Even hield hij in, net lang genoeg om de buitenspelval te omzeilen. De vier spelers die om Goossens heen cirkelden wisten diens steekpass niet te voorkomen en ineens stond hij daar, vogelvrij voor de keeper. De simpele schuiver onder Pasveer door deed eigenlijk geen recht aan al het voorwerk: de loopactie, de uitgekookte positionering, het de bosjes insturen van zijn directe tegenstander Looms. Nummer 17 stond op de borden. Alsof het niks was.
Maar het is natuurlijk wel iets. Het is heel veel zelfs. Met die alweer zeventiende goal, thuis tegen Heracles, is Björn Vleminckx slechts één doelpuntje verwijderd van het recordtotaal van Cas Janssens, en twee van Hans Venneker. Namen die zo’n 40 jaar na dato nog altijd prominent in de NEC-annalen terug te vinden zijn, jongens die onverbrekelijk deel uitmaken van onze clubhistorie. Spitsen die het merendeel van de hedendaagse NEC-supporters (ikzelf incluis) nooit hebben zien spelen in de Goffert. Zo lang is het al geleden dat datgene wat Vleminckx momenteel in de Goffert laat zien aan ons getoond is. Het zijn de verhalen van je pa, de mijmeringen van je opa zelfs misschien. Vergeelde hoofdstukken in de geschiedenis van NEC.
Het was 1970, het jaar dat de Beatles uit elkaar gingen, de eerste Boeing 747 een transatlantische vlucht maakte en het Brazilië van Pelé haar 3e wereldbeker won. En het jaar dat Cas Janssens op 25-jarige leeftijd de overstap van FC Wageningen, waar hij dat seizoen met 15 doelpunten topscorer van de toenmalige Tweede Divisie (vergelijkbaar met de huidige topklasse) werd, naar ons NEC maakte. Hij begon nog laag in de pikorde van de Nijmegenaren. Theo de Jong, die datzelfde seizoen overkwam van Blauw-Wit, werd in ’70-’71 clubtopscorer met maar liefst 15 goals. En ook Jürgen Jendrossek, die dat jaar zelfs nog in de belangstelling van Feyenoord stond maar van NEC niet weg mocht, hield met 8 doelpunten neo-prof Janssens (7 treffers) nog net achter zich. Tussen Jendrossek en trainer Wiel Coerver boterde het echter niet en in 1971 vertrok de populaire Duitse virtuoos naar Arminia Bielefeld. Een seizoen later vertrok ook Theo de Jong, nadat hij zelfs het grote Oranje had gehaald, naar Feyenoord.
Ineens lag de weg open voor Cas. En hoe. Hij scoorde aan de lopende band, met een hattrick tegen AZ ’67 en maar liefst 4 goals in de met 7-0 gewonnen wedstrijd tegen Den Bosch als seizoensklappers. PSV wilde hem in de winterstop overnemen, maar NEC weigerde mee te werken. De produktie stopte uiteindelijk op 18 doelpunten, evenveel als MVV-spits Willy Brokamp er dat seizoen in schoot, maar met een wedstrijd minder gespeeld voor Cas. En dus werd Janssens dat jaar topscorer van de Eredivisie, een nog nooit eerder vertoonde prestatie van een NEC-speler. Een prestatie die alleen maar indrukwekkender wordt als je je beseft dat NEC dat seizoen ‘slechts’ als 9e eindigde op de ranglijst.
Topscorer van de hele Eredivisie in dat seizoen wellicht, maar niet topscorer aller tijden van NEC in de Eredivisie. Die eer is (tot nu toe) immers voorbehouden aan Rotterdammer Hans Venneker. NEC promoveerde in seizoen ’66-’67 naar de hoogste divisie in het betaalde voetbal met jongens als De Bree, Van Reeken, Werts, Van Lier en Geutjes in de basis. Voor ’67-’68 was er echter behoefte aan een Eredivisie-waardige spits. Hans Venneker, bij Feyenoord na enkele goede jaren op een zijspoor geraakt, bleek de juiste man op de juiste plaats. In één seizoen bij NEC scoorde de destijds 22-jarige spits maar liefst 19 maal. Hier zat één hattrick bij, thuis tegen MVV (eindstand 4-2, Tini van Reeken pikte nog een goaltje mee). Ook uit tegen het grote Ajax in De Meer wist Venneker een maal het net te vinden. Het mocht die dag echter niet baten; NEC kreeg met 9-1 een flink pak rammel van de latere landskampioen. Toch deed onze club het als promovendus dat seizoen zeker niet onaardig met een 10e eindklassering.
Het was meteen ook het einde van Venneker in het rood-zwart-groen. Sparta, dat in die jaren nog een echte subtopper was en dat seizoen op de 5e plek eindigde, nam de spits over van NEC. Frappant genoeg werd hij in Rotterdam vervolgens omgeschoold tot rechtsback, een positie waarin hij het zelfs tot meervoudig international schopte. En dat voor een voetballer die bij Feyenoord ooit als keeper begonnen was…
Twee hele grote namen in de clubhistorie van NEC. Twee namen die elke rechtgeaarde NEC-supporter zo hoort te kunnen oplepelen. Cas Janssens. Hans Venneker. En nu dus, op slechts luttele goals afstand van deze twee topschutters, Björn Vleminckx. Nog een doelpuntje verwijderd van Janssens, topscorer in de Eredivisie in seizoen ’72-’73. Twee goals verwijderd van Venneker, topscorer aller tijden in de Eredivisie van NEC. En nog negen wedstrijden voor de boeg. Zijn huidige produktie van bijna 0,7 doelpunten per wedstrijd voor het gemak even doortrekkende, zou Vleminckx zo maar op 22 of 23 doelpunten kunnen uitkomen.
Tweeëntwintig doelpunten! Dat zijn er meer dan clubicoon Frans Janssen er ooit in een seizoen scoorde, en dat was in de Eerste Divisie (21 keer in ’88-’89)! En al zou zijn produktie stokken op de 20, dat zijn er nog altijd meer dan Cees Lok, ‘The Living Legend’ (19 keer in ’93-’94, ook in de Eerste Divisie)! Dit seizoen kunnen wij hopelijk allemaal wederom getuige zijn van een nieuw stukje clubgeschiedenis. Het zijn momenten om te koesteren, momenten waarvan je over veertig jaar tegen je NEC-vererende kleinzoon of -dochter kunt zeggen: “Ik was erbij toen Vleminckx zijn 20e doelpunt maakte voor NEC.” En ik hoop van harte dat wij als NEC-supporters daarvan doordrongen zijn. Dit is niet vanzelfsprekend, dit is niet geinig of aardig of tof of netjes. Dit is clubgeschiedenis in de maak.
En als die twintigste er dit seizoen daadwerkelijk in mocht vliegen, of het nu uit is of thuis, dan hoop ik van harte dat iedereen zich de historische waarde daarvan realiseert. Dat men even opspringt van de stoel met de vuist in de lucht, dat men de keel schor schreeuwt, de buurman de hand schudt en minutenlang applaudiseert. Daar is geen sfeervak voor nodig. Dat is clubhistorie.
Mark