Twitter is het nieuwe medium. In maximaal 140 tekens kan een individu laten weten wat hem of haar bezighoudt. DeTrouweHonden hebben Twitter omarmt en laten dat nog meer blijken via #max140. In #max140 staat een tweet van of over NEC centraal.
Vandaag een tweet van Género Zeefuik (16 april 2012, rond 20.30u):
RT @labyad20: RT @Kevin_Strootman: Jaloers zijn en misgunnen is niet meer van deze tijd #geenleven
Género is een spits. Hij had in een half seizoen nog niet gescoord. En niet scoren is een understatement. Het ging om hele en halve mogelijkheden, slechte en goede kansen, ja zelfs doelrijpe kansen en ballen die we al geteld hadden, maar toch gingen ze er niet in. “Hoe kun je ‘m missen?” was een veelgehoorde kreet wanneer de bal door onze nummer 9 weer eens verkeerd geraakt werd of recht in de armen van de keeper ging.
Knagen
Zoiets gaat knagen, dat moet haast wel. En als het niet bij hem zelf ging knagen, werd hij er wel aan herinnerd door zijn teamgenoten: “vanavond gaat het gebeuren, we weten het zeker!” 90 minuten later volgde een bemoedigend en troostend schouderklopje. Een half seizoen lang schouderklopjes die zijn moraal de grond in stampen. Hoeveel weddenschappen zou Género al verloren hebben? Als een NEC-er geld nodig had, ging hij naar Género. Het kan niet anders, het moet hem achtervolgt hebben, tot waanzin hebben gedreven. Misschien niet na 5 wedstrijden, zelfs misschien niet na 10 wedstrijden, maar na een heel half seizoen moet je toch sterk in je schoenen staan om niet jaloers te worden op een Uchebo, een De Kogel of zelfs een Van Steensel. Namen die Género in het begin van het seizoen niet als naaste concurrenten in de topscoorderslijst had ingeschat, maar nu kei-hard zijn aangeturfd. Dit terwijl hijzelf op die hatelijke nul stond en bleef staan. In de wereld van een normale niet-scorende spits ontwikkelden deze nobody’s zich tot grootheden. Spelers die lang niet altijd spelen, maar wel scoorden. Zo niet in de wereld van Zeefuik. Género moet het gezien hebben, hij knarsetandde, maar hij misgunde het scoren aan niemand, ondanks dat hij zelf maanden droog stond. In plaats van zichzelf onder te dompelen in medelijden, frustratie en ergernis bleef Genéro koel. Hij bleef werken, bleef geloven in zijn eigen kunnen (en in die van Lasse Schöne). Hoe? Waar haalde hij deze kracht vandaan?
Inspiratie
Dat blijkt uit deze tweet. Ok, zijn vrienden van moederclub PSV boden hem inspiratie over een gevoel dat hij nu een paar prille weken bezit. Het gevoel van scoren. Desalniettemin laat Género weten dat hij deze tegelwijsheid uit 2012 van harte ondersteunt, hij put er kracht uit, hij retweette het. Het achterliggende motto is duidelijk te zien: van afgunst ga je niet scoren. Sterker, nog: getuige de hashtag heb je zelfs “geen leven”. Dat zijn nog eens teksten. Daarom is het maar goed dat Género het net is gaan vinden. Met een bekeken buitenkantje onder de keeper in de korte hoek was De Goffert afgelopen weekend getuige van een lekker en typisch spitsendoelpuntje, een voorlopig hoogtepunt van Zeefuik.
Scoren is bij uitstek een egoïstische bezigheid, zou je zeggen. Maar door deze tweet laat Género Zeefuik zien dat hij daar toch echt anders over denkt. Hij is trouw aan zichzelf gebleven en geniet van de laatste weken, hij wint weer eens een weddenschap, dat moet goed voelen, dat kan niet anders. #wateenleven
Max