We schrijven augustus 2012, maar het had ook augustus 2011, 2010, of 2009 kunnen zijn. NEC is al enkele jaren bijna geruststellend betrouwbaar als het op seizoenstarts aankomt. Je kunt er namelijk de klok op gelijk zetten dat je er geen pijl op kunt trekken hoe de ploeg ervoor staat. Heerlijk voorspelbaar in haar onvoorspelbaarheid.
Vorig seizoen startten we met een alom geprezen verdienstelijk gelijkspel uit in Heerenveen en een 2-0 overwinning op Excelsior. Iedereen liep de polonaise en het liep over van de superlatieven voor dit leuke aanvallende team van Pastoor. Vervolgens kregen we met 0-4 op de todden van AZ. Een krappe overwinning op Heracles werd daarna gevolgd door 6 nederlagen op rij. Waarbij vooral die thuis tegen de vistassen pijn deed.
In 2010 begonnen we met een drieluik tegen zogenaamd ‘zwakkere’ broeders VVV, Willem II en Excelsior. VVV werd verslagen en uit bij Willem II werd het in een zeer aantrekkelijk schouwspel zowaar 3-5. Weer voerde de euforie de boventoon, totdat een ontluisterende 4-2 nederlaag tegen Excelsior iedereen weer met de beide benen op de grond zette.
In 2009 was het wederom Heerenveen dat ons op het verkeerde been zette, door met een afgetekende 4-1 te verliezen van ons in de eerste thuiswedstrijd van dat seizoen. Waar was dat feestje? Niet hier in elk geval, zo bleek spoedig. Twee maanden later gooide coach Lodeweges er vertwijfeld het bijltje bij neer en moest er zelfs grootschalig ‘puin’ geruimd worden.
In jubeljaar 2008 lijkt het zaad van de wispelturigheid gezaaid te zijn. Dat seizoen leefde de club namelijk op een grote roze wolk en leek alles te lukken. Zo ook de seizoensstart. Slechts Heerenveen bezorgde ons in de eerste zes duels een nederlaag. 2008 was voor de NEC supporter echter een dubbelzijdig zwaard. We werden verwend. Iets heel gevaarlijks om te doen als voetbalclub, je supporters verwennen. Het was fantastisch dat we het mochten meemaken, maar het schiep ook ‘Verwachtingen’. Verwachtingen zijn gevaarlijk in de voetbalwereld, want ze zijn zelden realistisch. Zo ook de onze. Waar het vroeger tegen het einde van de zomer simpelweg begon te kriebelen dat we NEC weer konden gaan kijken, daar sloop er na 2008 een nieuwe emotie binnen bij de NEC-fan. Hoop. Hoop dat het nog een keer zou lukken, dat we die perfecte combinatie van spelers bij elkaar gevonden hadden, dat tegenstanders spontaan zouden omvallen in het aangezicht van onze rood-groen-zwarte strijders, dat heel medialand zou weergalmen met complimenten aan het adres van onze club.
We zijn pas twee wedstrijden op weg, maar zonder al te galbakkerig te zijn durf ik alvast voorzichtig te suggereren dat we die perfecte combinatie ook dit seizoen voorlopig nog niet gevonden hebben. Wederom was iedereen als vanouds in hosanna-stemming na de opener tegen Heerenveen, en wederom moeten we concluderen dat er weer eens te vroeg gejuicht is. En hoe. We zijn met zijn allen blootgesteld aan de misschien wel slechtste eerste helft van een wedstrijd ooit vertoond door een NEC-formatie. Op zich geen ramp, Aalbers heeft opnieuw een groep spelers op weten te trommelen waarmee je degradatie comfortabel moet kunnen ontlopen en dus is er op zich weinig aan de hand. We weten wat voor club NEC is, we weten dat er geen geld is en dat we qua begroting onderin het rechterrijtje thuishoren, dus objectief gezien doen we het tot dusverre gewoon aardig.
Maar ja, die Verwachtingen he. Die nieuwe kriebel, die hoop. We willen het zo graag. En dan doet het extra pijn om te zien dat onze spelers het blijkbaar helemaal niet zo graag willen. Anders kan ik de wanprestatie van afgelopen zondag eerlijk gezegd niet uitleggen. Je verwacht van een profvoetballer een zeker basisniveau, waarop hij zelfs op de meest belabberde momenten moet kunnen terugvallen. Het correct geven van een pass over drie meter. Het in de gaten houden van een tegenstander. Het trekken van een sprintje zonder over de eigen voeten te struikelen. Weten waar de bal is en waar je medespelers zijn. Dat soort dingen. Dat basisniveau, dat is waar NEC de afgelopen zondag collectief tegen een middelmatig Ajax heel, maar dan ook echt heel ver doorheen zakte. Dan maar ter compensatie je de kladden uit je lijf lopen om in elk geval op inzet en strijd de schade beperkt te houden voor je fans? Welnee, het is maar een potje voetbal, zag je de zeer goedbetaalde heren op de grasmat bijna denken. Veel te warm. Volgende week is er weer een wedstrijd.
Dat was met afstand het meest schrijnende van de vertoning van zondag. Het totale en absolute gebrek aan beleving bij de spelers. Op een enkeling na leken ze het allemaal wel best te vinden zo. De wedstrijd was gelopen, dus waarom jezelf moe maken? Natuurlijk, een collectieve off-day kan wel eens gebeuren, het is zwaar klote maar als je er dan toch eentje hebt dan liever tegen een club als Ajax dan tegen een ploeg waar je aan het eind van de rit mogelijk nog vol mee in de clinch ligt om de prijzen. Maar je als makke lammeren naar de slachtbank laten voeren? Dat nooit. Daarmee schoffeer je je supporters, daarmee blameer je de club, en daarmee leg je een bom onder het moraal van je eigen ploeg.
Pastoor ‘had wel wat meer van ons verwacht.’ Tja, wat moeten wij daarmee? Wij hadden ook wat meer van ons verwacht. Sterker nog, wij hadden een reactie verwacht. Wij hadden strijd verwacht. Wij vonden het schandalig. Wij vonden het onexcuseerbaar. En wij willen graag weten van Alex waarom onze spelers blijkbaar niet de fut kunnen opbrengen om te vechten voor elkaar en voor de club. Dit gaat dieper dan een dipje; we hebben het hier over inzet, over beleving, over strijd. Een simpele statistiek zegt eigenlijk alles. Gele kaarten: Ajax twee, NEC nul. Begrijp me goed, ik wil hier absoluut niet oproepen tot zware overtredingen, maar het is wel zeer tekenend voor de instelling van de beide ploegen. Frank de Boer schold zijn spelers de huid vol nadat Nuytinck een schamele troostgoal meepikte. Bij 5-0 voor. Hij was zichtbaar oprecht woedend. Dat is beleving, al was het wellicht wat overtrokken. Een beetje meer van die getergdheid had niet misstaan aan NEC-zijde.
Tegen Twente, en voor de rest van het seizoen, verwachten we toch dat de spelers uit een heel ander vaatje gaan tappen dan dat van afgelopen zondag. Als het niet linksom kan, dan maar rechtsom, maar een zo schandalige vertoning als die van afgelopen zondag, dat nooit meer!
Mark