Voor veel NEC-fans zal het moeilijk zijn om na de slechte wedstrijd van gisteren nog iets positiefs te zien, behalve dan de voorbereiding van de goal en de goal zelf, de actie van George in de tweede helft en de briljante redding van Cillessen in de laatste minuut. Voor de rest was het behoorlijk afzien en er was dus tijd genoeg om wat te na te denken over de successen van nog niet zo heel lang geleden. De tijd dat ene Peter Wisgerhof onze aanvoerder was en we gewoon wel deden wat Ajax niet kon: In Moskou winnen.
Peter, door Johan Neeskens bijna kapot gemaakt door hem op de backpositie te laten spelen. In die tijd een iel verlegen mannetje dat vaak de dingen net verkeerd deed. Uiteindelijk werd hij dan toch maar uit pure armoe gewoon neergezet waar hij hoorde, namelijk centraal achterin en met de week ging het beter. Met de week leek ook zijn spiermassa toe te nemen. Wisgerhof werd een kerel, een kleerkast op het veld, degelijk en heel solide.
Opeens zag ik gisteren Peter weer. Dezelfde lengte, dezelfde kleur haar, steeds sterker. Ok, het is nog geen kleerkast, maar toch zeker al een badkamerkastje. Nu al behoorlijk solide en degelijk en ook hij heeft te lang op een voor hem niet geschikte backpositie gestaan. Alleen dan niet geboren als Peter Wisgerhof op 19 november 1979 te Wageningen, maar als Bram Nuytinck op 4 mei 1990 te Heumen. Over een paar jaartjes weer Europa in met Bramminator? Ik kan niet wachten!
Bleum