Er zijn van die dagen dat je je in de Goffert echt een Trouwe Hond voelt. Van die dagen dat je je afvraagt wat je in hemelsnaam bent komen doen in het stadion. Van die dagen dat de spelers niet vooruit te branden zijn. Van die dagen dat ballen enkel van de voet springen. Van die dagen dat geen schot op het doel overtuigingskracht heeft. Van die dagen dat het lijkt of spelers voor het eerst met elkaar op het veld staan. Van die dagen dat je eigenlijk vanaf de eerste tien minuten al weet dat het niet meer goed komt. Van die dagen dat er in het stadion maar 300 mensen schik hebben: de bezoekende supporters. Van die dagen dat je jezelf een echte neulert vindt, maar dat je er ook niks aan kunt doen. Van die dagen als 13 maart.
Voor de wedstrijd hadden we er nog wel zo’n zin in. Na de nederlagen tegen Groningen, Twente en Utrecht, moest het tegen Roda toch mogelijk zijn weer eens drie punten te pakken. Op het oog twee gelijkwaardige ploegen, lekker thuis op zaterdagavond, gezellig vol stadion. Maar we kwamen van een koude kermis thuis. Eigenlijk zat een overwinning er (los van een verteerbare openingsfase) geen moment in. NEC speelde ronduit zwak en slap en alhoewel Roda daar qua veldspel niet overdreven veel tegenover zette, spongen de koempels buitengewoon efficiënt met hun spaarzame kansen om. Zo was de eerste mogelijkheid van Janssen gelijk raak. NEC kwam aan veerkracht tekort om er ook maar iets tegenover te stellen.
Vlemincks draafde als een kip zonder kop in de rondte, volop met zijn armen zwaaiend, maar zonder enig rendement. Idem dito Burgzorg en Saïdi. Meters werden er genoeg afgelegd, maar waarheen en waartoe? Het gebrek aan alternatieven deed zich keihard gelden voorin. Worm kon het verschil evenmin maken bij zijn invalbeurt. Het gebrek aan aanvallende kwaliteit laat zich deze fase van de competitie keihard gelden: 30 doelpunten in 27 wedstrijden is gewoon te weinig. De vroege uitschakeling van het creatieve meesterbrein Schöne is als een mokerslag aangekomen.
Pas nadat Junker (hoe vaak heeft die knakker al niet gescoord tegen NEC?) de 2-0 had aangetekend durfde Vloet het aan Goossens in te brengen. Die stichtte met drie rete strakke voorzetten vanaf links wel voor enig gevaar, maar het was allemaal al te laat, het tij kon niet meer gekeerd worden. Laten we hopen dat hij fit zat is om er volgende week vanaf de eerste minuut bij te zijn. Of dat voor Wellenberg ook geldt, is nog maar de vraag. Na een krankzinnige charge ter hoogte van de middenlijn van Roda aanvaller Hadouir, moest hij per brancard de Goffertweide verlaten. Wat bezielde die knurft in godsnaam om zo’n achterlijk harde overtreding te begaan bij een 0-2 voorsprong? Een vuurrode kaart was zijn deel, naar ik mag hopen gevolgd door een hele fikse schorsing. Wat een dwaas.
Wat NEC rest, is zeven wedstrijden om lijfsbehoud. Niet meer en niet minder. Het linkerrijtje kunnen we gevoeglijk uit ons hoofd zetten als we zo blijven spelen. Als we tegen een club als Roda (vorig jaar nog bijna failliet, maar als een Phoenix uit haar as herrezen) thuis al kansloos zijn, is degradatievoetbal ons lot. Daar zullen de spelers hun 12.000 trouwe honden nog hard bij nodig hebben.
Joris