Het duurde even, maar spits Björn Vleminckx wist er gisteren tegen Willem II weer eentje in te prikken. Hij is tevreden over de samenwerking met Mitchell Burgzorg.
Eindelijk was daar gisteravond weer eens het doelpunt voor Björn Vleminckx. De Belgische spits stond droog sinds de thuiswedstrijd tegen FC Twente op 6 december. Toen scoorde hij twee keer, maar verliet hij het veld met een nare smaak: hij kreeg rood voor natrappen. Na de wedstrijd tegen Willem II overheerste het positieve gevoel.
„Dit doelpunt maakt het verschil voor de komende wedstrijden”, aldus Vleminckx. „Tegen NAC begon ik toch een beetje het vertrouwen te missen. Ik maakte een paar keer de verkeerde keuze. Legde ik de bal af, terwijl ik hem gewoon hard in de netten had moeten schieten. Maar vandaag (gisteren, red.) ga ik met een heerlijk gevoel het veld af.”
Voor de tweede keer vormde hij tegen Willem II een tandem met Mitchell Burgzorg op rechts, die trainer Wiljan Vloet verrassend had laten staan na de 4-2 tegen NAC. „Een heel verschil met Saïdi (Ntibazonkiza, red.), dat wel. Die houdt het veld breed, probeert zijn man op te zoeken en voorbij te gaan. Mitch (Burgzorg, red.) is juist een stormram, die blijft maar gaan, echt ongelooflijk. Eigenlijk moet je steeds met hem mee, maar dat redt niemand 90 minuten lang.”
Na twee optredens heeft Vleminckx voor dat luxeprobleem al een oplossing. „Soms laat ik hem gaan en zak ik in. Dat werkt goed. We beginnen elkaar aan te voelen. Ik weet wanneer hij me gaat inspelen of wanneer-ie zelf gaat.” Never change a winning team moet Vloet gedacht hebben, toen zijn nieuwe formule tegen NAC succes bleek te hebben. Door een paar zieken in de selectie, gaf hij tegen Willem II opnieuw ‘de jonkies’ de kans. Maar allerminst is zeker dat Burgzorg tegen Groningen thuis – aanstaande zaterdag – wederom op de rechtsbuitenpositie begint. „Mitchell en ik praten er natuurlijk over, dat het lekker gaat, maar de trainer bepaalt uiteindelijk de opstelling”, zegt Vleminckx. „Voor hetzelfde geld wordt Mitchell ziek of krijgt hij een blessure en dan staat Saïdi er weer. Geen probleem. Ik heb al met zoveel mensen gespeeld.”
Hoewel hij de bal prima binnentikte en eindelijk weer eens kon juichen, kreeg Vleminckx tegen Willem II nauwelijks de ruimte om binnen het strafschopgebied kansen te creëren. Maar dat deed niets af aan de kwaliteit van zijn spel, vond de Belg. „Ik ben een targetspits. Voor een spits is het natuurlijk belangrijk doelpunten te scoren, maar ik heb meer taken. De bal vasthouden, kaatsen en hard werken. Dat ging weer goed. Ik het het gevoel dat ik me in deze wedstrijd weer gedeeltelijk heb herpakt en dat is fijn om te merken.”
Maar speelde aan het einde van het duel niet stiekem de oude kwaal aan zijn pijnlijke knie op? Waarom wisselde Vloet Vleminckx in de 84e minuut voor Ntibazonkiza en werd hij vervolgens door een ploeggenoot half de catacomben in gedragen? „Nee nee”, hielp de spits alle misverstanden de wereld uit. „Dat dragen was echt een grapje. Ik was gewoon kapot en als je dan nog een kleine tien minuten op de bank moet zitten, dan word je zó stijf.” De knie is nauwelijks nog een sta in de weg, legt hij uit. „Ik blijf het gewricht verstevigen door krachttraining te doen, maar ik ben al bijna pijnvrij. Op een schaal van één tot tien zit ik op één.”
Bron: De Gelderlander