als een ouderwetse vrijdagavond klucht van de TROS vol tegenslagen en faalfratsen had voltrokken. Daar tegenover stond de terugkeer van Lasse Schöne van een zware blessure, als hoopvol glimpje richting betere tijden.
Want Schöne speelde een prima wedstrijd en met hem in de ploeg was er ineens weer voetbal en dreiging te bespeuren in de NEC-gelederen. Tegenover De Gelderlander beaamde Schöne: "Ik vond het heerlijk om terug te zijn. En je zag het zelf. We kunnen echt wel voetballen. Als het loopt, loopt het." De definitieve aansluiting bij de selectie was op zichzelf al een beloning voor de lange maanden van revalideren. "De eerste keer weer in die kleedkamer. Weer op mijn eigen plekkie tussen Rick ten Voorde en Mitchell Burgzorg. De bespreking van Wiljan Vloet. Had ik nog niet meegemaakt." En toen mocht hij ook nog invallen voor Jeffrey Sarpong, nadat het publiek in de eerste helft al minutenlang zijn naam gescandeerd had. "Het was mooi om te horen dat ze me niet vergeten zijn, maar ik vond het niet leuk voor de jongens die in het veld stonden."
En niet alleen Schöne keerde terug, ook Mark Otten mocht 20 minuten voor tijd weer zijn opwachting maken in het eerste. "Toen Mark Otten in het veld kwam. Heb ik toch even langer staan klappen dan de rest. Al die maanden die we samen gerevalideerd hebben. Mark is een vriend van me. Ik vond het heel speciaal. En hij heeft nog aardig wat kwaliteit, hè. Dat liet-ie gelijk zien."
De hoop op het WK met Denemarken heeft hij nog altijd niet opgegeven. "Deze week nog vol aan de bak bij de trainingen en dan hoor ik het wel. Mocht het niet lukken, ga ik gewoon met NEC naar Curaçao. Toernooitje spelen, lekker op het strand liggen en volgend seizoen weer aan de bak."
Waar Schöne en Otten hun rentree maakten, daar moest Babos dus noodgedwongen de laatste 45 minuten van dit seizoen aan zich voorbij laten gaan vanwege rugklachten. Vooraf had hij al wat last gehad, maar Han Tijshen had de boel weer op de rails gekregen. Bij een terugspeelbal van Burgzorg was het er echter weer in geschoten en besloot Babos in de rust dat hij niet verder kon. En dus mocht reserve doelman Rein Baart voor het eerst dit seizoen in competitieverband zijn opwachting maken. Een mooi afscheid voor de keeper die volgend seizoen vertrekt naar FC Edmonton in Canada, de nieuwe club van coach Dwight Lodeweges. Bovendien ook nog eens een uniek moment in zijn drie jaar bij NEC: "Tot zondag had ik tien minuten achter mijn naam staan. Twee jaar geleden. Laatste wedstrijd van de play-offs, uit tegen NAC. Kwam ik er vlak voor tijd in. Dat was zo afgesproken. Wonnen we met 1-0. Nou ben ik mijn ongeslagen record kwijt."
De ongekende fitheid en duurzaamheid van Babos betekende voor Baart een lange veroordeling tot de reservebank. Het deerde Baart echter niet. "Omdat ik hier een fantastische tijd heb gehad. Ik heb er zelfs een vriend aan overgehouden", doelt hij op Babos. "We werken zeer prettig samen. Voelen elkaar aan. Ook buiten het veld gaat dat goed. We zijn vrienden. Komen ook bij elkaar over de vloer." Baart was de vaste sparringpartner van de Hongaar. Altijd deden ze samen de warming-up. "En daarna liet ik hem dan met rust. Had hij nodig. Was hij even in zichzelf gekeerd. Ik vond dat ook fijn toen ik zelf eerste keeper was. Ging ik een kwartier eerder naar binnen. Even alleen in die kleedkamer."
Hij herinnert zich zijn eerste gesprekken met NEC nog goed. "Ik was eerste keeper bij VVV toen Leen Looyen in de winterstop belde. NEC zocht voor het nieuwe seizoen een tweede doelman achter Gábor. Ik wist dat VVV bezig was om Kevin Begois te halen. En ze hadden ook nog Cor Varkenvisser. Mijn eerste gesprek was met Looyen en Mario Been. Ze kwamen heel normaal, rustgevend zelfs, op me over. Je weet hoe Mario is. Leen Looyen vroeg nog of ik als oud-vitessenaar moeite had met ‘de andere kant van de brug’ zoals hij dat noemde. Totaal niet. Ik was blij dat ik zo vroeg in het seizoen zekerheid had. Dat was me nog nooit gebeurd."
Zelf had Baart eigenlijk liever niet weg gewild. Toen Lodeweges ineens opbelde moest hij echter een keuze maken. "Ik dacht eerst dat hij wilde weten hoe het me ging. Dwight was altijd een sociale man", zegt Baart. "Maar hij wilde me meenemen naar zijn nieuwe club, FC Edmonton. Een avontuur. De club moet nog opgebouwd worden. Ik moest het maar even over me heen laten komen. Zou hij me twee weken later terugbellen. Bij NEC vertelde ik het alleen aan Gábor. Het was allemaal zo pril. En nog niet concreet." Bij NEC was er veel onduidelijkheid over de spelers met aflopende contracten, aangezien de ploeg op dat moment nog niet veilig was en de financiën zeer krap waren. "Met Jasper Cillessen hebben ze een talentvolle derde doelman. Met hem willen ze toch een keer iets gaan doen. Ik gaf aan het liefst bij NEC te blijven. De club wilde best met mij door, maar kon in deze financiële situatie geen zaken doen." Een tweede gesprek met Lodeweges volgde. "Hij wilde me als keeper. En ik moest meehelpen de club op te bouwen. Talenten begeleiden. Het avontuur lonkte, maar ik twijfelde. Mijn vrouw. Mijn zoon en dochter. Ze zijn m’n alles. Die wilde ik niet achterlaten. Maar zij zeiden juist: Rein je krijgt er spijt van als je het niet probeert. Hoe lang het ook duurt."
Deze week vertrekt Baart dan ook definitief naar Canada. "De club heeft een appartement voor me ingericht. Volgens Dwight zijn het fijne mensen bij Edmonton. Sander van Gessel en Paul Mathijs hebben ze ook aangetrokken. Maar verder weet ik niets. Ja, dat Edmonton de vijfde stad van Canada is. Dat er een waanzinnig winkelcentrum staat, met ijsbaan en zwembad. Leuk voor de kinderen." De familie komt deze zomer een paar weken over, de rest van de tijd zal hij er alleen zitten. "Ik ben nog nooit zo lang alleen weggeweest. Ach, ik laat alles maar op me afkomen."
De Trouwe Honden wensen Rein Baart alvast veel succes in Canada toe!