Alex Pastoor, die de derby’s Excelsior-Feyenoord en Heerenveen-Groningen van dichtbij meemaakte, vergeleek NEC-Vitesse met Manchester United tegen Manchester City en zelfs Real Madrid tegen Barcelona om uit te komen bij ‘The Old Firm’: Celtic-Glasgow Rangers. We kunnen dus niet stellen dat hij het gewicht van de Gelderse derby heeft onderschat. Zijn strijdplan kwam helaas niet voor de volle honderd procent uit. Pastoor’s discipelen moesten agressie uitstralen, controle over de wedstrijd hebben en alert zijn.
Alles lukte, behalve dat laatste. Na 34 minuten zette Chanturia met een zondagsschot meteen de eindstand op het scorebord, terwijl een bomvolle Goffert, op het uitvak na, dacht dat het met NEC, gezien het spelbeeld, nog wel goed zou komen. Even niet alert zijn verbrijzelde de droom van Gábor Babos: net als in 2006 na een overwinning op aartsrivaal Vitesse de tribune opgaan om samen met de trouwe fans de overwinning uitbundig te vieren.
Er valt onze ploeg maar één ding te verwijten, ondanks dat we nu de vijfde nederlaag op rij als een zeer bittere pil langs onze huig moeten laten glijden: de kansen worden niet omgezet in doelpunten. Tot aan NEC-PSV zat ik met kromme aambeien naar het spel te kijken, omdat het plichtmatig oogde, zonder beleving of durf. Vanaf de thuisconfrontatie tegen de ploeg van Fred Rutten merk ik dat de hand van Pastoor zichtbaar wordt in de manier van spelen. In die partij had Koolwijk de beslissing nadrukkelijk op zijn voet liggen. Ook tegen Vitesse waren er kansen genoeg om het verschil te maken. Des te harder kwam de vijfde nederlaag aan. Piet Velthuizen werd daardoor in het zadel geholpen om als Nijmegenaar uit te groeien tot de zogenaamde held van Hollywood aan de Rijn. Pastoor had afgelopen zondag zelfs in de gaten, iets wat hij naar mijn mening wel wat eerder had kunnen zien, dat Leroy George een speler is die momenteel de anderen in de weg loopt, omdat hij totaal niet weet wat hij wil als hij de bal krijgt. Als ik hem zie, vervliegt mijn geestdrift van weleer en krijg ik de indruk dat ik naar een oude, krakende film van Laurel en Hardy aan het kijken ben, met Leroy als Ben Turpin in een bijrol met fronsende grote ogen. Alsof hij wil zeggen: ”Maar wat moet ik nou toch met die bal?” Hij is van dreigende vleugelspeler afgezakt tot hoofdrolspeler in een pijnlijke voetbalkomedie.
Nu wij zo onderin staan op de ranglijst en het spel beter wordt, krijg ik een déjà vu. Was het in het verleden ook niet ene Been gegeven om zijn eerste half jaar bij NEC matig te presteren met de ploeg als opmaat naar een geweldige tweede seizoenshelft waarin onze jongens op overtuigende wijze zelfs meer punten pakten dan de landskampioen en verdiend NAC verpletterden in de play offs op weg naar Europees voetbal? Met die gedachte kan ik zeer zeker leven, ook al moet ik mijn aangeboren uitbundigheid en enthousiasme even in het diepvriesvak van mijn koelkast in de wacht zetten.
Dat geeft mij de gelegenheid om een uitstapje te maken naar het nostalgische verleden. Naar het eredivisiedebuut van NEC in het seizoen 1967-1968, toen Vitesse niet op het hoogste niveau speelde, er dus geen derby was en Tini van Reeken en Bennie Werts basisspelers waren. Dit legendarische duo leerde het voetballen bij Sport Club Hees uit het Waterkwartier: beter bekend als SCH oftewel De Blauwe Jungskes! In een tijd dat clubvoetballers heel gewoon waren. Doordat ik nu sinds twee jaar de PR doe voor SCH ben ik al heel wat bekende NEC-namen tegengekomen. Daar ben ik me verder in gaan verdiepen, omdat echte voetbalverhalen die bol staan van een roemrijk verleden als een zuignap aan mijn brein blijven hangen. Tevens kon ik zo de jongensdroom van het schrijven van een sportboek waarmaken.
Zo heb ik gesproken met andere NEC-coryfeeën die ook hun jeugdjaren bij SCH hebben gespeeld: Eric van Rossum, Chris van der Weerden, Ronnie de Groot. Bikkeltje versloeg als één van de eerste SCH-pupillen Jan van Beveren tijdens een penaltybokaal die gehouden werd voor de jeugd als ultieme uitdaging bij een pupillentoernooi: zijn brutale kijkers hadden lak aan de schijnbaar ongenaakbaarheid van ‘Lange Jan’ in een periode – begin zeventiger jaren van de vorige eeuw – dat Jan Kleinjan, Hans Venneker, Bennie Werts, Pauke Meijers, Tini van Reeken en Van Beveren zelf steevast aanwezig waren tijdens de jeugdtoernooien aan de Waterkwartierse Rivierstraat. Ik had die penalty van Ronnie weleens willen zien. Een verhaal over zijn stoutmoedigheid op het groene laken is voor mij een acceptabel alternatief.
Maar ook oog-in-oog met Rein Baart stuitte ik op een prachtig karakterverhaal over hoe SCH het ideale podium is geweest om met intensieve begeleiding en gogme een bijna afgeschreven Vitesse-prof terug te laten vloeien naar het betaalde voetbal. Ik kwam erachter dat vanaf voor de Tweede Wereldoorlog, in een tijd dat de grote drie voetbalclubs in Nijmegen NEC, Quick en SCH waren, De Blauwe Jungskes uitgroeiden tot een soort hofleverancier van de Nijmegen Eendracht Combinatie. Want Wim Leseman, Rein Bosch, Hent Roos en Piet Gidding hebben namen die de huidige NEC-fan niet tot de verbeelding spreken, maar het zijn wel de eerste van een contigent aan amateurvoetballers geweest die vanuit SCH ons NEC verrijkt hebben. Om het verleden ‘te vangen’ en niet verloren te laten gaan heb ik dat allemaal verwerkt in het boek getiteld:’SCH 90 jaar, De verhalen zijn de wereld nog niet uit’.
Halverwege december dit jaar, met een uitloop naar januari 2012, verschijnt dit boek. Ik heb het geproduceerd in eigen beheer en ben qua schrijfstijl gecoacht door Marcel Rözer die ook ‘WK 78 Voetbal in een vuile oorlog’ en ‘Guus Hiddink: De Biografie’ landelijk met succes heeft laten verschijnen. Met 31 verhalen over onder meer Tini van Reeken, Chris van der Weerden, Rein Baart, Bennie Werts, Eric van Rossum en vele anderen komt de klik tussen SCH en NEC naar voren. Twee volksclubs met een prachtige historie. Tini van Reeken, die zichzelf een geweldige techniek aanleerde door elke dag urenlang met een zelfgemaakte bal op de pijnhopen van het Nijmeegse bombardement te oefenen, speelde zijn eerste derby tegen Vitesse overigens in de Tweede Divisie A op 17 maart 1963. Voor 26.000 toeschouwers eindigde dat duel in een 1-1 gelijkspel. Bennie Werts speelde op die zondag ook zijn eerste Waal-Rijn confrontatie, omdat hij dat seizoen doorbrak in de Goffert. Van Reeken heeft een verhaal in mijn boek genaamd ‘Prachtige Puinvoetballer’. ‘SCH 90 jaar – de verhalen zijn de wereld nog niet uit’ is een aanrader voor elke nostalgische voetballiefhebber. De ruim 360 pagina’s, met meer dan 200 foto’s (meer dan 80 in kleur) gaat € 29,95 kosten. Geweldige acties van Chris van der Weerden tegen Marc Overmars, Eric van Rossum tegen Simon Tahamata en zelfs Ronnie de Groot in duel met Johan Cruijff als Feyenoorder zijn op de gevoelige plaat vastgelegd en te zien in het boek. Ook komt Wiel Coerver even aan bod, omdat hij ‘De Nieuwe Neeskens’ – SCH’er Leo Hermsen die bij zijn debuut Willy van der Kuylen van de mat speelde – ontdekte bij NEC. Een brommerongeluk voorkwam dat Coerver zijn ontdekking mee kon nemen naar Feyenoord in 1973.
In een beperkte oplage van 600 exemplaren verschijnt deze reis door de tijd voor voetbalsmulpapen: gebonden en met een fraaie omslag. Mijn ADHD wordt er elke keer dat ik erover bericht groter van. Voor meer informatie of bestellingen kan je terecht op mijn website: www.maartenomvlee.nl : klik op de middenfoto en alle informatie verschijnt.
Zo nu genoeg over het verleden. Vooruitkijken met vertrouwen is ook een kwaliteit. Ik ga er vanuit dat NEC een geweldige tweede seizoenshelft gaat draaien onder Pastoor met als nostalgisch hoogtepunt, rijp om geplukt te worden en omgezet tot een verhaal dat over tien jaar nog vertedert, de eerste uitwinst tegen Vitesse in het Gelredome.: 1-2. Modderen en warmdraaien tot aan de winterstop neem ik dan maar voor lief. We hebben genoeg voetballend vermogen, alleen dit seizoen is NEC een diesel. Die heeft zoals gebruikelijk wat meer tijd nodig om warm te draaien, maar is daarna niet meer te stoppen!
Maarten