Als je de statistieken mag geloven, moet het wennen, zo’n overwinning thuis tegen de rivaal. Maar dat doet het niet, het blijft iedere keer weer lekker. Goed was het niet, makkelijk ging het ook niet, maar het Gelderse kampioenschap (na de 2-2 in Arnhem) is weer binnen. Niet onbelangrijk is dat we ook weer drie punten aan het toch wat schamele totaal mogen toevoegen en weer even iets lucht hebben en zelfs de degradatiezone ontstegen zijn. 
Het was net als 20 december even afwachten of de wedstrijd wel door kon gaan. Maar anders dan eind vorig jaar zette de nachtelijke sneeuwval nu niet door, waardoor het veld redelijk bespeelbaar was. Dat gold overigens niet voor de velden buiten de Goffert, want de toeschouwers die via het park de Hazenkamp dienden te bereiken, konden dat niet anders doen dan middels een fikse glibberpartij door de blubber. Ook de stoeltjes hadden te lijden van de nattigheid, wat op grote delen van de Hazenkamp er voor zorgde dat men maar 90 minuten bleef staan. En dat is eigenlijk ook de enige juiste manier om de derby te beleven.
De afgelasting van de vorige editie toonde ook nog de nijpende financiële situatie van NEC aan. Er kon namelijk geen nieuw programmaboekje van af en dus werd het exemplaar uitgedeeld dat voor de wedstrijd van 20 december in elkaar was gezet. Op zich niet zo’n probleem, zij het dat het wat slordig is dat de stand niet up to date is en Bas Nijhuis als scheidsrechter vermeld staat. Dat er sindsdien echter ook intern het één en ander veranderd is, bleek op pijnlijke wijze uit de grote foto op de middenpagina’s. Die was namelijk van de trotse El Akchaoui, de man die juist voor deze wedstrijd naar de tribune was verbannen. Een hard lot voor het gevallen icoon en nog steeds een raadsel voor de supporters. Niks ten nadele overigens van zijn vervanger, want na een wat onzeker begin voldeed nieuweling Heubach prima.
Ook Luinge had het programmaboekje gezien en besloot de volle Goffert maar gelijk even te laten zien wie er vandaag werkelijk arbiter was. Nog voordat de derby goed en wel begonnen was, lag de bal al op de stip. Vanaf mijn positie 
leek het niet zo veel, al bleek later op tv dat de Drent het recht wel degelijk aan zijn zijde had. De onhandige overtreding van Zomer zorgde er voor dat 2010 op de slechts mogelijke manier begonnen was. NEC wankelde, had moeite Vitesse bij te benen en grossierde in gele kaarten. Gelukkig ontbrak het de in een curieus oranje hansopje uitgedoste Arnhemmers aan de moed om door te drukken en de genadeklap uit te delen.
Het gaf NEC de mogelijkheid zich terug te knokken in de wedstrijd en de rollen op het middenveld langzaam om te draaien. Desondanks kwam de gelijkmaker redelijk uit de lucht vallen. Het schot van Saidi, na knappe terugkopbal van Zomer, werd daarom niet minder uibundig gevierd. Na deze goal leek het NEC dat door kon drukken, maar ook onze eigen ploeg nam de voet van het gas. Na een vlotte aanval kreeg Fejzullahu nog een uitstekende kans, maar zijn schot miste kracht, zoals zijn hele optreden verre van overtuigend was overigens. De eerste helft bracht verder weinig anders dan een onbesuisde actie van Velthuizen die bij het uitkomen Vleminckx hard raakte. Ook dit zag er vanaf de tribune slechts ongelukkig uit, maar bleek later wel degelijk een overtreding. Helaas had Luinge het dit keer niet bij het rechte eind.
De tweede helft was nog minder dan de eerste, maar dat was nauwelijks een probleem omdat Zomer al vrij snel zijn fout uit de eerste had goed gemaakt door de voorsprong tegen de touwen te koppen. De assist voor de kopbal kwam van nieuweling Heubach, een doelpunt van Twentse makelij dus. Het grote wachten daarna was op de stormloop van Vitesse, maar die had eigenlijk nooit plaats. Niet dat wij nou tot grote kansen kwamen, al had Sarpong er best eentje mogen maken, maar wat onze rivaal op de mat legde was wel erg erbarmelijk. We mogen ons gelukkig prijzen dat strijd bij onze jongens in de derby nooit een probleem is, want dat is wat de tegenstander in het verloop van de wedstrijd uiteindelijk miste en ons dus de overwinning gaf. Ze moeten er aan de andere kant van de Waal moedeloos van worden. Op voorsprong komen bij de nummer 17, ook nog eens geteisterd door interne problemen, en dan nóg de boot in gaan. Dat legt een solide basis voor een extra zware versie van de meest deprimerende dag van het jaar. Heerlijk!
Pol