Waar de gevoelstemperatuur buiten zo langzamerhand het einde van de kleine IJstijd aankondigt die ons land, en vooral Theo van Benthum, al sinds half december teistert, wanen wij ons onder Vloet middenin een Tweede (kleine) “Beentijd”. De parallel met het kalenderjaar 2008 is inmiddels wel een beetje te trekken. Gisteren boekte onze trots haar vijfde zege in zes competitieduels in 2010 en is na grootmacht PSV de nummer twee van dit jaar. Misschien moeten we hier toch eens het seizoen gelijktrekken met het kalenderjaar, zoals in andere landen waar het nog weleens koud is; dan kunnen we het refrein van ons clublied eens een keer waarmaken!
Iedereen binnen en wakker? Is het avondmaal verteerd?
De sfeer in de Goffert was gisteravond bij aanvang matter dan mat. Zo’n doordeweekse wedstrijd zorgt ervoor dat de rijen buiten op het moment dat binnen al wordt afgetrapt nog erg lang zijn en het duurde even voordat we doorhadden dat er gevoetbald werd. Dat kwam ook door beide partijen op het veld want het begin was allesbehalve sprankelend. NEC was beter, of Willem II in elk geval slechter, maar spetterend werd het pas toen de thee al stond te trekken. NEC sloeg nu eens niet toe in de slotfase van de wedstrijd, maar in die van de eerste helft, doelpuntenmakers: Zomer (of was het toch een Kruikenzeikershandje?) en Vleminckx, en pardoes gingen we met een comfortabele voorsprong rusten.
Best aardig, bij vlagen
De tweede helft zou daardoor nooit meer echt spannend worden, maar dat betekent niet dat we ons hebben verveeld. Want revelatie (of is het nog wat te vroeg voor dat woord?) Bram Nuytinck bracht strijd en stond opnieuw prima zijn mannetje, en ook Burgzorg is voor de gemiddelde NEC-supporter, met een voorkeur voor werkvoetbal, een genot om naar te kijken. Je moet als verdediger toch moedeloos worden van dat constante gedraaf! En dan kijk je richting vierde kwart van de wedstrijd voorzichtig eens of onze Priester al moe wordt en of er al een wat statischere vervanger warmloopt, maar dan zie je Saidi heen en weer rennen langs de zijlijn. Niet dat het Burgzorg was die er uiteindelijk uitging voor de kersverse papa, wat psychologisch al helemaal desastreus moet zijn. Maar de grootste bewondering was er misschien nog wel voor Bas Sibum. Met afgrijzen keek de Goffert hoe hij behoorlijk geblesseerd leek te raken, want het is zo onderhand wel duidelijk: Bassie is van groot, zo niet doorslaggevend belang voor het succes van de Nijmegen Eendracht Combinatie. Hij heerst, verdeelt de taken en voert geniale tackles uit, en als de bal dan nog niet in bezit is, dan gooit hij er een zo mogelijk nog betere tackle uit. Gelukkig stond-ie gewoon weer op en bleek het allemaal mee te vallen.
Niet de enigen, maar vooral gezamenlijk! 
En eerlijk gezegd waren zij niet de enigen die een heel behoorlijke of zelfs goede pot speelden. Radomski, Fejzullahu, Wellenberg en natuurlijk Pothuizen, het zag er allemaal behoorlijk veel beter uit dan nog niet eens zo lang geleden. Daar kon de 2-1 van Willem II kort voor tijd niets aan af doen. Maar uiteindelijk is waarschijnlijk het belangrijkst dat er nu, anders dan eerder dit seizoen, een hecht team lijkt te staan. En als de Eerste Grote Beentijd iets heeft uitgewezen, dan is het dat teamgeest doorslaggevend is voor een selectie met veel redelijke, maar ook jonge en onzekere, en enkele goede voetballers. Zeker als binnenkort Goossens en op termijn Schöne weer mee gaan doen, kan het nog wel eens een erg leuk seizoen worden. Zonder nu meteen te willen suggereren dat we ook dit jaar met een aangesloten reeks overwinningen tot eind mei soeverein Europees voetbal veilig gaan stellen. In het geheel niet, al is het eerste extra bedragje naar de speciale spaarrekening wel weer overgemaakt. Voorlopig weten we in elk geval weer heel aardig wat de smaak van winnen is. Laat nu die hekkensluiter van het linkerrijtje maar komen, zaterdag!
Thomas